Fálkinn - 20.07.1964, Blaðsíða 42

Bökunarkeppni
Framh. af bls. 6.
svo flogið aftur til New York.
Ef vinningshafi óskar getur
hann á eigiu spýtur skoðað
heimssýninguna, sem þar stend-
ur yfir ásamt öllu því sem
New York hefur upp á að bjóða.
Sigurvegari ræður svo hvenær
hann vill koma til Reykjavíkur
aftur. Allar konur eru hvattar
til að senda uppáhaldsuppskrift
sína, því hver vill ekki fá ferð
sem þessa í verðlaun. Auk aðal-
vinnings eru 10 Sunbeam hræri-
vélar, sem allir þeir sem keppa
til úrsiita fá. Athygli skal
vakin á, að fargjöld verða
greidd fyrir þá, sem keppa
þurfa til úrslita og koma utan
af landi. Auglýsingar verða í
dagblöðum og vikublöðum um
keppnina, en ef einhver þarf
að fá frekari upplýsingar þá
hringið í O. Johnson & Kaa-
ber h.f., sími 24000 og munu
þær fúslega veittar.
S-alin fortíð
Framh. af bls. 14.
„Ég kom til þess að segja yð-
ur, að ég verð ekki heima í
nótt. Ég er að fara yfir til St.
Paul de Vence í sjúkravitjun,
sem staðið getur þangað til a
morgun. Það er lítil telpa, og
hún gæti þurft að fara á sjúkra-
hús, og þá þarf ég að sjá um
það. Og á meðan ég er þarna yf-
ir frá langar mig til þess að
koma við í skólanum."
Hjarta mitt tók kipp. Mig
langaði ekki til þess að vera ein
í þessu dimma húsi með skrölt-
andi dyrum og glamrandi
gluggahlerum, með Dómsdags-
myndina á veggnum fyrir ofan
mig, og að hafa engan til þess
að tala við eða sjá. Ein með
Riette og hugsanir mínar.
„Pascale sefur hér á nótt-
unni, eins og þér vitið,“ sagði
hann og hinkraði við. Einhver
hlýja virtist streyma frá hon-
um út í herbergið. Ég vissi, að
á því augnabliki, sem hann
færi út úr herberginu, hyrfi
hlýjan líka.
„Verið nú ekki svona miður
yðar á svipinn. Þér lítið stund-
um svo barnslega út, ungfrú
Black. Eins barnsleg og burnið,
sem liggur þarna. Það er ekk-
ert, sem þér þurfið að hafa á-
hyggjur af. Barnið er hraust. Ég
verð kominn aftur annað
kvöld. Og þér verðið ekki ein-
ar í húsinu í kvöld.“
„Ég þarfnast Pascale nú ekki
í raun og veru,“ sagði ég. Það
hrikti aftur í dyrunum og
42
dragsúgurinn undir hurðirnar
ýlfraði. Oh, jú, ég gerði það.
„Auðvitað gerið þér það. Ég
vil ekki að þér séuð einar í hús-
inu. Reynið að fara út í dag,
jafnvel þótt rigni, og eftir að
þér eruð búnar að borða ættuð
þér að reyna að fara snemma í
rúmið. Það verður góð hvíld
eftir gleðskapinn í gær,“ sagði
hann stríðnislega.
Hann sneri sér við í dyrun-
um og sagði léttilega: „Og
gleymið svo ekki að sakna
mín.“
Þessi orð voru í huga mér
allan daginn. Þýddu þau, að
honum geðjaðst í raun og veru
að mér, nei, gæti umborið mig.
Ef til vill var hann farinn að
venjast því að hafa mig í ná-
munda við sig — það var liðinn
meira en mánuður síðan ég
byrjaði að vinna, sex vikur síð-
an tvíburarnir báru mig inn i
litlu stofuna. Ég hafði mikið
að gera þennan dag við bréfa-
skriftir — ég skrifaði elskulegt
bréf til Morrie Lescher — ég
þvoði, straujaði og heimsótti
Madame Prosper, á meðan
gerði smá uppstyttu um miðjan
daginri. En dagurinn leið ofur-
hægt, og ég var glöð, þegar ég
hafði eytt kvöldinu í að lesa
eina af hinum blettóttu skáld-
sögum Madame Prosper um
stúlku, sem var innilokuð í
kastala, og gat að lokum farið
að sofa.
Pascale hafði farið upp
klukkustund á undan mér.
Okkur líkaði ekki vel hvor við
aðra, og hún talaði eins lítið við
mig og henni var frekast unnt,
en hún var þó mannvera, og
þegar ég kúrði mig niður í allt
of stórt rúmið og hlustaði á
vindinn og rigninguna, sem
kom í bylgjum og barði utan
gluggann minn, fann ég til ó-
bærilegs einmanaleika og sorg-
ar. Ég hugsaði um Alex. Ég
skyldi að minnsta kosti nota
skírnarnafn hans, þegar ég
hugsaði um hann. Hvar var
hann? Langt, langt í burtu,
handan eyðilegra og dökkra
akranna. Allt sem ég hafði til
minningar um hann var þögn-
in. Hvers vegna gat fólk ekki
skilið eitthvað sterkara eftir,
þegar það fór burtu, en tómið í
hjartanu? Einhvern enduróm,
lykt, geisla, til þess að maður
gæti haldið áfram að vera til.
Ég átti ekkert, sem minnti á
hann: ég vissi ekki einu sinni,
hvernig hann skrifaði.
Eg fór fram úr rúminu, fór í
sloppinn, kveikti á hverju ein-
asta ljósi og fór svo fram á
ganginn og í átt að herbergi Ri-
ette. Ég tók vögguna niður af
krókunum, sem hún hékk á.
Það var aðeins hálftími síðan
ég hafði gefið henni að borða,
og hún steinsvaf, þétt vafin inn
í teppið sitt, og andlitið eins
og glerperla á litinn. Annar
hnefinn hafði getað stungið sér
út undan sjalinu og lá nú eins
og rauð rós við andlitið. Ég bar
vögguna eftir ganginum að dyr-
unum á herbergi dr. Whittak-
ers, en þær stóðu í hálfa gátt.
Með vögguna í fanginu gekk ég
inn í herbergi hans. Það var
eins nakið og munkaklefi. Yfir
gamaldags rúm, sem búið hafði
verið um af geysilegri ná-
kvæmni og ekki var á ein ein-
asta hrukka, var breidd hvít
ábreiða. A kommóðunni var
spegill í mahogniramma, og
lágu í röð, fatabursti, hárbursti,
silfurbréfahnífur og fáeinir
litlir, franskir peningar. Ég leit
í kringum mig til þess að finna
einhver merki um hann. Og þá
sá ég bláan silkitrefil, sem ég
hafði oft séð hann með, liggja
á gömlum stól við arininn. Ég
tók hann upp og lagði hann upp
að vanganum. Hann angaði eins
og Alex.
Ég fór aftur inn í herbergið
mitt, lokaði dyrunum fyrir
leyndarmálum þessa húss. Svo
setti ég körfu Riette á borðið
hjá mér, dró gluggatjöldin þétt
fyrir, svo ég sæi ekki rigning-
una, þegar hún stakkst eins og
nálaroddar í gluggann. í myrkr-
inu heyrði ég andardrátt barns-
ins og minn og ég lagði trefil-
inn undir vangann og lokaði
augunum. Brátt myndi ég glata
Alex. Ég gæti ekki dvalizt hér
miklu lengur. Hvað var það við
þennan mann, fálæti hans,
kulda og feimni, sem var þess
valdandi, að mér fannst alveg
eins og hjartað í mér værí
kramið sundur í smáhluta inn-
an í mér
Það dagaði, sólin skein í
gegnum tjöldin, sem dregin
voru fyrir gluggana. Rödd Ri-
ette hljómaði eins og kurr í
dúfu í herberginu.
Ég stökk fram úr rúminu,
dró gluggatjöldin frá, opnaði
gluggann á þessum raka en
bjarta degi.
Eftir morgunmatinn hringdi
síminn, og þó að Pascale flýtti
sér eins og hún gat til þess að
geta svarað varð ég samt á und-
an henni. Hún var móðguð á
svipinn.
Það var Morrie Lescher.
„Martine! Genevieve vill að
þú og þessi athyglisverði lækn-
ir þinn komið og fáið ykkur
glas um borð í snekkjunni á
morgun. Þú verður ánægð, þeg-
ar þú heyrir, að ég verð þar
líka."
„Þú og Genevieve viljið ekki
fá fólk, sem klætt er eftir sex
mánaða gamalli tízku og er með
hræðilega hárgreiðslu.“
„Nú þekki ég þig, stúlka
mín,“ sagði hann með viður-
kenningartón í röddinni, „svona
varstu vön að vera. Auðvitað
verður þú að koma."
„Þetta er óskaplega fallega
gert af þér, en það er vonlaust.
Ég get það ómögulega.“
„Hefurðu svona hræðilega
mikið að gera í skemmtanalif-
inu nú til dags, að þú hafir ekki
tíma fyrir gamlan félaga
þinn?“
„Elsku Morrie ...“ Ég hall-
aði mér að borðinu með rauða
flauelisdúknum, sem náði alla
leið niður á gólf, og starði i
kringum mig í herberginu, sem
ég var nú farin að þekkja eins
vel og setustofuna mína heima
í Eaton Square. Þarna var
hvíta og gulllitaða klukkan
undir glerkúplinum, borðin
með silfurmyndarömmunum.
Veggfóðrið var skreytt rósum
og liljum. Mér líkuðu ekki þess-
ar liljur.
„Þú ert sannkallaður engill,
en mér fellur ekki lengur við
Genevieve. Ég er henni algjör-
lega framandi. Einn af þessum
betlurum á steppunum í Aden.“
„Hvernig stendur á þvi, að
fólk, sem missir alla peningana
sína, verður svona undarlegt?"
„Oh, allt í lagi, ég skal
koma,“ sagði ég óþolinmóð. Ég
heyrði hann hlægja.
„Góða stúlkan. Meðal ann-
arra orða, Genevieve sagði
þetta mjög fallega — farðu nú
ekki að æsa þig upp aftur — og
tók sérstaklega fram, hvað
hana langaði til þess að sjá þig.
Og mig langar til þess að sjá
þennan lækni aftur.“
Ég kvaddi og lagði tólið á.
Allt í einu leið mér eitthvað
illa, ég vissi ekki hvers vegna.
Um kvöldið, þegar ég sat inni
í litlu stofunni, heyrði ég bíl
dr. Whittakers ekið í hlaðið, og
útidyrahurðinni var skellt.
Hann talaði stutta stund við
Pascale í ganginum, og kom
svo inn og flýtti sér meira en
hann var vanur að gera, en stóð
augnablik kyrr í dyrunum. Mér
létti um hjartaræturnar, þegar
ég sá hann. En mér þyngdi aft-
ur, þegar ég sá, hversu þreytu-
legur hann var.
„Hvernig gekk?“
„Ekki sem verst.“
„Þér lítið út, eins og þér haf-
ið ekki bragðað matarbita frá
því ég sá yður síðast."
Hann brosti alvarlega bros-
inu sínu. „Ég hef borðað mikið.
Kannski einum of mikið."
FALKINN