Fálkinn - 09.05.1966, Side 17

Eg aðiaga mig ekki konu-
hún verður að aðlaga sig mér
— segir Rex Harrison
hinn frægi leikari og kvennagull
REX HARRISON er fæddur
í Liverpool eins og Bítl-
arnir og fleiri góðir menn, en
hann hefur verið á sífelldum
ferðalögum mikinn hluta æv-
innar og má teljast sannur
heimsborgari án nokkurs -þjóð-
ernisstimpils Þó hefði kannski
enginn nema Englendingur get-
að leikið prófessor Henry Higg-
ins af annarri eins snilld og
Rex gerði fyrst á sviði og síðan
í kvikmynd.
Þeir eru á ýmsan hátt svip-
aðir, þeir tveir. En tvennt er
ólíkt með þeim. Henry Higgins
stóð hjartanlega á sama hvaða
álit fólk hafði á honum, en
Rex Harrison hefur áhyggjur
af því undir niðri, þótt hann
beri sig mannalega á yfirborð-
inu. Og prófessor Higgins var
kvenhatari. Rex kann hins veg-
ar vel að meta kvenlegan yndis-
þokka.
Hann er fimmtíu og sjö ára
gamall og segir sjálfur, að hann
sé eirðarlaus og taugaveiklaður.
Hann er ein af hæstborguðu
stjörnunum í Hollywood, fær
kringum þrjátíu milljónir
króna fyrir hverja mynd sem
hann leikur í. Og hann þekkir
vandamál frægðarinnar af
eigin reynd.
Þegar hann er ekki að vinna
býr hann í Portofino, smáborg
á ítölsku Rivierunni, þar sem
hann á tuttugu herbergja hús
uppi á hæð skammt frá sjón-
um. Þar reynir hann að slappa
af og sprangar um berfættur
í sólinni með eiginkonu sinni,
Rachel Roberts, ungri leikkonu
frá Wales.
Rex er fjórgiftur og á tvo
syni með fyrstu tveim konum
sínum, Collette Thomas og
Lilli Palmer. Þriðju konu sína,
Kay Kendall, missti hann eftir
stutt en ástríkt hjónaband
þegar hún lézt úr hvítblæði.
Rachel og Rex eru hrifin
hvort af öðru en rífast oft og
dettur ekki í hug að reyna að
hafa stjórn á skapsmunum sín-
um. Sambúð þeirra er storma-
söm eins og sambúð Henry
Higgins og Elizu Doolittle hefði
trúlega orðið eftir brúðkaupið.
En á milli leika þau sér eins
og kátir krakkar, ramba um
með hundinn Hómer og tala,
tala og tala.
„Ég gæti ekki verið kvæntur
nema leikkonu,“ segir Rex. „Ég
hefði ekkert gaman af að tala
við manneskju sem ekki skildi
starf mitt.“
HANN er hrokafullur og sér-
góður, en hefur ríka per-
sónutöfra þegar hann kærir sig
um að nota þá. Hann þolir
ekki aðdáendur sem láta hann
aldrei í friði og hreint og beint
urrar á þá, sem biðja um rit-
handarsýnishorn í tíma og ó-
tíma. „Fólk er alltaf að segja
mér hvað ég eigi gott að vera
frægur. En það ætti að vera
í mínum sporum stundum!“
Hann lék fyrst á sviði árið
1924, fimm árum síðar í fyrstu
kvikmynd sinni, og eftir stríð
byrjaði hann að leika í Holly-
wood. „Þá var ég þeirrar skoð-
unar, að einkalíf leikara kæmi
almenningi ekkert við,“ segir
hann. „Mér fannst blöðin ekki
eiga að skrifa annað um þá en
hvort þeir hefðu staðið sig vel
eða illa í sinni síðustu mynd
eða leikriti. Ég var allt annað
en viðmótsþýður gagnvart
fréttamönnum. En nú er ég
farinn að sjá þetta í öðru ljósi.
Og þær hlýju undirtektir sem
ég fékk í Hollywood kvöldið
sem mér voru veitt Oscar-verð-
launin fyrir Henry Higgins
hrærðu mig djúpt.“
Hann er ekki mælskur, hugs-
ar sig oft um milli setninga, er
betri áheyrandi en talandi. En
hann hefur ákveðnar skoðanir.
-jgiG hef aldrei verið hrifinn
af að láta aðra karlmenn
stara með öfund á konu sem
er í fylgd með mér. Ég vil, að
konan sé blátt áfram í klæða-
burði og hugsi ekki um að
vekja afbrýðisemi kynsystra
sinna, heldur aðeins að falla
mér í geð. Ég þoli ekki hatta
á kvenfólki.
„Faðir minn,“ heldur hann
áfram eftir dálitla stund, „var
að eðlisfari kátur og glaðlynd-
ur, en alveg kúskaður í hjóna-
bandinu. Ég hljóp að heiman
og sór þess dýran eið, að ég
skyldi aldrei láta neina konu
hafa mig að gólfmottu. Ég að-
laga mig ekki konu, hún verð-
ur að aðlaga sig mér. Það er
Framh. á bls. 38.
FALKINN