Fálkinn - 22.06.1964, Síða 42

Soryjs
f'ramh. ai bls. 40.
inu og fylgdarmenn hans eink-
um áhuga á kvikmyndaleik-
konunum til dæmis Barbara
Stanwyck, Judy Garland,
Yvonne da Carlo — þó að ég
yrði auðvitað ekki beinlínis af-
skipt!
í móttöku einni var Robert
Taylor kynntur fyrir mér. Þeg-
ar ég var skólastúlka í Sviss
haíði ég verið ofsahrifin af hon-
um. Mér hafði fundizt hann
fjarlægur og auðvitað engar
vonir gert mér um að sjá hann
nokkru sinni í eigin persónu.
En nú stóð hann skyndilega
fyrir framan mig og ég varð
að játa, að ég fékk fiðring
um mig. Nokkrar sekúndur
gleymdi ég að ég var keisara-
ynja Persíu og ég sagði:
„Ef þér bara vissuð hvað ég
var dauðskotinn í yður þegar
ég var unglingur!"
„En hvað það var leiðinlegt,
að Yðar Hátign og ég skyldum
ekki hittast áður,“ svaraði
hann og brosti.
Það sem kom mér á óvart i
Hollywood var stéttamismun-
ur og rígur milli leikaranna
sjálfra. Langefstur á listanum
var Gary Cooper og kona hans,
Sandra, ef til vill var áslæðan
sú, að hún var af gamalli og
virðulegri milljónaraætt frá
Nýja Englandi. Svo að þau voru
talin vei-ð þess heiðurs að hitta
okkur oft og við nutum mjög
samvistanna við þau hjónin.
Gary var mjög hæglátur og
feiminn maður og talaði jafn
lítið í einkalifinu og í kvik-
myndunum sínum, en oft komst
hann sérlega vel að orði og
hitti naglann á höfuðið með fá-
einum orðum. Við hittum hann
og frú Cooper aftur þegar við
fórum á skíði í Sun Valley.
Þaðan fórum við til Florida,
þar sem Charles Wrightman,
olíukóngur, hafði boðið okkur
að dvelja hjá sér.
Við þekktum ekki gestgjafa
okkar en enn einu sinni hafði
herra Dudley leyst skyldur
sínar með prýði. Hr. Wright-
man sendi einkaflugvél eftir
okkur til Miami. Heimili hans
var ólýsanlega fallegt og í-
burðarmikið og sló allt út, sem
við höfðum hingað til séð í
USA.
Meðal annarra gesta hans
var þá yfirmaður leyniþjónust-
unnar, en var staddur þarna í
leyfi. Við höfðum hingað til lit-
ið á hr. Dulles sem þjóðsagna-
persónu, og kom mjög á óvart
að hitta fyrir vinalegan, hvít-
hærðan mann sem þótti gaman
að spila bridge og sýndi okkur
myndir af barnabörnum sínum.
Þar sem hann vissi ekki, hvað
við vissum og þar eð við viss-
um ekki, hvað hann vissi forð-
uðust bæði hann og keisarinn
að ræða stjórnmál og varð það
til að binda okkur persónulegri
böndum.
:
JH-Jinn eftirmiðdag kom ung-
ur og efnilegur öldungadeild-
arþingmaður, sem dvaldi í
Palm Beach sér til hressingar,
eftir uppskurð í baki, til te-
drykkju. Nafn hans var John
Kennedy og herra Wrightman
spáði honum glæsilegri framtíð.
í fyrsta skipti kom hann einn
síns liðs,en tveimur dögum síð-
ar var haldin mikil veizla og
öllu helzta fólkinu í Palm
Beach var boðið.
Það var þá sem Jacqueline
Kennedy var kynnt fyrir mér.
Gazt vel að henni frá fyrstu
stundu og þar eð hún og eigin-
maður hennar voru einu ungu
gestirnir settumst við niður út
í horn eftir máltíðina og rædd-
um Ameríku, París og Rivier-
una. Síðar slóst Chollie Knick-
erbocker blaðamaður í hópinn.
Hann var tengdasonur herra
Wrightmans og skemmti okk-
ur konunglega með gamansög-
um og skrítlum.
Hinn 12. febrúar 1955 lögð-
um við af stað sjóleiðis til
Southampton.
Þar hófst erfiðasti áfangi
ferðarinnar. Eftir mörg erfið
ár óskaði keisarinn nú að end-
urnýja samband írans og Eng-
lands.
„Ég veit ekki, hvort það
tekst,“ sagði hann við mig á
leiðinni. „Abadan áfallið varð
hinum stoltu Englendingum
erfiður biti. Kannski er enn of
snemmt að stofna til góðra
kynna á ný, en ég treysti á
stuðning þinn í hvívetna."
Til allrar hamingju bera Eng-
lendingar ekki beizkju. Þeir
verja hagsmuni sína til hins
síðasta,en ef þeir hafa beðið ó-
sigur þrýsta þeir hendur sigur-
vegaranna. Hertoginn af Glou-
cester var á Victoriu-járnbraut-
ar stöðinni til að taka á móti
okkur og tveimur dögum síðar
dauð drottningin okkur til há-
degisverðar,
Elisabet II er miklu lávaxn-
ari og fíngerðari en myndir af
henni gefa til kynna. Sjálf er
ég frekar lávaxin, en hún var
miklu minni og hefur hinn
margrómaða enska litarhátt.
M FÁLKINN