Fálkinn - 29.06.1964, Qupperneq 10

unar. Ég vinn allan daginn, og
oft langt fram á kvöld líka. Ég
hef áhyggjur út af yður, ung-
frú Black.“
„Ég er vön að vera ein,“
skrökvaði ég.
Það var dálítil þögn.
„Hvað verður um barnið?“
sagði ég allt í einu.
„Ég verð víst að hringja til
yfirvaldanna í Grasse.“
„Bara vegna þess, að Mad-
ame Prosper er farin?“
Hann leit undrandi á mig.
„Já, hún ætlaði að hugsa um
barnið fyrir mig. Hún er mjög
góðviljuð kona. Trú líka. Ég
hafði hugsað mér að grennslast
dálítið fyrir um þetta, og reyna
að athuga, hvað ég gæti gert
vegna barnsins. Finna móður-
ina, föðurinn, eða jafnvel af-
ann og ömmuna. Venjulega
kemst ég að þessu öllu áður en
lýkur, eins og þér vitið. Og
barnið —“
„Yrði illa komið hjá móður,
sem kastar því inn í bíl, til
þess eins að losna við það.“
Hann hleypti brúnum. Og
augnabrúnirnar mættust yfir
nefinu. Hann var mjög óánægð-
ur á svipinn.
„Börn þarfnast móður. Öll
börn gera það. Slæm móðir er
betri en engin.“
„Ég er ekki viss um að ég sé
þessu sammála. Ég tilbað móð-
ur mína,en ég hef oft hugsað
um það, að ég hefði auðveld-
lega komizt af án hennar,“
sagði ég í léttum tón. Þessi yf-
irlýsing um Dot, hafði skotizt
upp úr mér, til þess eins að ég
gæti þrætt við hann.
„Ef þér eruð þeirrar skoðun-
ar, að það sé verra að finna
móðurina, þá getið þér verið
glaðar yfir því, að ég mun hafa
samband við yfirvöldin í dag,"
sagði hann.
Ég var öskureið við sjálfa
mig. Það var eitthvað í fari
hans, sem varð til þess að ég
vildi vera á öndverðum meiði
við allt, sem hann sagði. Ef til
vill lá það í því, að hann hafði
venjulega á réttu að standa.
„Barnið verður að fara,“
sagði hann. „Eins leitt og mér
þykir það.“
Hann var aftur farinn að tala
við sjálfan sig. Hann hafði tek-
ið upp gaffalinn, og stakk hon-
um niður í damask-dúkinn, og
eftir voru fjórar holur. Hann
hélt áfram að stinga niður
gaflinum, þar til komnar voru
margar holur, sem allar lágu í
röð út frá diskinum hans. Þess-
ar aðfarir, svipurinn á andlit-
inu, gáfu mér kjark.
„Doktor Whittaker,“ sagði ég
hásri röddu. Hendur mínar
voru sveittar. „Ég meinti ekki
allt, sem ég sagði. Auðvitað
verðum við að reyna að finna
móðurina. Ég skal vera kyrr
og gæta barnsins.“
Hann lyfti höfðinu.
„Það er alveg ómögulegt.“
„Það er alls ekki ómögulegt."
„Þetta er mjög fallega hugs-
að af yður, og ég veit að þér
meinið vel. En að sjálfsögðu
kemur þetta ekki til greina."
Raddblærinn varð til þess að
ég eldroðnaði. Blóðið streymdi
upp til höfuðsins.
„Hættið að koma fram við
mig, eins og ég sé einhver fá-
bjáni!“
„Ég bið af —“
„Ó! Grípið ekki fram í. Ég
veit, að ég er sjúklingur yðar,
en það veitir yður samt ekki
heimild til þess, að fara með
mig eins og væri ég eitthvert
dýr. Ég veit, að ég hafði svo
slæman smekk að eiga peninga,
og ég veit að ég á dýr föt. En
ég er enginn kjáni, ég er tutt-
ugu og fimm ára — það er nógu
hár aldur til þess að ég gæti
átt fimm börn eins og þetta
þarna uppi. Ég hef verið að
hugsa um þetta í allan morgun.
Hún er eins og ég. Enginn vill
hana. Þér veittuð henni húsa-
skjól, eins og mér! Þér funduð
mig með snúinn ökla á klettun-
um, og hana vafða inn í á-
breiðu í bílnum yðar. Haldið
þér,“ hélt ég áfram, og var
farin að hitna óþægilega, „að
ég geti þetta ekki eins vel og
hún Madame Prosper? Haldið
þér, að vegna þess, að ég hef
búið á fínum hótelum, geti ég
ekki gert það sama og Pascale
gerir? Gefið mér tækifæri til
þess að sýna það!“
Og mér til mikillar reiði end-
aði ég með því að fara að gráta.
Tárin runnu niður kinnarnar á
mér.
Hann stóð á fætur og kom
yfir til mín, beygði sig yfir mig
og tók undir hökuna ámér og
lyfti höfðinu upp á við. „Svona,
svona, ungfrú Blaclf, ég hef
sært yður.“ Hann rétti mér
hreinan vasaklút, sem ég neit-
aði að taka við. „Þetta var
vanþakklátt af mér. Heimsku-
legt líka. Ég get ekki farið fram
á það við yður, að þér takið á
yður ábyrgð, sem ég á að bera,
ungfrú Black. Þér hljótið að
sjá, hversu ómögulegt það er.“
„Hversu lengi yrði þetta?“
,Hvernig á ég að svara því?
Ég hef ekki hugmynd um það.“
,Þér hljótið að geta hugsað
yður einhvern ákveðinn tíma.“
Ég strauk framan úr mér með
mínum eigin vasaklút. Ég hafði
enn nokkurt vald yfir sjálíri
mér.
r „Einn mánuð. Tvo mánuði.
Það tók mig eitthvað því um
líkt að finna móður barnsins,
sem skilið var hér eftir síðast.
Það tekur töluverðan tíma, að
spyrjast fyrir um málið. Sveita-
fólkið er mjög þagmælt. Segj-
um tvo mánuði.“
„Svo ég fer þá fram á það
við yður, að þér veitið mér at-
vinnu í tvo mánuði, eins og
stúlkum, sem koma hingað úr
öðrum löndum til þess að vinna
heimilisstörf og verða ein af
fjölskyldunni á meðan. Ósann-
gjarnt, finnst yður það ekki?“
„Nei“ sagði hann og settist
niður aftur um leið og Pascale
kom inn, „alls ekki.“
Pascale bar okkur ávaxta-
rétt Mér gekk illa að koma
mínum skammti niður, en dr.
Whittaker borðaði með góðri
lyst. Pascale leit með þrælsótta
til læknisins og læddist út eins
og mús.
Ég sat og lék mér að matn-
um, og þögnin var að verða
þvingandi.
„Yður þykir ekki gaman að
börnum ....“ sagði hann.
„Nei, það er rétt.“
„Þetta er þó að minnsta kosti
hreinskilnislega sagt. Svarið
einni spurningu enn: „Eigið þér
einhverja ættingja? Á lífi?.“
„Enga.“
„Og hve marga vini?“
„Þessa tvo, sem þér hittuð.“
„Ekki fleiri?“
„Það er ekki hægt að telja
þá sem ég þekki, þegar ég
skrifaði ávísanir. Munduð þér
treysta á þá, ef þér væruð í
mínum sporum?"
„Ég geri ekki ráð fyrir því,“
sagði hann og brosti lítillega.
Önnur þögn fylgdi á eftir. Ég
fann að hann horfði rannsak-
andi á mig, enda þótt ég liti
ekki upp. „Jæja þá. Verið þér
þá kyrrar, ef þér viljið endi-
lega. En það gengur ekki, það
vitið þér.“
Ég trúði ekki mínum eigin
eyrum.
„Meinið þér, meinið þér, að
ég megi vera hérna áfram og
sjá um það?“
„Ef þér getið það.“
„Og vera þangað til þér finn-
ið móður þess ....“
„Ef það er það, sem þér vilj-
ið.“
„Já, svo sannarlega!"
Hann stóð upp og leit á
klukkuna. „Þér eruð vissulega
furðuleg kona,“ sagði hann og
fór.
Sjöundi kafli.
Madame Prosper kom eftir
hádegið ekkert nema afsakan-
irnar vegna þess, að hún hefði
10
FALKINN