Fálkinn - 29.06.1964, Side 42

Falin fortíð
Framhald af bls. 40.
og ég hefði átt að gera. Samt
bað ég nú Lafargues-bræðurna
að grennslast fyrir um málið
aftur.“
„Hverjir eru þeir?“
„Bændurnir hérna í næsta
húsi.“
Það var nýtt fyrir mér, að
hafa hann á valdi mínu. Ég
sagði ekki neitt. Mér létti.
„Ég geri ráð fyrir, að yður
sé farið að langa heim til Eng-
lands aftur,“ sagði hann. „Það
er skiljanlegt.“
„Við hvað eigið þér?“
Ókurteisishreimurinn var
kominn í röddina aftur, þessi
raddblær, sem ég hafði tekið
eftir, að ég notaði alltaf við
manninn, sem 'hafði gert mér
gott eitt.
Athugið!
Engin gluggatjöld hanga
jafn fagurlega og þau sem
eru úr hinni fjaðurmögnuðu
íslenzku i:ll (berið þau
saman við gerfiefnafram-
leiðsluna).
ÚLTÍMA KJÖRGARDI
Td
U 'rf/

0 0 0 0 u 0 n
n 'írrrír
Einangrunargler
Framleitt einungis úr úrvals
gleri. — 5 ára ábyrgð.
Pantið tímanlega.
KORKIDJAIXI H.F.
Skúlagötu 57. — Sími 23200.
„Það er það, sem þér eigið
við með að leita að móðurinni.“
„Alls ekki,“ sagði ég reiði-
lega. „Þér skiljið ekki nokkurn
skapaðan hlut.“
„Ungfrú Black,“ sagði hann,
og leit helzt út eins og læknir,
sem var að fást við taugasjúkl-
ing. „Það er eðlilegt, að yður
skuli langa til þess að fara
heim. Ég sagði yður í upphafi,
að þér hefðuð tekið fljótsam-
lega ákvörðun. Það er stund-
um ekki rétt að gera góðverk,
hversu nauðsynleg, sem þau nú
annars geta verið.“
„Mér er sama, í þessu tilfeli
var það rétt! Hvernig getur
yður — skort svo hugmynda-
flug, að þér skulið endilega
halda, að mig langi til þess að
flýta mér aftur heim til Eng-
lands! Þar hef ég ekkert til að
snúa aftur til. Ég vildi vita,
hvort þér hefðuð fundið móður
barnsins, svo ég gæti gert upp
við mig, hversu djúpt, ég ætti
að sökkva mér í þetta starf.
Mér geðjast að því, og mér lík-
ar vel við barnið. Og ef þér
ætlið svo að rífa hana frá mér
um leið og ég byrja að hafa
áhuga á henni...“
„Leggið þér allt niður fyrir
yður, hverja þér ætlið að elska,
áður en þér gerið það, til þess
að geta verið vissar um, að það
sé öruggt?“
„Já, ég geri það!“ sagði ég
reiðilega. „Svo hve fljótt ætli
þér að taka hana frá mér?“
„Þér voruð vanar að segja
það,“ sagði hann.
Hann fór að brosa, og ég gat
ekki gert að því, að ég fór að
flissa. „Hvernig farið þér að
því læknir, að gera mig alltaf
svona reiða? Auðvitað er hún,
en ég kalla hana það á meðan
ég var hrædd við hana. Hve
langan frest fæ ég?“
„Ef til vill miklu lengri en
þér óskið eftir?“
Þetta var eitt af því, sem
gladdi mig mest af því, sem
hann hafði sagt frá því ég sá
hann fyrst.
Stundum hugsaði ég um hann
eins og villidýr, og mig sem
dýratemjarann. Það mátti ekki
mikið vera, svo hann færi aft-
ur inn í greni sitt. Nú var hann
kominn langt út fyrir það, og
ég var bæði glöð og þakklát.
Ég fékk hann til þess að lofa
mér að hann skyldi aka mér
til St. Marie til þess að kaupa
þar smávegis handa barninu.
En svo kam babb í bátinn.
„Haldið þér... haldið þér
við gætum notað ferðapening-
ana mína?“
„Ungfrú Black. Ég hef alltaf
ætlað að tala við yður um þetta.
Ég verð að fá að borga yður
eitthvert kaup. Það er vel gert
af yður að gera þetta... en
alveg óþolandi, að þér skulið
gera það kauplaust."
Soraya
Framhald af bls. 9.
fóru þær Shanaz og Shams. Ég
taldi mig hafa gert skyldu
mína og beið nú eftir að árang-
ur kæmi í ljós. Þegar Shanaz
kom til Teheran skömmu síð-
ar spurði faðir hennar, hvort
konungurinn hefði borið upp
bónorð við hana.
„Nei, hamingjunni sé lof að
hann gerði það ekki,“ sagði hún
og hristi höfuðið.
En faðir hennar vonaði í
lengstu lög að úr ráðahagnum
yrði og taldi víst að hann fengi
talið dótturinni hughvarf.
Fáeinum vikum síðar barst
okkur sú fregn, að Faisal kon-
ungur hefði verið jafn ósnort-
inn af Shanaz og hún af hon-
um.Shanaz var þá fimmtán ára
gömul og var eins og óút-
sprungið blóm. Síðan hefur hún
breytzt í gullfallega unga
stúlku og giftist af ást Ardeshir
Zahedi, syni hershöfðingjans.
JP
JLJins og búast mátti við
hikaði keisarinn við að gefa
samþykki sitt en í Persíu sigrar
ástin oft — þó ekki alltaf því
miður — stjórnmálaleg sjónar-
mið. í dag er Ardeshir ambassa-
dor lands síns í London og for-
maður írönsku nefndarinnar
hjá Sameinuðu þjóðunum í
Genf.
Ég er mjög ánægð með þessi
endalok og oft hugsa ég með
hryllingi um hvað hefði komið
fyrir Shanaz hefði hún orðið
drottning í írak. Engan okkar,
er vorum í Antibest þetta sum-
ar gat rennt grun í, hver örlög
voru búinn veslings Faisal. Að-
eins þremur árum síðar var
hann og öll fjölskylda hans
myrt í Bagdad kastala,
í febrúar 1956 lögðum við
upp í fleiri opinberar heim-
sóknir. í þetta sinn héldum við
í austurátt, því að keisarinn leit
á íran sem sögul ga brú milli
austurs og vesturs. Við flugum
fyrst til Nýju Delhi, og þar tók
Pandit Nehru á móti okkur og
eftir nokkur veizluhöld og op-
inberar móttökum ferðuðumst
við um landið í þrjár vikur.
Við vorum gestir Maharaja-
anna nær hvar sem við fórum
og þeir skipulögðu tígrisdýra
eða fílaveiðar okkar til skemmt-
unar. En ég fann brátt að gest-
risni þeirra kom ekki frá hjart-
anu. Þetta var aðeins starf, sem
þeir ræktu með mismikilli á-
nægju.
Maharajaarnir í Miscore
héldu okkur geysimikinn dans-
leik. Fyrir utan selskabsdöm-
urnar mínar og sjálfa mig sett-
ust engar konur niður til að
borða með okkur, og þegar ég
lét í ljósi undrun yfir því sagði
túlkurinn minn:
„Ó, þær sitja allar bak við
tjöldin og horfa á okkur með-
an við borðum."
Ungfrú Sagemúhl tókst að
komast til þeirra og tala við
eina af indversku konunum.
Þær sögðust ekki mega láta
neinn sjá sig. Meira að segja
verður að setja gluggatjöld fyr-
ir bílgluggana í hvert skipti
sem þær skreppa í ökuferð.
V
W ið sóttum einnig heim
Nizaminn í Hyderabad, mjög
horaðan gamlan mann, sem
sagður er ríkasti maður heims-
ins. Ekki varð þess þó vart á
heimili hans, sem skorti flest
þægindi og þótt hann væri ráð-
inn af ríkinu til að hafa ofan af
fyrir okkur, reyndi hann ber-
sýnilega að stofna til sem allra
minnstra útgjalda.
Það sem mér varð minnis-
stæðast 1 Indlandi er sú stað-
reynd að með margt fólk er
farið eins og skepnur og með
margar skepnur er farið eins
og þær væru guðir. Fátækt
virðist enn skelfilegri og meiri
en í Persíu.
í hverju þorpi sem við fór-
um um, sáum við kýr eta nægju
sína af grænmetispöllunum, því
að enginn dirfðist að blaka við
þeim. Kúaskítur var um allar
götur og vitaskuld flugnamergð
þar í kring og þarna léku sér
vannærð og óþrifaleg börn inn-
an um allt þetta.
Það er satt að mér fannst líf
almúgans í Persíu mjög ömur-
legt, en ekki vorkenndi ég ind-
versku börnunum minna. Ég
vissi af reynslu að þeim yrði
aðeins hjálpað fyrir tilstilli
skipulagðrar félagsstarfsemi, en
mig langaði mest til að gefa
hverju barni einhverja falleg
gjöf, þótt mér væri ljóst, að í
flestum tilvikum hefði barnið
frekar illt af slíku en gott.
Aparnir voru ei'nnig álitnir
heilagir og þeir kunnu vel að
notfæra sér það. Dag nokkurn
meðan við ókum í jeppa á veið-
ar rákumst við á stóra hjörð
42
FALKINN