Fálkinn - 18.05.1964, Blaðsíða 28

skipið á kaf bakborðsmegin,
þannig, að aðeins stjórnborðs-
síðan var upp úr. Skipið rétti
sig fljótt. Sjórinn rann auðveld-
lega út af þilfarinu, út um
skarðið, þar sem borðstokkur-
inn hafði verið daginn áður.
Kristján, sem var uppi hjá Guð-
mundi sá hvar Þórður steypt-
ist í sjóinn og flaut aftur með
og kallaði til Guðmundar.
Það sem næst skeði er næst-
um yfirnáttúrlegt: Guðmund-
ur setti vélina á fulla ferð og
sneri skipinu upp í. Hann og
Kristján sáu hvar Þórður synti
og meðan Guðmundur gætti
þess að missa ekki sjónar af
honum, hljóp Kristján til og
náði i langan haka. Þrátt fyrir
rokið og' oísalega sjói tókst
Guðmundi að leggja skipinu
að þar sem Þórður synti, þá
búinn að drekka mikinn sjó
og orðinn rænulítill og á sama
vettvangi bar Kristján hakann
í Þórð og dró hann að skips-
hliðinni. Ásgeir matsveinn var
nú kominn til liðs við Kristján
og þeir innbyrtu Þórð, sem þá
var rænulítill. Guðmundur
hafði stöðvað skipið, hann kom
nú hlaupandi fram þilfarið,
greip Þórð eins og hann væri
fis, lagði hann á öxlina og bar
hann aftur í stýrishús. Kristján
fór að stýrinu en Guðmundur
hóf lífgunartilraunir á Þórði,
sem innan skamms báru þann
árangur að hann komst til með-
vitundar.
Meðan á þessu stóð hafði
vb. Sigrún andæft, en er Þórð-
ur virtist úr hættu, tók Guð-
mundur enn við stýri, sneri
skipir.u á sömu stefnu og áður.
Stórsjóirnir komu enn æðandi
á eftir skipinu, æddu fram með
síðunum eins og þeir vildu
segja að þessum leik væri ekki
enn þá lokið; enn þá væri of
snemmt fyrir mennina að hrósa
sigri.
Alla þessa nótt, aðfaranótt
sunnudagsins 6. janúar 1952
hafði Guðmundur Guðjónsson,
setið við loftskeytatækin í
Akvanesradíó og kallaði á tvo
báta, vb. Sigrúnu og vb. Val.
Bátarnir frá Keflavík og
og Reykjavík höfðu komið tii
hafnar á venjulegum tíma,
Andvari kl. 15 á laugardag og
Ármann nokkru síðar.
Fram kom til Akraness um
klukkan 17,30 og Ásmundur
um hálftíma síðar. Ekkert hafði
heyrst til vb. Sigrúnar síðan
um klukkan 9 á laugardags-
morguninn. Valur og' Ásmund-
ur höfðu orðið samferða fram
eftir degi. Laust eftir klukkan
14 skall yfir dimmt él. Þegar
því létti, var vb. Valur hvergi
sjáanlegur. Nóttina sem í hönd
fór, kom víst fáum fullvaxta
Akurnesingum dúr á auga.
Tveir bátar týndir og með þeim
margir ungir dugnaðarmenn.
Meðan vestan hryðjurnar æddu
inn yfir landið og brimið svarr-
ið við flasirnar, barst hvert
kallið af öðru frá litlu loft-
skeytastöðinni á Breiðartúni,
en það kom ekkert svar.
Það var orðið bjart en vestan-
rok-ið var enn hið sama.
Vb. Sigrún sigldi skáhalt undan
veðrinu og snögglega versnaði
sjólagið enn til muna. Guð-
mundur skipstjóri áleit að þeir
væru staddir í Garðskagaröst.
Sjólagið varð brátt svo
slæmt, að skipið hentist og
kastaðist til. Þetta var jafnvel
verra, en þar sem þeir höfðu
verið fyrr um morguninn. En
áfram var haldið þrátt fyrir
yfirvofandi hættu á brotsjóum.
Höfðu þeir ekki nú þegar, feng-
ið þrjá brotsjói á skipið í þess-
um róðri? Hverjar sem hugs-
anir skipstjórans hafa verið
er þeir sigldu austur yfir Garð-
skagaröst, þá sá honum enginn
bregða hvorki þá né annars
staðar í þessum hrakningum.
Eftir nokkurn tíma breyttist
sjólagið aftur til hins betra og
Guðmundur og menn hans sáu,
að allt hafði það verið rétt er
hann hafði sagt um siglinguna.
Varðskipið Þór hafði farið
frá Reykjavík til þess að leita
hinna týndu báta frá Akranesi.
Nokkru fyrir innan Garðskaga
mættust vb. Sigrún og Þór.
Varðskipið sigldi upp að vb.
Sigrúnu og varðskipsmenn
fengu þær fréttir að allir væru
lifandi um borð og að þeir ætl-
uðu að sigla til Akraness.
Eiríkur Kristófersson skipherra
ákvað að fylgja Sigrúnu upp
eftir.
ÞÉTTSKIPAÐAR HÚSGÖGNUM
GLÆSILEGT ÚRVAL AF VERULEGA FALLEGUM
SVEFNHERBERGISSETTUM, SÓFASETTUM OG
BORÐSTOFUSETTUM. — ENNFREMUR HVERS
KONAR STÖK HÚSGÖGN, SVO SEM STÓLAR,
SKRIFBORÐ, SKATTHOL, KOMMÓÐUR. SNYRTI-
BORÐ OG MARGT FLEIRA.
VELJIÐ FALLEG HÚSGÖGN í FÖGRU UMHVERFI I
HÍBVLAPRÝÐi HF. HALLARMIJLA SÍMI 38177
Fréttin um að Sigrún væri á
leið til heimahafnar með alla
áhöfnina um borð, barst frá
varðskipinu Þór um klukkan
13,30. Um Akraneskaupstað
flaug hún á svipstundu. Einn
þeirra, sem beðið hafði og vak-
að alla nóttina, var Ólafur Sig-
urðsson, forstjóri útgerðarfyrir-
tækisins, Sigurður Hallbjarna-
arson h.f. og bróðir Þórðar
stýrimanns á Sigrúnu. Nokkru
eftir að honum barst fréttin,
fór hann í heimsókn til afa
síns, Hallbjarnar Oddssonar,
sem lá veikur.
Þegar Ólafur sagði honum
þær gleðifréttir, að Sigrún
væri á leið til hafnar, svaraði
gamli maðurinn því til, að þetta
hefði hann vitað. Sig hefði
dreymt alla hrakningana þá
um nóttina og hann hefði vitað
að þeir mundu ná til hamar
þennan dag. Hallbjörn sagði svo
Ólafi draum sinn, sem var í
flestum atriðum nákvæmlega
það sem skeði.
Af biturri reynslu, voru
margir á Akranesi orðnir úr-
kula vonar um að bátarnir,
sem saknað var ættu aftur-
kvæmt.
Og þegar vb. Sigrún renndi
inn á lygnuna fyrir innan enda
Hafnargarðsins á Akranesi um
kl. 17 á sunnudag, þá voru um
tvö hundruð manns saman-
komnir á bryggjunni til þess að
taka á móti mönnunum, sem
23 FÁLKINN