Fálkinn - 20.07.1964, Blaðsíða 13

aftur að þér. Veiztu hvað ég
held, eh?“
„Um hvað?“
„Ég held, að þú sért ástfang-
in velgjörða-lækninum. Við
skulum líta á sönnunargögnin.“
Hann var ánægjulegur á svip.
Ég sagði óróleg: „Oh Morrie,
hættu nú. Aðeins vegna þess að
ég tala um hann. Hvers vegna
ætti ég ekki að gera það? Hann
er eina mannveran, sem ég sé.
Ég hef gætt þess mjög vand-
lega að minnast ekki á Riette
við þig. Getur þú gert þér í
hugarlund, hvað það færi i
taugarnar á þér, ef ég færi að
fjölyrða um sex vikna gamalt
barn? Ég var rétt í þessu að
komast að raun um, hve auð-
velt það gæti verið. Ég er far-
in að skilja þessar hræðilegu
konur, sem tala ekki um ann-
að en börnin, sem þær eru með
úti á göngu við Knightsbridge.“
„Það eru fóstrur, sem eru úti
með börnin hjá Knightsbridge."
„Hættu að vera svona snið-
ugur.“
„Nú, nú, Martine, þú ert að
reyna að komast hjá umræðu-
efninu. Það er eins gott fyrir
okkur að komast að raun um,
hvort þú ert ástfangin."
„En ég er það bara ekki. Ég
hef ekki verið ástfangin svo
árum skiptir.“
„Joe?“
„Mér féll vel við hann. Mér
líkaði hann. Ég var hrifin af
honum. En ég hef ekki elskað
neinn síðan ég var með Fran-
cois.“
„Þú gerir það núna„“ sagði
hann ákveðinn. Hann lokaði
glugganum. Angandi kvöldloft-
ið var farið að kólna. Ég vildi
ekki, að hann héldi áfram. Ég
vildi ekki heyra tilbreytingar-
lausa rödd Morries segja mér,
að ég elskaði dr. Whittaker.
Auðvitað gerði ég það ekki. Ég
vildi, að hann dáðist að mér,
af því að hann gerði það ekki.
Ég vildi að honum líkaði vel
við mig. Mér þótti gaman að
sjá hann á kvöldin. Mig lang-
aði til þess að stríða honum, af
því að hann hafði til að bera
virðuleik, sem ég hafði ekki
rekizt á hjá neinum öðrum
karlmanni. Það var allt og
sumt.
En hver gat stöðvað Morrie,
sem teygði frá sér fæturna og
athugaði skóna sína?
„Hvað ætlarðu að gera, þeg-
ar þú hættir með þennan litla
barnunga? — fyrirgefðu, ég á
við, þegar þú hefur fundiö
heimili handa Riette?“
„Fer aftur til London, geri
ég ráð fyrir.“
„Veiztu hvar þú ætlar að
búa?“
„Að sjálfsögðu ekki.“
„Hefurðu gert nokkrar áætl-
anir?“
„Ekki í raun og veru.“
„Hefurðu nokkra hugmynd
um, hvers konar atvinnu þú
ætlar að fá þér, þegar mann-
vinurinn í Alpafjöllunum hætt-
ir að hýsa þig og fæða?“
„Mér dettur áreiðanlega eitt-
hvað í hug.“
„Þú villt ekki láta þér detta
neitt í hug. Ég hef verið að
hlusta á þig og tala við þig i
tvær klukkustundir. Þú neitar
að tala um svo mikið sem
næstu viku, Martine. Þessi
upprunalega áætlunar-Anna,
sem var alltaf með svo miklar
áætlanir á prjónunum, að hún
var að gera móður sína brjál-
aða. Þegar ég hitti þig með Dot
1 fyrra, hafðir þú gert áætlun
um ferðalag, sem staðið hefði í
fimmtán mánuði. Þú varst vön
að skipuleggja allt svo langt
fram í tímann, að ég var vanur
að hugsa, að ég hlyti að verða
kominn í gröfina, þegar hlut-
irnir yrðu að raunveruleika.“
„Þú vilt ekki láta þér detta
ætlanir í þetta sinn, stúlka mín,
vegna þess, að þú villt ekki
tapa þessum manni. Hann er
ástæðan fyrir því, að þér liður
ekki herfilega. Þegar heppið
fólk er barið í andlitið fer á-
nægjusvipurinn af því. Þú
glóir aftur á móti. Fötin þín eru
komin úr tízku og hárið er
hræðilegt, en þú ert samt
fallegri en nokkurn tíma áður.
Feitari líka. Viltu vita, hvern-
ig ég fer að því að sjá, þegar
fólk er ástfangið?“
„Nei.“ Hann var brjálaður.
Eða öllu heldur, þar sem ég
neitaði að verða reið, hann var
að leita að einhverju, sem ekki
var fyrir hendi.
„Ef þú getur hugsað þér að
lifa án hans, þá ert þú ekki
ástfangin."
Útidyrabjallan hringdi hátt.
Morrie stökk upp. Hringingin
var svo ákveðin, að aðeins
Genevieve gat verið á ferðinni.
Ég heyrði tignarlega, harða
rödd hennar í ganginum, þegar
þau heilsuðust.
Ég tók um kinnina á mér.
Hún var brennandi heit. Oh
Alex, hugsaði ég, og notaði
nafnið, sem ég sagði aldrei upp
hátt, það er satt. Ég þori ekki
fyrir mitt litla líf að hugsa um
næstu viku. Hvað gat verið
heimskulegra en að elska mann
eins og þig? Konur um allan
heim falla fyrir læknum, geri
ég ráð Í3rrir, vegna þess að
læknar taka alls ekki eftir
þeim. En hve þú myndir vor-
kenna mér. Hve vingjarnlega
þú myndir ýta mér til hliðar.
Hvers vegna þurfti Morrie að
segja mér, hvernig mér var
innanbrjósts? Ég hafði ekki
viljað horfast í augu við það
fyrr en nú. Ég hafði verið svo
niðursokkin í líf mitt, Riette, í
raun og veru í starfinu, sem
enn var ekki lokið. Morrie
hafði rifið upp dyrnar á her-
bergi, sem var fullt af lyktandi
brenninetlum
„Martine; en dásamlegt!“
Það var Genevieve, klædd í
hvítt, með silkisjal, sem hékk
niður af öxlum hennar og niður
á bera handleggina, hárið hnf-
andi stutt. Hún var máluð í
kringum augun, og í kjölfar
hennar kom álíka sterk ilm-
vatnslykt, og vön var að fylgja
Dot. Á eftir henni kom svo
Torquil, brúnn og sköllóttur,
og klæddur í einhvers konar
skemmtisiglingaklæðnað.
Þau kysstu mig bæði og
sneru sér síðan strax til Morrie,
og byrjuðu að hella yfir hann
lýsingu á snekkjunni, gestum
þeirra, vandamálum og áætl-
unum.
Morrie og ég hlustuðum
hvort á sinn hátt. Morrie greip
fram í annað slagið: „Torquil,
það hefur orðið verðfall á hluta-
bréfunum mínum. Sagðir þú
ekki, að það væri eitthvað und-
arlegt á seyði á verðbréfamark-
aðinurn?" Ég sagði ekkert. Gen-
evieve, sem mér hafði geðjast
að á svipaðan hátt og mér geðj-
aðist að Joe, var ekki lengur á
sömu bylgjulengd og ég. Þar
var einfaldlega ekkert að finna
lengur. Morrie reyndi nokkrum
sinnum að láta okkur ná saman
aftur eins og í gamla daga, með
því að koma mér gætilega inn
í viðræðurnar. Það var aðeins
tímaeyðsla.
En mér þótti g'aman að sitja
og virða Genevieve fyrir mér,
því það var unun að horfa á
hana, og taka eftir klæðaburði
hennar. Fötin voru, eins og
Morrie hafði sagt mér á undan,
nákvæmlega eins og föt Jóse-
fínu Bonaparte, og jafn þröng
líka.
Annað slagið tók ég eftir
því, að Morrie horfði á Gene-
vieve með augnaráði, sem mér
geðjaðist ekki að. Ég vildi
vernda hana gegn því, enda
þótt hún yrti varla á mig.
Það glamraði í armböndum
Genevieve, andlit hennar var
farið að geisla vegna kampa-
vínsins hans Morries, og í
hvert sinn, sem þessi undar-
legi svipur kom á andlit Mor-
ries, var það vegna þess að hún
var að tala um peninga. Ég
hafði aldrei veitt því eftirtekt
áður, að hún talaði mikið um
þá.
„Þau hafa heilmikið af
þeim.“
„Stærsta fyrirtækið í Ber-
muda.“
„Hann arfleiddi frænku sína
að öllum peningunum.“
„Einn af Guinnesses fólkinu
auðvitað .. .“
Morrie bað mig um að koma
inn í eldhúsið með sér til þess
að ná í ís. Þegar við vorum að
ná honum úr formunum sagði
ég: „Vertu ekki svona and-
styggilegur. Hún elskar pen-
inga. Hvers vegna ekki?“
„Ja, hvers vegna ekki?“
„Hver gerir það líka ekki?“
„Það er dálítið, sem þú veizt
eins vel og ég, góða.“
Hann hló hátt og ég var fegin
að heyra, að dyrabjöllunni var
hringt aftur.
Dr. Whittaker kom inn í
fylgd með Morrie, og mér
fannst hann fylla herbergið.
Hann var klæddur í dökk, þunn
föt, sem ég hafði séð oft áður,
og voru ekki sniðin í samræmi
við tízkuna og heldur ekki vel
pressuð. Hann sýndist stærri
og þéttvaxnari en ég mundi
eftir honum, þegar hann stóð
við hliðina á Torquil, sem var
í svo vel gerðum fötum.
Genevieve sendi honum
bjart bros, Torquil tók í hönd-
ina á honum og hristi hana, og
Morrie heilsaði honum, eins og
hann var vanur að gera við
ókunnuga á börum úti, og hæfði
dr. Whittaker alls ekki.
„Þakk’ yður fyrir, ég held
ég vilji ekkert að drekka. Ég
verð meira að segja að flýta
mér til baka og taka Martine
með mér. Við höfum mjög unga
stúlku, sem gætir barnsins, og
hún ætti að vera háttuð núna.
Hún fer á fætur í rauðabýti."
„En fallega sagt,“ sagði Gen-
evieve og hljó hjartanlega. „Við
getum hreint og beint ekki fellt
okkur við tilhugsunina um
Martine í hlutverki barnfóstr-
unnar. Hún getur ekki staðið
sig vel. Nú, nú læknir, játið nú
allt. Morrie var að segja okkur
allt um þetta í gærdag. Er hún
alltaf að missa barnið? Ég fæ
hryllingsskjálfta, þegar ég
hugsa til þessarar meðferðar á
barninu. Meðal annai’ra orða,
er slík atvinna vel borguð?“
Ég hafði aldrei skilið máltæk-
ið að skríða undir stein fyrr en
nú.
„Hvers vegna, nei,“ sagði
hann hægt, „ég er hræddur um,
að það sé alls e kki borgað.
Finnst yður, að ég ætti að
borga yður laun, ungfrú
Black?“
„Gífurlega há.“ Augu okkar
mættust og við hlógum.
FALKINN
13