Fálkinn - 20.07.1964, Blaðsíða 11

Hann hafði lengi verið mikið
í mun að ganga fram og biðja
Phyllis um dans en hikaði við,
hann óttaðist að fá fleðulega
hjákonu í arma sér í staðinn.
Hann hafði ákveðið að hann
skyldi aldrei framar dansa við
konu með lakkúðað hár og púð-
ur á kinnum. Þær þrýstu sér
upp að dökkum útlendum föt-
um hans og eyðilögðu þau. Það
hafði Doris til dæmis gert fyrr
um kvöldið. Hann hataði Doris
Li — óvenju heimska stúlku
sem gat ekki lengur brugðið
fyrir sig móðurmálinu af því
hún hafði dvalist nokkurn tíma
í París. Hann hafði aldrei stigið
dans við Phyllis, þetta var
nefnilega í fyrsta sinn sem hann
bar hana augum. Hún vann
einhvers staðar við skóla en
ekki hér í bænum og var nú
heima í fríi. Hr. Fang hafði
látið svo ummælt þegar hann
kynnti hana:
— Þetta er iðna stúlkan mín,
hin börnin láta sér lynda að
gera ekki neitt.
— Þér hljótið að vera hreyk-
inn af henni, hafði Davíð tuldr-
að fyrir munni sér án þess að
líta framan í hana. Hann var
orðinn þreyttur á stúlknaand-
litum. Hr. Fang hló dátt og
sagði:
— Hún vinnur sér ekki nægi-
lega mikið inn til þess að ég
geti orðið stoltur af henni. Hún
vinnur bara sér til skemmtunar.
Þá varð honum litið á hana
■— stúlkuna sem vann bara sér
til skemmtunar. Annað eins
hafði hann aldrei heyrt. Hann
bað um dans um leið og hann
brosti innilega:
— Má ég biðja um dans?
En hún hafði þegar lofað
hverjum dansi. Andartak fannst
honum það heldur leitt en
sagði svo við sjálfan sig að
það skipti svo sem engu máli
þetta væri bara dóttir hr.
Fangs, ein stúlka meðal margra.
Og svo ákvað hr. Fang allt
í einu að dansleiknum skyldi
haldið áfram fram yfir þann
tíma sem ákveðinn hafði verið.
Honum fannst unun að dansa,
hoppa um salinn eins og út-
blásinn belgur. Á feitu andliti
hans ljómaði bros og hann hló
dátt þegar hann tróð einhverj-
um um tær og nú hrópaði hann
til hljómsveitarinnar:
— Leikið þrjú lög í viðbót
og þá fáið þið tvöfalt þjórfé.
í sömu andrá hrifsaði hann
hjákonu sína til sín og sveif
með hana út á gólfið.
Nú var stund Davíðs runnin
upp. Hann stikaði stórum í átt-
ina að Phyllis og átti í harðri
baráttu við þrjá aðra herra-
menn. Hann hneigði sig og bað
um dans ásamt með hinum.
Svo sté hann eitt skref aftur
á bak og lét hana um að velja.
Hún hugsaði sig um andartak,
reis á fætur og sneri sér að
honum.
— Þér voruð fyrstir, sagði
hún mjórri vingjarnlegri röddu.
Svo gengu þau út á gólfið.
Að dansinum loknum biðu hin-
ir eftir henni svo hann sleppti
af henni taumnum og við hafði
nokkur kurteisisorð.
Hann dansaði ekki annan
dans þótt þarna væru nokkrar
stúlkur herralausar. Hann leit
á eftir Phyllis og varð hissa á
sjálfum sér því stúlkur höfðu
ekki vakið áhuga hans lengi.
í raun réttri hugsaði hann ekki
um annað en vinnu sína sem
átti hug hans allan. Hann var
forstjóri í prentsmiðju föður
síns og hugsaði um það eitt að
endurbæta prentlistina. Áður
fyrr hafði hann verið nokkuð
upp á kvenhöndina en orðið
leiður á þeim, þær voi’u allar
eins.
Veizlunni var lokið og fólk
fór að tínast brott, þar leiddust
tvenn og tvenn í leit að nýjum
ævintýrum. Hljómsveitin var
þögnuð og þess í stað upphófst
mikill kliður, skipst var á
kveðjuorðum á ensku og kín-
versku. Það var mikil tízka að
sletta ensku á sama hátt og
það þótti fínt að hafa útlent
fornafn. Sjálfur hafði hann
engan hátt á talanda sínum.
Hann gat brugðið fyrir sig
Amerísku og Oxfordensku á
víxl sem og fornkínversku
þeirri sem faðir hans krafðist
af honum. Allt valt á því við
hvern hann skipti orðum. Sjálf-
um þótti honum mest unun að
tala Kínversku þótt hann fylgdi
tízkunni þegar hann var með
vinum sínum og talaði blend-
ing.
Hann nálgaðist litla hópinn
við dyrnar. Phyllis stóð þar og
rétti hverjum höndina á fætur
öðrum. Hann leit á hana og
sagði við sjálfan sig angurvær
að eflaust væri hún ekki á
neinn hátt frábrugðin öðru
kvenfólki. Sennilega púðraði
hún sig líka. Ósjálfrátt gjóaði
hann hornauga niður á öxlina á
sér. En hún var tandurhrein.
Og svo tók hann ákvörðun.
— Get ég fengið að doka við
um stund og rabba við yður?
spurði hann.
Hún hneigði sig.
— Ég hef í hyggju að fara
í spilavítið með vinahóp, sagði
hún.
— Má ég vera með?
— Það getið þér, sagði hún.
Þjónn færði henni kápu og
Davíð tók við henni og lagði
hana yfir axlirnar á henni. Um
leið rak hann augun í örmjó
svört hárin í hnakkanum bera
við fílabeinshvítan hálsinn og
fann sting í hjartanu, kynlega
sælu.
Þetta var upphafið en enda-
lokin komu eins og reiðarslag.
Áður en kvöldið var liðið var
hann orðinn yfir sig ástfang-
inn. Óbeit hans á öðrum stúlk-
um náði hámarki þetta kvöld.
Hann hataði hverja stúlku sem
hann sá í spilavítinu. Þær voru
allar með sama móti. Hann
dansaði við þær þegar hann
náði ekki að dansa við Phyllis
en gerði það af einskærri kurt-
eisi því hann fyrirleit þær. Og
þegar ein stúlkan sneri að hon-
um og bjóst til að kyssa hann,
sneri hann sér undan og fyrir
hugskotssjónum hans bærðust
varir Phyllis. Hann unni henni
ofar öllu öðru.
Dag hvern þetta vor óttaðist
hann að nú væri leyfi hennar
lokið. Hann varð að hafa hrað-
ann á. Hann fékk frí og notaði
nú alla tækni sína til að stunda
hana. Hún var nútíma stúlka
þrátt fyrir allt og féll vel í
geð hættir nútimans. Hann
hringdi oft til hennar og sendi
henni blóm daglega og sælgæti
og nýprentaðar bækur og hafði
þær með sér undir handleggn-
um og yfirleitt lét hann aldrei
sjá sig án þess að færa henni
gjafir.
En eitthvað hlaut að búa
undir öllum þessum gjöfum.
Hann virti hana fyrir sér til að
rannsaka undirtektirnar.
—- Þér þykir gott súkkulaði,
darling, sagði hann á ensku
og rétti lienni stóra öskju af
útlensku konfekti. Leið skuggi
yfir andlitið á henni? En í rödd
ing: — Yndislegt, Davíð, yndis"
legt.
Þau töluðu alltaf ensku sín
á milli og þar eð bæði höfðu
numið við ameríska háskóla
notuðu þau orð sem þau höfðu
lært þar.
— Ertu viss um að þér þyki
það gott? spurði hann.
— Ég er áfjáð í það, svaraði
hún.
Hann leit á hana. Hún talaði
eins og allir hinir en á ein-
hvern hátt virtist svo sem
henni væri þessi talsmáti fram-
andi. Hún opnaði öskjuna og
sagði hrifin:
— Æ, þetta er dásamlegt,
þetta var fallega hugsað, Davíð!
Svo setti hún öskjuna frá sér
á borðið.
Já, hann beitti nýtízku tækni.
Hann bauð henni hvarvetna
með sér, á dansleiki, í leikhús
og hún fylgdi honum fús eftir.
í leigubílnum tók hann í hönd
hennar og eitt sinn sneri hann
sér að henni og vildi kyssa
hana en óvænt sneri hún höfð-
inu og varir hans snertu kaldan
vangann. Hann hafði hlakkað
til þessa koss en þó hann hefði
verið hlunnfarinn, lét hann sér
vel líka. Það var álíka yndis-
legt að halda litlu næmu hönd-
inni hennar í lófa sér.
Hann elskaði hana heitar því
oftar sem þau mættust. Hún
var honum óræð gáta og það
jók á eftirvæntinguna. Hún
vísaði honum aldrei á bug. Hún
tók þátt í ráðagerðum hans og
bannaði aldrei neitt. Ef hann
tók undir handlegginn á henni
beygði hún sig lítillega fram,
hún var ekki gamaldags. Og
þó var hún það. Því hún fylgdi
í einu og öllu háttum og siðum
út í ystu æsar. Þau bjuggu bæði
yfir sömu tækni. Hann vildi
tjá henni ást sína en gat ekki
gert það nema á nútímalegan
hátt:
— Ég er alveg bálskotinn í
þér, baby, sagði hann.
Hún sagði nákvæmlega það
sama við hann eins og af ein-
skærri kurteisi og blóðið kóln-
aði í æðum hans.
Og óðum styttist í leyfinu
hans og enn hafði honum ekki
tekist að brjóta þær hömlur
sem voru á samveru þeirra. Eitt
sinn laut hann fram í dyrun-
um og sagði:
hennar var háttvísi og hrifn- Framh. á bls. 28.
Allan tímann grunaði hann að hún byggi yfir
leyndarmáli, sem hefði úrslitaáhrif á líf hans