Draupnir - 01.05.1907, Blaðsíða 37
DRAUPNIR.
713.
»Nei, nei, langt frá, ungfrú, en svona
undrunarfullur.«
»Eg vil sjá hana,« sagði Þórunn. »Eg
vil sjá liana,« hrópaði nú hver á fætur ann-
ari og á svipstundu voru þær allar komnar
á ferðina upp að kirkjugarði og þau Þórunn
og séra Þorsteinn spölkorn á undan, því þau
þektu bezt leiðina.
»Þarna skín stjarnan,« hvíslaði prestur í
eyra hennar og benli á nafna sinn, sem stóð
í sömu sporum. Svo livarf hann lieim aftur
og hló dátt. En ólcunnugu lconurnar viltust
innan um gangstígana á milli útihúsanna, er
voru hér og hvar umhveríis staðinn, en þær
liöfðu engan Ieiðtoga og hurfu svo jafn nær
heim aftur, þær sem svo voru hepnar, en
sumar komu ekki svo skjótt aftur og var farið
að leita að þeim, hæði í gamni og alvöru.
Mædd af þessu rölti ieiðtogalaus, settist ein af
þeim á stóran stein er varð á vegi hennar og
mændi út í bláinn í einhverri leiðslu.
»Halldóra, ertu orðin vilt? Þú situr á
barsmiðasteininum fyrir norðan staðinn!«
kallaði Ari Jónsson lil hennar.
»Eg held það, Ari minn,« sagði hún og
brosti blíðlega til hans.
Hann virti þessa fagurhærðu, Íimasmáu
skýjadís fyrir sér með þegjandi aðdáun í skugg-
sýninu, stakk þá hendinni undir handlegginn