Fálkinn - 18.05.1964, Blaðsíða 14

við Mrs. Piper og Sir Oliver
Lodge rannsakaði og frægt
er. Hún hafði hæfileika til
þess að segja ýmsa hluti, sem
hún átti alls ekki að geta vitað
um. Hún gerði þetta nokkuð
lengi, í mörg ár. Þessar upplýs-
ingar hennar voru aldrei sett-
ar inn i líkindareikning, en ef
það hefði verið gert, er lítill
vafi á því, hver útkoman hefði
orðið. En spurningin er þá
þessi: Hvernig gat Mrs. Piper
vitað það, sem hún vissi? Og
þar erum við kannski komnir
að kjarna málsins: Að finna
skýringu á þeim fyrirbærum,
sem mest áhrifagildi hafa
haft og á ég þar fyrst og fremst
við svonefndar endurminninga-
sannanir spíritista. En einmitt
það, að við viðurkennum, að
fyrirbæri eins og hugsanaflutn-
ingur eigi sér stað, gerir vanda-
múl spíritista svo óendanlega
miklu meiri, en þau voru áður.
Þessar endurminningasannanir
byggjast á því, að miðillinn
segi eitthvað, sem talið er að sé
frá framliðnum, en til þess að
þetta sé einhver sönnun og ein-
hver hafi einhverja ánægju af
því að hlusta á þetta, þá þarf
náttúrlega einhver að geta stað-
fest, að það sem miðillinn seg-
ir sé rétt.
SVEINN: Það er nú oft ekki
staðfest fyrr en löngu síðar.
ÖRN: Nei, en það skiptir ekki
máli. Þessar endurminninga-
sannanir virðist hægt að skýra
á grundvelli hugsanaflutnings
og þá eru framliðnir menn ekki
lengur nauðsynlegir.
RITSTJ.: Við skulum taka
dæmi: Ég fer á miðilsfund og
miðillinn rifjar upp atvik, sem
aðeins þrir menn vissu um og
ég veit með vissu, að miðillinn
hefur engar aðstæður til að vita
um. Einn þessara manna er dá-
inn, annar er búsettur erlend-
is og ég væri þriðji maður.
Væri þá hugsanlegt, að hugs-
anaflutningur ætti sér stað
milJi miðilsins og mannsins,
sem búsettur væri erlendis?
ÖRN: Já, eða þín og miðils-
ins. Talið er, að þess konar
hugsanaflutningur geti átt sér
stað, en um það hvernig hann
á sér stað, vitum við raunveru-
lega ekkert. Við teljum okkur
vita nokkrar staðreyndir, eins
og það, að fjarlægðir skipti ekki
máii.
SIÍIURÐUR: Ég hefði gaman
af að heyra ykkur ræða atvik,
sem kom fyrir, ekki alls fyrir
löngu. Sjö ára telpa s*“ndur við
vask og er að þvo sér. Alit í
14
einu segir hún, að það sé að
fyllast af vatni hjá hjónum, er
bjuggu dálítið frá. Það voru
um þrjú hundruð metrar milli
húss hjónanna og hússins, sem
barnið var í. Hún stekkur af
stað og segist þurfa að aðvara
þau. Þegar hún kemur til
þeirra, eru þau í fasta svefni.
Hún vekur þau og segir þeim,
að húsið hjá þeim sé að fyllast
af vatni. En þau sanna henni,
að svo sé ekki, það sé ekkert
vatn í húsinu. Þau róa krakk-
ann, gefa honum eitthvað og
senda hann heim aftur. Síðan
líður á annan tíma og þá
hringja þau og biðja um hjálp.
Lækur, sem rann skammt frá
húsinu,en þetta var gamall bær,
hafði brotizt upp um eldhús-
gólfið, og allt var að fyllast af
vatni, eins og krakkinn hafði
sagt. Nú hefði ég gaman af að
vita, hvaða skýringu þið hafið
á þessu. Þetta veit ég að er satt,
því ég var vitni að þessum at-
burði sjálfur.
ÖRN: Prófessor Rhine og
fleiri hafa rannsakað þessi mál,
að fólk geti sagt fyrir óorðna
hluti, og mig minnir, að niður-
stöður þeirra séu lítillega já-
kvæðar, þannig að svo virðist
sem þetta fyrirbæri geti átt
sér stað, en þessar tilraunir eru
held ég of ófullkomnar, til þess
að menn hafi þorað að leggja
mikið upp úr þeim.
SIGURÐUR: Mér finnst lika
ólíklegt, að svona ungur krakki
hafi getað ímyndað sér þetta.
ARNÓR: Hafði hún ekki oft
verið þarna hjá gömlu hjónun-
um og þekkti allar aðstæður?
SIGURÐUR: Jú, en enginn
vissi til, að þetta hefði nokkru
sinni komið fyrir áður. Og þá
er lika einkennilegt, að hún
skyldi aðeins orða þetta í þetta
eina sinn. í líkindareikningi
yrði það ábyggilega ákaflega
há tala, sem út kæmi.
RITSTJ.: Það er nú alþekkt
fyrirbæri úr okkar fornu sög-
um, að menn hafi sagt fyrir ó-
orðna hluti.
SVEINN: Mig langar til að
segja ykkur hér eina sögu, ef
ég má tefja tímann örlítið. Það
er eldgömul trú, að menn geti
séð ýmislegt fyrir í draumum,
og geti einnig í svefni orðið
fyrir undarlegum og merkileg-
um fjarhrifum. Þetta var á
fyrstu árunum, sem ég var
prestur á Dvergasteini. Mig
dreymdi, að ég væri staddur á
brú í myrkri. Og ég skynja, að
undir henni beljar fljót. Svo
Framhald á bls. 37.
Jón Magnússon úti fyrir húsi sínu í Ólafsvík.
Það var um hádegisbil á laugardegi í Ólafsvík, matarhlé
í frystihúsunum og ös í kaupfélaginu, vinna eftir hádegi
og ball um kvöldið. Þarna á hlaðinu fyrir utan kaupfélagið
hittum við grannvaxinn gamlan mann, lotinn í herðum og
vinnuklæddan og hélt á nestisskjóðu. Þetta er náttúrlega
maðurinn sem getur sagt okkur frá því hvernig umhorfs var
hér í Ólafsvík í gamla daga, áður en June Munktel og
Baader og Dagsbrún og Fiskveiðisjóður kom til sögunnar,
hugsum við með okkur. og víkjum nú að manninum og
tökum hann tali. Það kom í ljós að heyrnin var all mjög
tekin að dofna, ég varð að brýna raustina og kalla upp í
eyrað á honum og dugði varla til:
— Geturðu ekki sagt mér eitthvað um gamla tímann?
Hann hristi höfuðið þegar ég hafði endurtekið spurn-
inguna nokkrum sinnum og Ólsarar stara á mig í forundran
þar sem þeir komu hlaðnir sunnudagssteikinni úr kaup-
félaginu. Svo áttaði hann sig:
— Gamli tíminn? Það var vondur tími. Ég vil helzt
ekki um hann tala.
Þó sættist hann á að segja mér eitthvað frá þessum
vonda tíma, bað mig að rölta með sér heim.
— Ég á apparat heima og með því heyri ég betur.
Svo rölti ég heim með honum og hann bauð mér í stáss-
stofu, þar var teppi út í öll horn og mublurnar úr tekki
og á hillu yfir dívaninum var löng röð af familíumyndum.
FALKINN