Fálkinn - 25.05.1964, Qupperneq 39

Eins og ókunnur
Framhald af bls. 37.
Stephan brosti og mætti augna-
tilliti mínu, þegar hann setti
glösin fyrir okkur.
Þegar ungfrú Marshall var
farin, sagði ég: — Drottinn
minn, en hvað þetta fyrirtæki
hlýtur að píska starfsfólkið sitt
áfram. Aumingja einkaritarinn
þinn lítur út fyrir að vera dauð-
þreytt.
Hann hló. — Já, en ekki
vegna of mikillar vinnu. Jú,
auðvitað vinnur hún vel, og
hún er mjög dugleg, þess vegna
hef ég hana enn Þá, en hún lifir
líka mjög hátt, þess vegna eru
baugarnir undir augunum. Hún
á allt of marga vini.
— Ó, sagði ég. Lengra orð
hefði komið upp um, hve mikið
mér létti.
Næstu viku sendi ég skrif-
stofuföt Stephans í hreinsun og
við það virtist dagurinn, þegar
hann þyrfti aftur að fara að
vinna, náigast heilmikið. Ég
sagði við sjálfa mig, að ég yrði
að vera við öllu búin, líka
óttanum við að missa hann
aftur.
Það var eins og ég væri
siegin utanundir, þegar ég kom
inn í stofuna dag nokkurn og
sá að hann var svo upptekinn
af einhverjum skjölum viðvíkj-
andi bæjarstjórnarmálefni, að
hann leit ekki einu sinni upp.
Nokkrum dögum síðar, þegar
Stephan sá að ég hengdi fötin
hans aftur inn í skáp, sagði
hann óvænt: — Hvað er að,
ástin mín? Þú lítur út fyrir að
vera svo óhamingjusöm?
— Ekki beinlínis það. Ég
verð bara svo leið yfir að hugsa
um það, að þú ferð bráðum
að. nota þessi föt aftur. Það
táfenar að, ég hef þig ekki leng-
ur| hér. En ég býst við að þú
séít orðinn óþreyjufullur eftir
að;komast aftur á skrifstofuna.
fiann sagði hægt: — Síðustu
þrir mánuðirnir hérna heima,
þegar ég hef bara ranglað hérna
um húsið og dundað, hafa verið
dásamlegir — svo góðir og frið-
sælir. En það er heimur í
kringum okkur, og ég get ekki
neitað því, að mig langar til að
komast þangað aftur og leggja
fram minn skerf, finna að ég
sé til einhvers nýtur. Auðvitað
hugsaði ég þannig. Hann var
það sem hann var, maður sem
elskaði samkeppni og ábyrgð.
Hann leit athugandi á mig og
spurði svo aftur:
— Hvað er að ástin mín?
Og skyndilega streymdu or?
in af vörum mínum, orð sem ég
ætlaði alls ekki að segja. — Ég
er hrædd, Stephan. Þú veizt
ekki hve svekkt ég varð þegar
ég fékk þessi skrifstofuföt þín
aftur úr hreinsuninni. Ég kvíði
fyrir því að þurfa að sjá þig
aftur í þeim, með þessa snjáðu
svörtu möppu undir hendinni.
Og fyrir því að þú farir út úr
húsinu og vera burtu allan
daginn og koma seint heim,
allt of þreyttur og uppgefinn til
þess að skipta þér af nokkru
hérna heima. Ég vil ekki upp-
lifa það aftur, Stephan. Ég vil
ekki sjá, hvernig við fjarlægj-
umst...
Hann horfði á mig, án þess
að grípa fram í eða verða neitt
undrandi. Þegar ég þagnaði
sagði hann: — Mig langar ekki
til þess heldur. Þetta frí hefur
gefið mér tækifæri til þess að
hugsa og gera mér grein fyrir
því, að fyrirtækið er ekki svo
mikilvægt að það eigi að fá að
gleypa líf mitt og annarra líka.
Það eru aðrir hlutir, sem eru
mikils virði. Hann brosti. Það
sem ég er að reyna að segja
þér er það, að þú átt kannski
eftir að komast að því, að héðan
í frá sé ég hlutina í nýju ljósi.
— Já, en þú verður aftur
upptekinn af . .
— Ekki eins oft og ekki á
sama hátt. Og við þurfum ekki
að búa við það um alla eilífð.
Einn góðan veðurdag hafa
hafa börnin lokið nómi og þá
hef ég lagt dágóða upphæð fyr-
ir og þá verðum við frjáls.
Hann leit út um gluggann.
— Ef við keyptum okkur jarð-
arskika, í Suður-Frakklandi eða
á Spáni . . Hann hikaði andar-
tak. — En þetta eru nú bara
dagdraumar, bætti hann lágt
við.
Ég hugsaði: Kannski þeir
verði að veruieika, þegar við
erum orðin mörgum, mörgum
árum eldri, en elskum enn
hvort annað.
— Við lifum í samræmi við
nútiðina. Hann tók höfuð mitt
allt i einu milli handa sér.
— Heldurðu virkilega, að við
þurfum að óttast framtíðina,
Jenny, núna, þegar við höfum
átt þessa dásamlegu mánuði
saman, núna, þegar við vitum
svona míklu meira um hvort
annað?
Við heyrðum að Rosemary og
Andy voru að byrja að rífast
á neðri hæðinni. Ég hristi höf-
uðið og leit brosandi í augu
hans. Og allt í einu fannst mér
einmanakenndin veira eins og
einhver ókunnur maður, sem ég
hefði þekkt fyrir löngu, löngu
síðan og þyrfti aldrei að hitta
aftur...
'k
Akureyri
Framh. af bls. 13.
Hefur hún alltaf verið til
húsa á þessum stað?
— Nei hún hefur það ekki
en síðustu tuttugu árin hefur
hún verið á þessum stað. Fyrir
nokkrum árum var húsnæðið
aukið en það er þó enn ekki
nóg því bókbandið býr við of
þröngan húsakost.
— Hvað vinna hér margir?
— Að staðaldri munu vinna
hér um fjörutiu manns?
— Þú hefur auðvitað lært
hér pi-entiðn?
— Já ég lærði hér bæði
setningu og prentun og héit
síðan til framhaldsnáms í
Bandaríkjunum þar sem •> var
um tveggja ára skeið.
Við göngum í pressusalinn
og þar eru margar og margvís-
legar pressur í gangi. Það vekur
strax athygli okkar hvað allt
er hreint og þrifalegt og það
einkenndi öll þau fyrirtæki. er
við komum í á Akureyri. Nú
er einkenni á mörgum prent-
smiðjum ekki alltof hreinleg-
ur umgangur en það virðist
vera ástæðulaust eftir að hafa
séð umgengnina í þessari prent-
smiðju.
Við nemum staðar við eina
af minni pressunum fram við
dyr. Við hana vinnur ungur
maður sennilega lærlingur og
það sem vélin er að prenta eru
Framh á næstu síðu.
^Valash íei/.imiB
A VAXTADRYKKUR ISKALDUR
Drykkurinn scm isvalar
Efnagerð Akureyrai h.f.
Hafnarstræti 19. Sími 1425.
FÁLK.INN