Fálkinn - 29.06.1964, Page 4

Æ’X,

Félagsprentsmiðjan h.f.
SPÍTALASTÍG 10 (við Óðinstorg)
SÍMI 11640.
I'rrnhan
A BÓKUM — BLÖÐUM
TÍMARITUM
ALLS KONAR
EYÐUBLAÐAPRENTUN.
Strikun á verzlunarbókum og
lausblöðum.
Vandað efni óvallt fyrirliggjandi.
I.iinisf isnplar
afgreiddir með litlum fyrirvara.
Leltið fyrst til okkar.
Félagsprentsmiðjan h.t.
Spítalastíg 10 — Sími 11640.
FALKINN

metna
Og
OST
osta- og smjörsalan ú
Talsmáti á unglingum.
Fálkinn vikublað,
Reykjavík.
Ég hef aldrei skrifað neinu
blaði bréf og hafði ekki ætlað
mér að gera það en atvik varð
þó til þess að ég sendi ykkur
þessar línur og vona að þið
afsakið ónæðið.
Það er alltaf verið að ræða
um ungdóminn hér og hvað
hann sé á allan hátt illa siðað-
ur. Ekki vil ég nú taka undir
þetta þegjandi og hljóðalaust
því ég er þeirrar skoðunar að
aldrei hafi við ótt jafn mikið
af ungu og glæsilegu fólki sem
mikils má vænta af í framtíð-
inni. En það er auðvitað með
þetta eins og annað að margur
er misjafn sauðurinn.
Það, sem kom mér til að
skrifa ykkur þetta bréf var eins
og ég sagði áðan atvik eitt nú
alveg nýverið. Ég brá mér á
kvikmyndasýnigu eitt kvöldið
og fyrir framan mig sátu tvær
ungar stúlkur svona á að giska
fimmtán sextán ára. Það skal
tekið fram þegar í upphafi að
fáir voru í húsinu. Ég kom
svona fimm til sex mínútum
áður en sýningin hófst og
meðan ég beið heyrði ég um-
ræðuefnið hjá þessum ungu
stúlkum. Og mikið lifandis
ósköp varð ég hissa, sár og
móðgaður. Orðbragðið verður
ekki haft eftir hér á prenti svo
gjörsamlega gekk það fram af
mér. Og umræðuefnið. Hvað
haldið þið að það hafi verið?
Þær voru að tala um samskipti
sín við tvo drengi eftir þvi
sem mér skildist jafnaldra sína.
Látum það nú vera þótt fólk
ræði svona hluti i einrúmi en
að gera það í algjöru hispurs-
leysi í kvikmyndahúsi það þyk-
ir mér einum of mikið.
Ég vissi eiginlega ekki hvað
gera skyldi. Hvort ég ætti að
blanda mér inn í samræðurnar
og biðja þær að hætta þessu
tali ellegar flytja mig. En ég
gerði ekki neitt heldur sat
þarna kyrr og hlustaði. En orð-
bragðið. Þótt mín kynslóð hafi
kannski látið sitt af hverju út
úr sér þá var það aldrei neitt i
þessa áttina.
Með beztu kveðjum.
A. Þ.
Svar:
ÞaO er ekkert aö Jýrirgefa J>ótt
þú sendir okkur línu. Þaö er ein-
mitt ágœtt aö Já bréf svo>ta ööru
hvoru frá lesendum.
En Jni ert aö tala um atvik, sem
kom fyrir Jng í kvikmyndahúsi.
Viö lýsum samiiö okkar yfir þessu
atviki og vonum aö Jiaö komi ekki
fyrir aftur því greinilega hefur
þetta haft mikil álirif á þig. Þú
segir í bréfi þínu: „Ég vissi ekki
hvaö gera skyldi. Hvort ég astti
aö blanda mér í samræðurnar og
biöja þær aö hætta þessu tali elleg-
ar flytja mig. En ég geröi ekki
neitt héldur sat þaruna kyrr\ og
lilustaöi." Þaö er nú þaö.
Maöur á aldrei aö blanda sér í
annarra samtöl. Þaö er ókurteisi.
Þú heföir heldur átt aö færa þiú
til Jyrst þér þótti samtaliö svona
ofboöslegt en þú kaust heldur að
sitja kyrr og hlusta enda ekki
hema mannlegt sérstaklega þegar
þess er gætt aö þarna opnaöist
]>ér nýr lieimur í samræöum
manna. Þú ert sennilega einn af
þeim sem situr, hlustar, kynnir
þér máliö — og gerir ekki neitt.
Viö vonum bara aö þetta hafi ekki
haft of djúptæk áhrif á þig. En
hvaö sem því liöur þá hefur }>ú
náö þarna í góöa sögu til aö segja
konunni. Hún getur svo sagt vin-
konum og þær svo áfram og áöur
en líður veröur þetta komiö út
um allan bæ.
Nokkur orð um umferðarmál.
Háttvirta blað!
Eitt tryggingarfélag segir í
auglýsingu sinni að kurteisi se
aðalsmerki ökumannsins. Þetta
er satt og auðvitað er kurteisi
alltaf aðalsmerki og kurteisi
víðar þörf heldur en í umferð,
en ókurteisi mun tæplega vera,
lífshættuleg nema varðandi!um-
ferð. Mér dettur í hug þina
saga, sem nýlega kom fyrir mig_-
Ég var ásamt öðrum á ferðalagi
í bíl hér nærri Reykjavík. A
undan okkur ók fólksbíll og
fór sér heldur hægt, svona a
fjörutíu til fimmtíu kílómétra
hraða. Við gáfum honum hljóð-
merki um það að komast fram
úr en hann sinnti því engu
heldur hélt sinni ferð og okkur
fyrir aftan sig. Þetta gekk
svona i fimmtán til tuttugu
minútur og ekki gaf hann okk-
ur leyfi til að aka fram úri Við
vorum að vonum orðin nokkuð
leið á þessu en það var sama
hvað aðhafst var ekki kom-
umst við framhjá. Svo allt I
einu gefur hann stefnumerki og
ekur út i kantinn. Við tókum
þessu auðvitað með miklutn
fögnuði og héldum að hann
væri nú að hleypa okkur fram-
hjá og gripum tækifærið en
þegar við erum að aka framhja
honum kemur bíll á móti á m'k-
illi ferð og það varð fyrir hrein»