Fálkinn - 25.05.1964, Blaðsíða 30

SAGAN
[ J EFTIR
WILLY
BREIIVHOLST
LITLA
HVÍTA
MÚSIN
upp stigana upp á fjórðu hæS
og hringdi hjá Andrésínu
gömlu. Hún svaraði ekki. Hann
beið óþolinmóður. Hann gat
ekki staðið hér í allt kvöld.
Lotta beið. Svo datt honum
alit í einu dálítið í hug. Reglu-
lega gott ráð. Hann flýtti sér
í herbergið sitt, setti musina
í tóman skókassa, boraði nokk-
ur loftgöt og lét svo nokkrar
bækur á lok kassans. Því næst
fór hann inn til Lottu.
— Jæja, átti Andrés gamla
músina?
— Já, já, ég er búinn að
skila henni, laug Preben.
Svo kom Lotta brosandi með
hafði Preban gert því góð skil.
— Jæja, átti Andrésína
gamla músina?
— Já, það er víst bezt, sagði
Lotta.
Svo þakkaði hann með virkt-
um fyrir kaffið og fór inn til
sín. Án þess að hafa haft kjark
til að spyrja hana hvor hún
vildi koma með á bíó eitthvert
kvöldið. Hann var öskuvondur
út í sjálfan sig. En til allrar
hamingju var hann enn með
músina. Nokkrum kvöldum
síðar gekk hann frá áætlun
sinni, áætlun, sem hann var viss
um að myndi hjálpa honum til ~
að kynnast Lottu. Hann opnaði
Hinn ungi stud. med. Preben
Lund tók eftir því, að hann var
búinn að fá nýjan nágranna,
og hann hafði mjög mikinn á-
huga fyrir þessum nýja ná-
granna. Lotta Solhöj stóð á
nafnspjaldinu við dyrnar
hennar. En það sem að var, var
það, að hann var mesti klaufi
við að stofna til kunningsskap-
ar. Hann vissi eiginlega ekkert,
hvernig maður ber sig að við
svoleiðis. Það fór ekkert fram
hjá honum að ungfrú Lotta
hafði líka dálítinn áhuga. Það
sá hann bara þegar þau buðu
hvort öðru góðan daginn í stig-
anum. Það var eitthvað í brosi
hennar, sem sagði honum, að
það myndi alls ekki verða ár-
angurslaust ef hann bara gæti
safnað svo miklum kjarki, að
hann legði í að spyrja hvort
hún vildi skreppa með í bíó eitt-
hvert kvöldið.
En það var alls ekki hin
sterka hlið Prebens að ganga
hreint til verks. Svo eitt kvöld
kom tilviljunin, örlögin, eða
hvað sem þið viljið kalla það,
honum til hjálpar.
Hann grúfði sig yfir náms-
bækur sínar, þegar allt í einu
var barið fast í þilið og kallað
á hjálp. Hann rauk upp með
sama. Neyðarópið kom úr her-
bergi Lottu. Hann æddi þang-
að inn. Hún stóð uppi á stól og
leit mjög óttaslegin út.
— Þarna, hvíslaði hún ör-
magna. Inni undir sófanum!
Mús!
Preben kraup hugrakkur á
kné á gólfteppið og horfði at-
hugandi inn í myrkríð undir
sófann. Jú, alveg rétt hjá henni.
Lítil, hvít mús þrýsti sér titr-
andi af hræðslu upp að gólflist-
anum í horninu. Preben teygði
sig og náði í hana.
— Ég er með hana, lýsti hann
hreykinn yfir.
•—Ó, guði sé lof! stundi ung-
frú Lotta af feiginleik. — Gæt-
ið hennar nú vel! Þér lofið að
sleppa henni ekki?!
— Auðvitað!
— Þá er mér óhætt að fara
niður af stólnum?
Preben kinnkaði kolli. Hann
hefði gjarnan viljað rétta henni
hjálparhendi, en hafði nóg að
gera með að halda músinni.
— Hvernig getur hún hafa
komizt hingað inn? spurði ung-
frú Lotte grallaralaus.
— Kannske á hún Andrésína
gamla á fjórðu hæðinni hana.
Hún er bæði með páfagauka og
fleiri fugla. Ég fer upp og spyr
hana.
— Og ég helli upp á könn-
una á meðan í þakklætisskyni
fyrir að....... að þér björg-
uðu lífi mínu.
Þetta voru nú dálitlar ýkjur,
en Preben fannst það bara fara
Lottu vel í munni. Hann hljóp
• "—a. auiuimu
hennar og læddi litlu hvítu
músinni inn fyrir.
Það liðu nokkrar mínútur,
svo var lamið í þilið og því
fylgdi angistarvein. Eins og ör-
skot þaut Preben inn og spurði
hvað væri að.
— Þarna! æpti Lotta dauð-
hrædd, undir saumaborðinu!
Mús!
Preben náði henni fljótlega
og setti hana í skókassann.
— Þér komið aftur og fáið
yður kaffi, er það ekki? hróp-
aði Lotta áköf eftir honum, —•
af því að þér. . . . þér björguð-
uð lífi mínu aftur!
Tíu mínútum síðar sátu þau
bæði í sófanum hennar Lottui
Preban fannst einhver veginn
eins og hann þekkti hana betur
núna, og það var ekki liðirirí
nema klukkutími, þegar harin
vogaði sér að taka utan uhl
hana.
Þá var dyrabjöllunni, þvl
miður hringt. Lotta þaut fralri
og opnaði. Það var hún Andre-
sína gamla á fjórðu hæðinni.
Ó, ungfrú Lotta, sagði liún,
ef þér hafði notað litlu hvítu
músina, sem þér fenguð lánaðá'
hjá mér um daginn, þá þætti
mér vænt um að fá hana aftur.
Willy Breinholst.