Ljósberinn - 10.05.1924, Qupperneq 13

LJÓSBERIN N
149
Fermingardrengurinn.
Drengurinn átti að fermast um voi’ið og hafði móð-
ir hans kornið honum fyrir í tímakenslu.
Einu sinni leggur kennari hans tvö hjartablöð á
borðið, annað úr járnþynnu en hitt úr zinkþynnu,
réttir di'engnum segulstál og segir honum að bei’a það
að hjai’tablöðunum. Zinkblaðið, sem var gljáandi,
hreyfðist ekki, en járnblaðið, sem leit þó ófeguri’a út,
hoppaði að segulnum. petta vai’ð drengnum allmikið
umhugsunarefni. Kennai’i hans ságði þá við hann:
„Eins og járnblaðið di’ógst að segulnum, þannig fær-
ist guðelskandi maður nær og nær Guði, þar á móti
verður hinn gálausi svo sjaldan snortinn af nálægð
Guðs. Hafðu nú hjartablöðin og segulinn heim með
þér og íhugaðu þessi sambönd“.
Næsta dag spyr kennarinn hann, hvort hann hafi
gert tili’aun með segulinn og hjartablöðin.
„Já“, svai’aði drengurinn, ,,og það var aðeins járn-
hjartað, sem hoppaði að segulnum“. En svo bætti
hann við: „En mér tókst að lyfta zinkblaðinu líka“.
„Hvernig fórstu að því?“ mælti •kennarinn.
Drengui’inn mælti: „Eftir margar tilraunir tókst
mér það. Eg lagði zinkblaðið ofan á jái’nblaðið, og þá
hófu þau sig bæði að segulnum“.
Kennaranum geðjaðist vel að þessu og mælti:
„petta var ágætt. Ef þú gengur á Guðs vegum, en
sér villui’áfandi ungling, sem ekki þráir að gera Guðs
vilja, legðu þá huga hans við huga þinn, svo að guðs-
þráin, sem í þér býr, gagntaki hann, og honum auðn-
ist í sambandi við hjarta þitt að lyfta sér til Guðs“.