Draupnir - 01.05.1907, Blaðsíða 71

DRAUPNIR.
747
er bislcup liafði látið reisa norðaustur í lcirkju-
garðinum, í þessu millibilsástandi; og sem sér
móta fyrir þann dag í dag. Þau störf voru
i góðum og trúum höndum, og biskup gekk
inn í þessa bráðabyrgðar-kirkju og ú'r henni
við sérhverja messugerð, eins glaður og
áhyggjulaus og það hefði verið dómkirkjan
sjálf, enda höfðu liinir dýrustu munir er bjarg-
að varð úr eldinum verið bornir þangað til
notkunar. En hvort hann gleymdi ætlunar-
verki sínu meðan á messunni stóð, látum vér
ósagt. En einu sinni meðan þessu fór fram
sat liann í útskorna og fallega hiskupsstóln-
uin öðru megin við altarið er Jón prestur hóf
sina Kyndilmessu-prédikun af mikilli anda-
gift; sií stórhátíð var í miklum metum hjá
kathólskum mönnum.
Lengi vel sat biskup stiltur og andlega
sinnaður undir ræðunni, eins og þeir sem í
kring um hann sátu, en smámsaman fóru
hrýrnar á honum að siga og augun að tindra,
svo hóf liann upp liöfuðið og blíndi með undr-
unartilliti framan í prestinn, sem á móti venju
sinni var svo sterkraddaður og bar svo ótt á,
að hann þurfti oft að þerra svitann framan
úr sér.
»Mun Jón prestur vera genginn af vitinu,«
nöldraði biskup milli tannanna, en sat samt
kyr þangað til hér kom að: