Fálkinn - 22.06.1964, Blaðsíða 11

hjá mér. „Já, ég var nokkuð
.... ég átti.... “
„Næga peninga.“
„Þar til í síðasta mánuði.
Þá tapaði ég öllu. Móðir mín
dó.“ Ég fann, að þetta hafði
áhrif á hann.
„Saknið þér móður yðar?“
spurði hann og leit á mig.
—x—
Hann fór út um tíu leytið til
þess að vitja sjúklings. „Börn-
in kunna bezt við kvöldin,“
sagði hann, um leið og hann
bauð góða nótt.
Ég fór upp í herbergið mitt,
afklæddist og settist við glugg-
ann og starði út í garðinn.
Hann var baðaður í tunglskini,
sem teygði alla hluti, og skin
og skuggar skiptust á eins og
balletdansarar.
Ég hugsaði um manninn, sem
ég hafði eytt þessum síðustu
þremur ófullnægjandi klukku-
stundum með. Hann var vin-
gjarnlegur, röddin lágvær.
Hann sagði margt, og sýndist
ánægður, þegar ég masaði, og
hlustaði á mig með smábrosi og
hallaði sér aftur í stólnum, ró-
legur og vinsamlegur. Annað
slagið gat ég fengið hann til
þess að hlæja. Einu sinni
sagði ég: „Er ég yður til leið-
inda?“ Og hann leit undrandi
upp. Samt var það svo allan
tímann, sem ég var í nálægð
hans, að mér fannst hann
myndi eiga auðvelt með að
láta mér finnast ég vera lítil-
mótleg.
Hann hafði til að bera virðu-
leika einmana fólks, sem var
niðursokkið í vinnu sína, svip-
að ósýnilegri vei’ndarblæju.
Mér líkaði vel við hann. Ég
gat ekki að því gert. Það gat
engin kona staðizt laglegan
karlmann, sem þar að auki var
dulur. Þetta hleypti kappi í
mig. Einum of mikið meira að
segja. Ég fann, að ég var að
reyna að vekja athygli á mér,
sem munaðarleysingja og fá-
tækri stúlku. Ég klæddist öll-
um dulargerfum til þess að ná
einhverjum árangri. En mér
mistókst allt. Ég hafði aldrei
fengið viðurkenningu nema —
þegar ég sagðist ekki reykja
og ég væri glorhungruð.
—x—
Þegar ég vaknaði morgunin
eftir, var dauft janúarsólskinið
horfið, en farið að rigna í stað-
inn. Herbergið, sem hafði ver-
ið til skiptis kalt eða hlýtt, ef
sólin skein inn, var nú rakt og
jökulkalt.
Ég fór á fætur, í hálfkalt bað
— gamla sturtan var ekki í
neitt sérstaklega góðu lagi —
og fór svo niður til þess að leita
mér að morgunmat.
Það var engan að sjá í litla
herberginu. Ég leitaði að Mad-
ame Prosper. Hvergi var svo
mikið sem hnapp af gráu peys-
unni hennar að finna. Lengra
inn með ganginum rakst ég á
sannan forngrip, græna teppis-
klædda hurð, og bak við hana
var stórt, steinlagt eldhús.
Litla vinnustúlkan frá því
kvöldið áður var önnum kafin
við að hnoða deig við borðið
með gamla hveituga svuntu
yfir svarta kjólnum. Hún leit
upp og varð hverft við, eins og
ég væri eitthvert undarlegt
dýr, sem sloppið hefði út úr
dýragarðinum.
„Hvar er Madame Prosper?11
„Madame kom ekki til baka
í gærkvöldi.“
„Guð minn góður, hvers
vegna ekki?“
„Ég veit það ekki, mademoi-
selle.“ ,
Hver átti þá að hugsa um
mig, var það fyrsta, sem mér
datt í hug. Stúlkan flatti út
deigkökuna með lófanum, og
þrýsti henni niður á marmara-
plötuna.
„Hver á að gæta barnsins?"
spurði ég upphátt.
„Já, hver skyldi gera það?
Ég er búin að gefa því að borða,
en ég er ekkert hrifin af börn-
um. Og svo segir læknirinn
líka, að ég geti ekki bæði unn-
ið heimilisstörfin og hugsað um
barnið. Hann kemur bráðum
til þess að ganga frá þessu
öllu.“
Ó, er hann að koma, hugs-
aði ég. Ég borðaði morgunmat-
inn í eldhúsinu, á meðan stúlk-
an horfði ólundarlega á mig.
Á eftir fór ég upp í Dóms-
dags-herbergið. Þarna var litla
rúmið — hvers vegna skyldi ég
hafa haldið, að það væri horf-
ið? — hangandi á króknum
sínum. Og þarna svaf dvergur-
inn óværum svefni.
Andlitið var orðið perlulit-
að. Barnið saug puttann. Ann-
að slagið litu nærsýn augun ó-
ánægjulega í kringum sig, eins
og væri verið að leita eftir
bandamanni.
Ég beygði mig ósjálfrátt nið-
ur, þó ég hefði aldrei gert neitt
því líkt áður, og tók barnið
upp. Það var rakt, og angaði
af nýrri ull, og þyngra var það,
en ég hafði haldið, Það líktist
einna mest fiðrildinu í Dísu í
Undralandi, vafið inn í sjal,
eins og það nú var.
„Við eigum margt sameigin-
legt, ég og þú,“ sagði ég upp-
hátt. „Báðar í umsjá læknisins.
Móðurlausar, og enginn vill
hafa okkur.“
Barnið opnaði dökkblá aug-
un og horfði á mig, án þess að
sjá nokkurn hlut. Það hélt bara
áfram að sjúga puttann í til-
gangsleysi. Ég lagði það var-
lega í rúmið aftur. í staðinn
heyrði ég aðeins smá hiksta-
hljóð, þegar ég breiddi vel of-
an á það og læddist á tánum út
úr herberginu. Ég klæddi mig
í kápu og fór út í blautan garð-
inn.
Rigningin var hætt, en loft-
ið var rakt og þokukennt. Ég
stakk höndunum í vasana og
gekk fram og aftur eftir blaut-
um stígnum, og hugsaði um
barnið uppi í einmanalegu her-
berginu. Fram til þessa hafði
ég ekki orðið að hugsa um það,
af því að Madame Prosper
hafði verið til reiðu til þess að
láta vel að því og útvega heita
mjólk og ganga því í móður-
stað. En hvað þessi litla vera
hafði verið lítil og hjálparlaus
í örmum mínum! Allt í einu
fann ég einhver sterk bönd
tengja mig þessari hjálparlausu
veru, sem var þarna inni í svo
til mannlausu húsinu, þar sem
enginn var nema ólundarlega
vinnustúlkan, sem sjálf var
reyndar ekkert annað en barn.
Barnið var eins og ég. Ná-
kvæmlega eins og ég. En gat
samt ekki séð um sig sjálft, var
ekki harðsnúið, eins og ég von-
aðist til að vera, of ungt til þess
að geta nökkuð nema grátið.
Ég hélt niður eftir heim-
keyrslunni, og sneri mér svo
við til þess að virða fyrir mér
húsið, sem ég virtist vera orð-
in svo tengd. Það var frönsk út-
gáfa sambland af viktorí-
ansk-gotneskum stíl og var
byggt úr rauðum og gulum
múrsteinum blönduðum ein-
hverjum hvítum steinum, og
með tvo hálfgildings turna. í
landi, þar sem allt var fullt
af marmarahúsum, höllum og
villum var ekki hægt að segja
annað en, að kastali dr. Whitta-
kers væri ljótur og vekti litla
athygli. Þarna voru engin
skrautleg sóltjöld, engir pálm-
ar og ekkert. Kastalinn féll vel
inn í óhirtan garðinn í kxúng-
um hann og var eins og hluti
af þessu hæðótta landi,
eins og hefði hann sprottið
beint upp úr jörðinni. Mér
geðjaðist vel að húsinu, eins
og mér geðjaðist líka vel að
eiganda þess, þótt það væri
eiginlega á móti vilja mínum.
Það fór að rigna aftur, og
nú meir en áður, svo glumdi í
þegar í’egndroparnir lentu á
kyrkingslegum runnunum. Það
hafði ekki verið hugsað um
garðinn í möi’g, mörg ár. Runn-
ar, sumir með blómum, uxu
meðfram gangstígnum og ein-
hverju, sem í Englandi hefðl
verið kallað grasflöt en í Fi’akk-
landi akur. Ég gekk áfram og
starði á grasið og trén. Barnið
virtist auka á eymd mína.
Heimþráin, sem ég hafði liðið
af síðustu viku, var munaður
í samanburði við þunglyndið
og dapurleikann, sem ég fann
til núna, ein úti í rigningunni.
Og bax-nið? Ég vildi ekki hugsa
um það. Ég hafði mín eigin
vandamál. En aftur og aftur sá
ég fyrir mér perlulitaða and-
litið,undir þessu geðveikislega
ógnandi málverki, þar sem hin-
ir- fi-elsuðu voru hólpnir, en
þeir glötuðu voru gjörsamlega
búnir að vera.
Whittaker læknir var þegai-
byrjaður að borða hádegisverð,
er ég kom inn með hárið flaks-
andi og blautt, og kinnarnar
rauðar af kuldanum úti í garð-
inum. Hann hálfvegis stóð upp,
settist aftur og hélt áfram að
boi’ða.
„Setjist niður. Ég vona að
þér séuð orðnar svangar aft-
ur.“
„Mjög svo.“ Litla vinnustúlk-
an var fyrirmyndar matreiðslu-
kona ekki síður en Madame
Pi’osper. Jafnvel betri en Joe.
Læknii’inn skar fyrir mig
steikt kjöt á diskinn minn og
bauð mér glas af víni, en fékk
sér ekki sjálfur, síðan sagði
hann eftir dálitla þögn: „Mér
þykir fyrir því, ungfrú Black,
en Madame Prosper mun ekld
koma til baka, áður en þér far-
ið héðan.“
„Litla vinnustúlkan yðar
sagði mér frá því.“
„Pascale? Hún er dálítið æst.
Ég held ég hafi hrætt hana“
sagði hann vandræðalega.
„Ætlar Pascale að sjá um
heimilið fyrir yður?“
„Já, auðvitað. Allar fransk-
ar stúlkur kunna að elda mat,
eins og þér vitið, en hún fær
einhvei’ja hjálp við að hreinsa
húsið. Það hefur aftur á móti í
för með sér, að þér munið ekki
hafa neinn til þess að tala við.
Ég held þér ættuð að geta far-
ið af stað heimleiðis á sunnu-
daginn. Hvað ætlið þér að gera
yður til skemmtunar þangað
til?“
Skiptir það nokkru máli?“
Svarið var ókurteislegt.
„Að sjálfsögðu gerir það það.
Þér eruð gestur minn um leið
og þér eruð sjúklingur minn.
Ég er hræddur um, að ég sé
yður ekki til mikillar skemmt-
Framh. í næsta blaði.
FÁLKINN 11