Fálkinn - 22.06.1964, Blaðsíða 10

HVernig er að vera komin á fæt-
ur?“
„Ekki sem verst. Ég verð nú
samt að fara varlega, svo ég
finni ekki til í fætinum."
„Þér gerið það nú ef til vill
ekki fyrir það. Ég skal líta á
öklann, áður en þér farið að
hátta. Þér lítið sannarlega
miklu betur út núna, ungfrú
Black. Ég get séð, að þér mun-
ið brátt yfirgefa okkur.“
„Aftur til glöðu, kátu Lund-
úna.“
„Það mun yður þykja
skemmtilegt,“ sagði hann, „Get-
ið þér hugsað. yður að borða
svolítinn kvöldvérð núna?“
„Ég er banhungruð.“
Svarið virtist gleðja hann.
Ég minntist allra matai'bakk-
anna, sem ég hafði ekki snert
við síðustu vikuna. Hann
hringdi postulínsbjöllu við ar-
ininn og ung stúlka með svuntu
kom inn. Hann sagði henni, að
við værum tilbúin til þess að fá
imatinn.
Hann sat beint fyrir framan
mig á sófanum, og sýndist ailt
of stór í samanbui'ði við hús-
gögnin. Hann líktist meira í-
þróttamanni en lækni því hann
var svo axlabreiður og hand-
leggirnir voru svo sterklegir.
Hann var klæddur í dökk föt, og
maður hefði vel getað haldið
hann vera Frakka af gamla
skólanum. Ekki einn af þessum,
sem orðið hefur fyrir áhrifum
frá Bandaríkjamönnum.
„Ég hef verið að' rannsaka
húsið yðar. Það er mjög —“
„Gamaldags.“
„Já. En það er ekki hægt ann-
af! en dást að hverjum einasta
hlut.“
Þau voru sérstaklega smekk-
leg. Reykið þér?“
„Nei.“
10 FÁLKINN
„Golt,“ sagði hann undx'andi.
„Hver voru þau?“ Hann
skyldi ekki sleppa frá mér
núna, þegar ég hafði náð tang-
ai'haldi á honum, og hann var
meira að segja orðinn svolítið
viðmælanlegur.
„Fjölskyldan, sem ég keypti
húsið af. Sumt af henni dó.
Sumt gifti sig og fór burtu og
vildi síðan selja húsið. Það bauð
mér að kaupa það með öllu,
sem því fylgdi.“
„Tók fólkið ekkert með sér?“
„Ekki einn einasta hlut.
Finnst yður það undarlegt?”
„Oh, nei. Ef maður vill losna
við fortíðina, þá er þetta það
eina, sem maður getur gert.“
„Þér eruð svo áköf.“
„Ég er alltaf að byrja upp
að nýju. Líkaði yður, að taka
svona algjörlega við heimili
annarra?“
„Já, ég held það,“ sagði hann
hugsi. „Það virtist vera það
rétta. Ég hef engu breytt."
„Þér notið það samt ekki, eða
hvað?“
„Jú, það er nú einmitt það,
sem ég geri.“
Allt í einu mundi ég eftir því,
að ég var sjálf í einu af möi'g-
um svefnherbergjum hans, og
kjökrandi rauður barnunginn í
öðru.
„Ég held við ættum að fá
okkur glas af víni í tilefni þess,
að þér komið nú í fyrsta sinn
niður.“ Hann fór yfir að skápn-
um og helti í glösin handa okk-
ur, rétti mér annað og brosti
þessu alvöruþrungna brosi sínu.
„Doktor Whittaker. Hvernig
getur eiginlega staðið á því, að
þér stundið læknisstörf hérna
utan í fjallshlíð í Frakklandi?
Madame Prosper segir, að þér
hafið verið hér í fimm ár.
Hvernig stendur á því?“
„Til þess að vinna. Hvers
vegna annars?“
„Af hverju endilega hér?
Elskið þér af einhverri sér-
stakri ástæðu þetta land?“
„Já, já. Mér líkar það vel.
Mér líkar vel við fólkið. Vinn-
an er skemmtileg. Fjölbreyttari
en þér gætuð ímyndað yður.
Ég frétti um þennan stað — að
læknirinn hefði látizt, og þörf
væri á öðrum í staðinn, að ekki
væri hægt að fá ungan fransk-
an lækni. Hér er ekki um neina
hækkun í starfinu að ræða. Allt
slíkt er að finna í borgunum,
þar sem stóru sjúkrahúsin eru.
Ég vann í Miðlöndunum, með
fjórum öðrum læknum. Mér
fannst, sem ég vildi heldur vera
einn. Og hingað er ég kominn.“
Þetta var sú lengsta oi'ðræða,
sem ég hafði fengið upp úr hon-
um til þessa. Hann var samt
meira að tala við sjálfan sig en
mig.
„Hvernig líkar Frökkum að
hafa útlendinga í þjónustu
sinni?“
„Fremur vel, held ég.“
„Er skortur á læknum í
Frakklandi?“
„Gerið þér alltaf þvílíka
spurningaárás á fólk?“
„Ég hef þennan hátt á til þess
að komast að hlutunum.“
„Ég get séð það,“ og hann
brosti aftur. Ég leitaði í huga
mér að öðru umi’æðuefni, en
áður en mér tækist að finna það
leit hann góðlátlega til mín.
„Hvað ætlið þér að gera, þegar
þér komið aftur til Eaton Squ-
are? Lifið þér góðu lífi í Lond-
on?“
Það var auðheyrt, að Harold
hafði ekki sagt honum neitt um
mína hagi. Hann var kaldhæðn-
islegur og um leið mildur.
„Geðjast yður ekki að fólki,
sem lifir einungis fyrir ánægj-
una?“
„En hvað þér eruð gamal-
dags! Auðvitað geðjast mér að
því. Ég öfunda það.“
„Haldið þér, að ég sé ein af
því?“ Ég gat ekki setið á mér
að vera dálítið ástleitin í rödd-
inni, en um leið og ég hafði ver-
ið það, sá ég eftir því.
„Sjáum nú til.“ Hann setti
glasið á borðið, hallaði sér aft-
ur á bak og krosslagði hand-
leggina og leit á mig eins og
hann væri að virða mig og meta.
„Ég myndi segja að þér kæmust
vel af fjái’hagslega. Hvaða gam-
aldags orð er það nú aftur,sem
maður hefur yfir það — vel-
megandi? Ung og rik stúlka,
sem fei'ðast mikið.“
— „Vegna þess, að ég sagð-
ist hafa komið til St. Marie oft
áður —“
„Nei, það er fjöldamai'gt ann-
að, sem gaf mér þessa hug-
mynd, ungfi'ú Black. í fyrra-
kvöld sögðuð þér mér reglui’n-
ar, sem giltu í spænsku
klaustri. Ég held það hafi ver-
ið í gær, sem þér sögðuð, að
það væri ekkert loft í New
York. Og svo er það líka fram-
koma yðar, sem gefur þetta til
kynna. Svo örugg. Það eru að-
eins peningarnir, sem geta gef-
ið fólki slikt."
„En óttalegt."
„Alls ekki. Þetta er hrif-
andi.“
Ekkert hefði geta verið fjær
því að vera hól, en það, hvern-
ig hann sagði þetta.
Litla vinnukonan stakk höfð-
inu í dyragættina til þess að
segja okkur, að maturinn væri
tilbúinn. Þegar við vorum setzt
og farin að boi’ða þykka heima-
tilbúna súpuna, sagði ég: „Þér
höfðuð algjörlega á röngu að
standa með mig. Munið þér
ekki eftir því, að Harold lét
yður hafa peninga fyrir far-
gjaldinu mínu heim aftur?“
„Slíkt fólk hefur aldrei pen-
inga við hendina.“
„Ég á alls enga peninga,
punktum og basta. Fargjaldið,
þessi tíu pund í bankanum, er
allt og sumt, sem ég á.“
Hann teygði sig í brauðið
og smurði það hægt. Hann leit
ekki einu sinni til mín.
„Ef þér hafið ekki peninga
núna, ungfrú Black, þá er eitt
víst, að þér höfðuð peninga til
skamms tíma.“
„Mikið vildi ég, að þér vild-
uð hætta að þéra mig og kalla
mig bara Martine.“
„Það vildi ég líka, en þér
eruð sjúklingur.“
„Oh, jæja,“ sagði ég og íór