Ljósberinn - 14.09.1935, Síða 4

278
LJÖSBERINN
Syng Guði lof.
Ég vil lofa Drottinn meðan lifi,
lofsyngja Guði mlnum, meðan ég'
er til. — Sálm. 146, 2.
Margir harmsöngvar hafa verið sungn-
ir á liðnum öldum, og þeir eru sungnir
enn í dag. Við sjálf getum ekki hreins-
að okkur af því, að hafa átt einhvern
þátt í slíkum söng um okkar daga.
En eigum við ekki að syngja Guði lof-
söng í dag? Við höfum næga ástæðu til
að gera það, og við getum gert það líka,
ef við aðeins trúum á hann í sannleika.
Hann hefir gert sáttmála við okkur í
heilagri skírn og- ef við höfum tileinkað
okkur þá náð, í anda og sannleika, sem
hann veitir okkur, þá erum við Guðs
börn og getum örugg sagt: »Mitt hjarta
er stöðugt, ó, Guð, ég vil lofsyngja þér!«
Það sé þökk okkar fyrir fyrirgefningu
syndanna, fyrir barnarétt og erfðarétt
okkar, og fyrir það að Guð hefir heitið
að vernda okkur á leiðinni heim, »svo
að allt samverkar þeim til góðs, sem
elska Guð« (Róm. 8, 28.).
Það sé þökk okkar fyrir kærleiksríka
umhyggju hans fyrir okkur, fyrjr það,
að hann hefir gefið okkur hús og heim-
ili, heilbrigði og hreysti, fæði og klæði,
og allt gott, sem við daglega þyggjum
af hendi hans.
Og það sé þökk okkar fyrir að við
megum varpa öllum áhyggjum okkar á
hann, sem ber umhyggju fyrir okkur
(1. Pét 5, 7.).
Guð gefi ykkur og okkur öllum náð
til að geta af einlægum huga sagt:
»Hjarta mitt er stöðugt, ó, Guð, ég vil
lofsyngja þér!«
»Af barnanna munni þú bjóst þér hrós
og búið þér lofgerð hefur,
þú, Drottinn, er skaptir líf og ljós
og líkn þlna’ oss öllum gefur;
þú græddir oss marga gleöirós
og geislum oss björtum vefur.«
Vesturför Selmu.
; Saga eftir Alfred Smedberg.
:
[Nl.] Farþegarnir urðu þess varir, að
einhver óróleiki virtist kominn yfir skip-
verjana. Skipstjórinn gaf fyrirskipanir
sínar í hálfum hljóðum og hásetarnir
voru á hlaupum fram og aftur eins og'
þeytispjöld.
»Hvað er um að vera?« spurði þá ein-
hver, »Er einhver hætta á ferðum?«
Ef skipstjórinn var spurður, þá svar-
aði hann út í hött, en skipverjarnir voru
þögulir eins og þeir bygg'ju yfir ein-
hverju leyndarmáli. Farþegunum varð
æ órórra innanbrjósts. Það var auðsætt
að einhver hætta vofði yfir skipinu, en
í hverju var hún fólgin?
Það var engin leið að fá neina vitn-
eskju um þetta hjá skipshöfninni. Ötti
farþeganna. óx eftir því sem lengra leið.
Skipverjarnir urðu stöðugt þungbúnari,
laumulegri og eins og meira hikandi í
allri framkomu. Það var auðsætt að þeir
höfðu einhvers óvanalegs að gæta og
bjuggust við öllu hinu versta,
Þegar þannig hafði staðið nærri heil-
an dag, þá fóru menn að finna bruna-
lykt, Hún óx smámsaman og gat skip-
stjórinn þá ekki lengur haldið því leyndu
hvað fyrir hafði komið. Það hafði komið
upp eldur í kolarúmi skipsins, af ein-
hverjum óskiljanlegum orsökum, og það
virtist nærri ómögulegt að slökkva hann.
»Getur allt skipið hlaupið í bál og
brand?« spurði einn farþeganna.
»Já, ef að við getum ekki ráðið við eld-
inn,« svaraði skipstjóm'nn. »t}tlitið ei'
í,skyggilegt,« sagði hann svo,
Allir farþegarnir komust í uppnám,
eins og- nærri má geta. Sumir fóru að
gráta, aðrir æptu og veinuðu, og enn