Fálkinn - 09.05.1966, Blaðsíða 32

„Engan veginn! Hún ætti sjálí
lóðina — eða það er að segja,
hún og maður hennar. Jóhann
Schirmer hafði farið á hausinn.
Hún og maður hennar hefðu
hjálpað honum að koma undir
sig fótunum á ný, vegna Ilse.
En fyrirtækið áttu þau, Schir-
mer var aðeins verkstjóri.1'
„Hver var erfingi hans? Lét
hann eftir sig nokkra erfða-
skrá?"
„Ef hann hefði iátið eitthvað
eftir sig annað en reikninga,
hlyti sonurinn Franz líklega að
vera erfingi að því."
„Áttu þau fleiri börn?“
„Nei, til allrar hamingju!"
„Til allrar hamingju?"
„Það var nóg erfiði fyrir Ilse
að sjá um, að eitt barn hefði í
sig og á. Hún var ekki heilsu-
hraust, og með eiginmann á borð
við Schirmer hefði jafnvel sterk
byggð kona lagt upp laupana."
„Hvað var athugavert við
Schirmer?"
„Hann var letingi, hann var
óheiðarlegur og hann drakk.
Þegar Iise veslingurinn giftist
honum, vissi hún ekkert um það.
Hann kom sér alls staðar illa.
Þegar við kynntumst honum,
átti hann blómlegt fyrirtæki í
Essen. Við héldum, að hann
væri dugnaðarforkur. Það var
ekki fyrr en faðir hans fór frá
þeim, sem sannleikurinn kom í
Ijós."
„Sannleikurinn ? “
„Það var faðir hans, Friedrich,
sem verzlunarvitið hafði. Hann
var duglegur bókhaldari og hann
hafði tilhlýðilegt taumhald á
syninum. Jóhann var aðeins vél-
virki, það var faðir hans, sem
var höfuðið. Hann hafði vit á
peningum."
„Var það Friedrich, sem átti
fyrirtækið?"
„Það var sameign."
„Hvers vegna fór það út um
þúfur?" Frau Gresser hikaði ör-
lítið.
„Eins og ég sagði, hafði
Jóhann ekkert vit á ...“ Frau
Gresser þagnaði — hún roðnaði
og feitlagið andiitið fékk á sig
vandræðasvip. Að lokum sagði
hún fáein orð.
„Hún óskar ekki að ræða það
nánar," sagði ungfrú Kolin.
„Jæja ... Spyrjið hana, hvort
hún viti hvað varð af Franz
Schirmer?"
Hann sá, hvernig henni létti,
þegar henni varð ljóst, að hann
myndi ekki gerast nærgöngull
um ástæðuna fyrir burtför Fried-
rich Schirmers. Þetta vakti for-
vitni hans.
„Það var tilkynnt, að Franz
Schirmers væri saknað í Grikk-
landi árið 1944. Bréfið frá yfir-
völdunum til foreldra hans var
sent áfram til Frau Gresser."
„1 skýrslunni var sagt „sakn-
að og talinn af“. Kom nokkurn
tíma opinber staðfesting á dauða
hans?"
„Ekki opinber staðfesting."
„Við hvað á hún?“
„Einn af yfirmönnum Franz
skrifaði Frau Schirmer til þess
að segja henni, hvað orðið hefði
um son hennar. Þegar hún hafði
lesið það, efaðist hún ekki leng-
ur, um að Franz væri dáinn.“
„Á hún bréfið ennþá? Getum
við fengið að sjá það?“ Frau
Gresser hugsaði sig um andar-
tak. Loks kinkaði hún kolli,
gekk að straumlínulagaðri
kommóðu og tók upp úr henni
blikkdós. Hún var full af pappír-
um, og eftir nokkra leit fanii
hún bréf liðsforingjans ásamt
hinni upprunalegu tilkynningu
frá hernum. Hún rétti ungfrú
Kolin bæði bréfin með stuttri
athugasemd.
„Frau Gresser viil vekja at-
hygli á því, að Franz Schirmer
hafi sennilega ekki tilkynnt
hernum um dauða foreldra
sinna. Það var póstþjónustan,
sem sendi bréfin áleiðis."
„Gott og vel. Hvað stendur í
þeim?"
„Þetta er frá Hermann Leub-
ner liðsforingja við 94. setuliðs-
herdeild, dagsett 1. desember
1944."
„Hvaða dagsetning er á til-
kynningunni um, að Franz sé
saknað?"
„31. október."
„Ágætt."
Liðsforinginn skrifar:
Kæra frú Schirmer.
Þér hafið án efa fengið til-
kynningu frá yfirvöldunum um,
að sonar yðar, Franz, sé saknað.
Ég vil, sem yfirmaður hans, gera
yður kunnugt, hvernig þessi
dapurlegi atburður átti sér stað.
Það var 24. dag októbermánaðar.
Herdeildin var á vesturleið í átt
til grisku landamæranna hjá
Florina. Schirmer liðþjálfi, sem
var reyndur hermaður og skyldu-
rækinn maður, var sendur af
stað með þrjá flutningabíla og
tíu manna lið áleiðis til benzín-
stöðvar nokkra kílómetra frá
þjóðveginum nálægt Vodena.
Hann hafði fyrirmæli um að
hlaða eins miklu benzíni á
vagnana og þeir gætu borið,
eyðileggja afganginn og taka
vörzluliðið með sér til baka
ásamt sínum eigin mönnum.
Til allrar óhamingju var flokkn-
um gerð fyrirsát — þar voru
að verki grískir skæruliðar,
sem stöðugt reyndu að hindra
aðgerðir okkar. Sonur yðar var
í fremsta bílnum, sem ók á eina
af jarðsprengjum skæruliðanna.
Þriðji bíllinn gat numið staðar
nógu snemma til þess að forð-
ast verstu vélbyssuskothríðina
frá óvinunum og tveimur mann-
anna í honum tókst að komast
undan til herdeildarinnar aftur.
Ég fór óðara með flokk manna
á staðinn. Sonur yðar var ekki
á meðal hinna látnu, sem við
fundum og grófum. Það er hugs-
anlegt, að hann hafi misst með-
vitund við sprenginguna og ver-
ið tekinn til fanga. Við vitum
það ekki. En ég væri að bregð-
ast skyldu minni, ef ég glæddi
hjr. yður vonir.a um, að hann