Fálkinn - 19.10.1964, Blaðsíða 11

einhverjum ástæðum kom
þetta óþægilega við mig. Fram
að þessu hafði ég ekki fundið
til neins ótta þetta fór bara
allt óþægilega í taugarnar á
mér, en nú varð ég allt í einu
hrædd.
Hann gat þó ekki gert mér
nokkurt mein! í síðasta lagi á
morgun hlaut þjónustufólkið að
koma aftur og þar að auki
hafði Hugh lofað, að hann
skyldi ekki láta Charles loka
mig inni á geðveikraspítala.
Og ég treysti Hugh. Ef Charl-
es leyfði honum ekki að tala
við mig, þegar hann hringdi,
þá myndi hann aldrei láta sér
það nægja. Hann hlyti að koma
sjálfur, og hann myndi ekki
láta sig, fyrr en hann fengi
að sjá mig og tala við mig.
Ég brosti veiklulega með
sjálfri mér við tilhugsunina, en
varð ótrúlega kjarklaus aftur,
þegar ég sá viprurnar í andliti
Charles.
— Vinur þinn læknirinn er
óþolinmóður, sagði hann. Þetta
er í þriðja skipti, sem hann
hringir.
Ég trúði því ekki að það
væri Hugh, þar sem ég vissi,
að hann var upptekinn fram
eftir degi við sjúklinga sína.
Ég sagði ekkert. Að lokum
myndi Hugh þó hringja. Ég
stóð þeigjandi og horfði á, á
meðan Charles gekk sína leið
og læsti dyrunum á eftir sér.
Það borgaði sig þó sannarlega
ekki að spyi'ja hann, hvað hann
hefði í huga.
Dagurinn leið hægt. Ég
reykti sígaretturnar, er Charles
hafði gefið mér, snerti ekki á
whiskyinu. Ég gat ekki reiknað
út, havaða ástæðu hann hefði
fyrir því að gefa mér það, en
ég þorði ekki að fá mér einn
einasta sopa, enda þótt freist-
ingin væri mikil. Það hefði
ef til vill hresst mig, en ég
þorði ekki að hætta á að verða
drukkin. Þá yrði ég kannski
ekki nægilega vakandi og á
verði gegn Charles, ef hann
reyndi að gera eitthvað.
En hvað gæti hann gert mér?
Það fór að dimma og með
myrkrinu kom hræðslan. Ég
flýtti mér að kveikja ljósið og
fullvissaði sjálfa mig um að ég
hefði ekki allra minnstu ástæðu
til þess að vera hrædd. Þegar
síminn hringdi í fjórða skiptið,
stökk ég á fætur í skelfingu.
Það er eitthvað óhugnanlega
ógnvekjandi við að heyra sím-
ann hringja stanzlaust í mann-
lausu húsi án þess nokkur svari
honum. Ég hafði aldrei hugsað
um þetta áður, en nú fannst
mér eins og einhver væri að
hrópa á hjálp, en enginn svar-
aði.
Ég titraði af hræðslu, án þess
þó að vita með vissu hvers
vegna. Það gat sannarlega ekk-
ert komið fyrir mig! Húsið var
langt frá öðrum húsum, ég
hafði aldrei hugsað út í það
áður hve langt var á milli okk-
okkar og næstu húsa, og við
áttum enga nágranna, ekki fyrr
en komið var inn í þorpið —
eða þá á litla sveitabænum í
hinni áttinni, en hann var enn
þá lengra í burtu en þorpið.
Um þess konar hluti hugsaði
maður aldrei, þegar húsið var
fullt af þjónustufólki.
Það var dauðaþögn í húsinu.
Charles hlaut samt að vera ein-
hvers staðar, en hvað var hann
að gera? Það heyrðist hvergi
hljóð, ekki svo mikið sem brak
í gólffjölum.
Ég hrökk illilega við,. þegar
lyklinum var snúið í skráar-
gatinu. Dyrnar opnuðust og
Charles kom inn. Taugar mín-
ar voru spenntar og í þann
veginn að láta undan. Ég sat
eins og lömuð í rúminu og
starði á hann. Hann rétti hönd-
ina í áttina til mín.
Taktu þær þessar, sagði
hann.
Það lágu sex pillur í lófan-
um. Ég skyldi strax — svefn-
pillurnar mínar. Ég var aldrei
vön að taka meira en eina á
kvöldi, og þá svaf ég djúpum
svefni í minnsta kosti átta
tíma. Tæki ég sex pillur í
einu ...
— Nei, ég tek þær ekki,
sagði ég. Þetta hljómaði eins og
barnaleg þrjózka. Charles
horfði á mig eitt augnablik.
Svo sagði hann með tilbreyt-
ingarlausri röddu: — Auðvitað
gerir þú það. Þetta er alls ekki
hættulegt. Ég vildi bara vera
viss um, að þér liði vel.
— Nei! sagði ég.
Hann þagði nokkra stund.
Svo sagði hann:
— Vertu ekki með neitt
múður. Þú veizt, að ég get
neytt þig til þess að taka pill-
urnar. Það er þér fyrir beztu
að taka þær mótþróalaust. En
ég get þvingað þig . ..
Ég vissi fullvel, að þetta var
ekki aðeins hótun. Hann myndi
ekki hugsa sig um tvisvar í
sambandi við það að þvinga
mig til þess að taka pillurnar.
Það komu krampadrættir í
andlit hans.
Ég gleypti pillurnar eina og
eina í einu. Ég hafði ekki um
neitt annað að velja. Örvænt-
ingarfull reyndi ég að telja
sjálfri mér trú um, að Charles
hefði á réttu að standa, sex
pillur gætu ekki gert mér neitt
myndu ekki drepa mig ...
Einmitt þá hringdi síminn.
Og það var eins og hringing-
in vekti mig — eins og hún
kallaði mig aftur til sjálfrar
mín og leysti mig úr fjötrun-
um, sem héldu mér þarna sem
ég sat. Ég var ekki fullkom-
lega á valdi Charles. Dyrnar á
svefnherberginu voru ekki
læstar þessa stundina og niðri
í anddyrinu hringdi síminn.
Ef ég hefði ekki verið utan
við mig af skelfingu, hefði ég
gefið mér tíma til þess að hugsa
og reynt að ginna Charles eitt-
hvað frá mér svo mér gæfist
tími til að komast frá honum,
og ég fengi forskot til þess að
ná niður í anddyrið, áður en
síminn hætti að hringja. En ég
gaf mér ekki tíma til þess að
hugsa, þaut bara á fætur og
smaug fram hjá honum, um
leið og hann rétti út höndina,
og æddi fram að dyrunum.
Ég heyrði Charles bölva og
ég heyrði hratt fótatak hans
á eftir mér. f stiganum var
hann kominn þétt á hæla mér.
Ég myndi aldrei komast langt
en ef ég bara næði í símann ...
Hann var enn ekki hættur
að hringja. Mér tókst að ná í
tólið, en ég var svo móð, að
ég gat ekki stunið upp nokkru
orði, og ég hafði ekki komið
upp einu einasta hljóði, þegar
Charles greip um axlir mínar
og kippti mér til baka.
Hann bölvaði enn, þegar
hann bar mig upp á loft aftur.
Ég barðist á móti, og ég hróp-
aði: — Slepptu mér ... Slepptu
mér ... En það hafði enga þýð-
ingu. Ég vissi, að það hafði
verið Hugh, sem hringdi, ég
fann það á mér og var jafn
viss um það og hefði ég heyrt
rödd hans, og mér hafði ekki
tekizt að tala við hann . ..
Hnén skulfu undir mér, þegar
Charles sleppti mér inni í
svefnherberginu. — Farðu að
hátta, sagði hann. í þetta skipti
lokaði hann dyrunum kirfilega
á eftir sér.
Ég hlýddi honum ósjálfrátt.
Það var ekki um neitt annað
að gera. Ég tók náttkjólinn
og morgunsloppinn og fór inn
í baðherbergið. Hægt klæddi ég
mig úr. Tárin komu fram í
augu mín, þegar mér var hugs-
að til þess, að Hugh hefði
hringt, og ég hafði ekki náð
tali af honum. En ég var eigin-
lega ekki hrædd lengur. Ég
var orðin alveg tilfinningalaus,
og fann ekki til neins nema
löngunarinnar til þess að sofna.
Charles var enn í herberg-
inu, þegar ég skreið upp í
rúrnið, svo mikið sá ég og skildi
enn þá, en það leið löng stund
þar til mér varð ljóst hvað
hann var að gera. Mér fannst
hann vera að berja með ein-
hverju — höggin fylltu her-
bergið, þau voru jöfn og há-
vær — en svo vaknaði ég og
mér skildist, að höggin voru
mín eigin hjartaslög. Það var
hjartað í brjósti mér, sem barð-
istum af svona miklum ákafa.
Smátt og smátt heyrði ég
líka annað hljóð. Það var ein-
hver, sem stundi rétt við rúm-
ið mitt... Ég gerði allt, sem
ég gat til þess að hrista af
mér þreytuna, sem lamaði mig,
og eftir mikla baráttu hafði
ég fengið svo mikla meðvitund,
að ég gerði mér grein fyrir
því, að það var ég sjálf, sem
stundi.
Allt í einu sá ég Charles
skýrt og greinilega. Hann var
með sígarettu í munninum og
var að kveikja á eldspýtu og
kveikti síðan í sígarettunni. Ég
sá glóðina greinilega. Augna-
bliki síðar fann ég hann taka
í höndina á mér og reyna að
fá mig til þess að halda á síga-
rettunni milli fingranna. Ég
vildi það ekki, en ég hafði ekki
mátt til þess að berjast á móti.
Allt í einu fann ég sterka
whisky-lykt.
Það sem ég vissi næst, var
að blái himininn yfir rúminu
mínu fór að síga niður að mér.
Hann færðist nær og nær —
brátt myndi hann leggjast
alveg yfir mig, eins og ég
hafði alltaf verið svo hrædd
um að hann myndi gera einn
góðan veðurdag, og ég reyndi
að lyfta höndunum til þess að
varna því.
Þá fann ég skerandi sárs-
Framhald á bls. 26.
Ég var alein í húsinu með Charles, læst inni í mínu eigin herbergi. Hvað eítir
annað heyrði ég simann hringja, hátt og gjallandi og óhugnanlega í auðu
húsinu. Hvers vegna svaraði Charles ekki? Og af hverju kom Hugh ekki?
FÁLKINN 11