Ljósberinn - 14.09.1935, Side 5

LJÖSBERINN
279
aðrir undu á sér höndurnar í þögnlli ör-
væntingu. Mönnum var kunnugt um a:t
björgunarbátar skipsins tóku ekki nærri
allan þann mannfjölda, sem í skipinu
var. Rúmlega helmingurinn yrði að
verða eftir og farast með því.
Veslings útílytjendurnir báru sig
verst, því að þeir höfðu aldrei farið
neina sjóferð áður. Þeir slepptu sér al-
veg og æddu hingað og þangað eins o >■
hamstola fé,
»Við verðum að fá björgunarbátar.a
út,« æpti náfölur Irlendingur. »Hvers
vegna eru þeir ekki settir út? Út með
bátanak
»Haldið yður í skefjum!« sagði skip-
stjóri í ströngum skipunartón. »B:itana
hreyfir enginn fyrr en að ég skipa svo
fyrir.«
»En það getur orðið of seint, þegar
kviknað er í skipinuk
»Hafið hægt um ykkur, þarna! Mér er
kunnugast hvað þessu líður. Eldurinn
hefir geysað í kolarúminu í tólf klukku-
stundir og enn er skipið ésnert af hon-
um. Ef til vill getum við haldið eldinum
inni þangað til við náum höfn,«
Þessi ummæli skipstjórans sefuðu far-
þegana nokkuð. Nú reið mest á að kom-
ast sem hraðast áfram, ádur en eldur-
inn næði skipinu og brenndi það til ösku.
Katlarnir voru kynntir og vélarnar
knúðar eins og frekast var mögulegt.
Skipið i-iðaði í öllum samsetningum og
klauf öldurnar eins og höfrungur. Skip-
verjarnir gerðu sitt ítrasta til að kæfa
eldinn í kolaklefunum, en þeir voru svo
þröngir og inniluktir, að mjög erfitt var
að komast að eldinum.
Þegar Selma litla heyrði um þessa yf-
irvofandi hættu, þá varð hún mjög ótta-
slegin í fyrstu, en svo hljóp hún inn í
klefann sinn, féll þar á kné og fól sjálfa
sig og skipið með allri áhöfn Guði í hend-
ur= Þegar hún kom þaðan aftur, var hún
svo örugg og róleg, eins og ekkert hefði
ískorist.
»Ertu ekki hrædd?« spurði samlandi
hennar.
»Nei, hvers vegna ætti ég að vera
hrædd?« svaraði litla stúlkan í mestu
einlægni.
»Þú veizt þó líklega að við erum öll
í hinum mesta lífsháska. Skipið getur,
hvenær sero vera skal, staðið í björtu
báli, og þá verðum við að velkjast ósjálf-
bjarga um hafið í smábátum?«
»Já, ég veit það; en Guð er líka á haf-
inu, og hann mun hjálpa okkur.«
»Ertu alveg viss um það?«
»Já, sannarlega, Ég veit að ég fæ að
komast til hans bróður míns, því að ég
hefi beðið Guð um það.«
»Hvílík djörfung hjá litlu stúlkunni!«
varð einum farþeganna að orði.
»Hún getur verið hughraust, því að
hún fulltreystir Guði,« sagði þá roskin
kona.
»Og bróður sínum, sem býr margar
þúsundir mílna héðan,« sagði einn far-
þeganna hlæjandj.
Ýmsir aðrir af farþegunum gátu ekki
varist brosi, þrátt fyrir óttann, sem
kvaldi þá. En gamla konan var samt sem
áður hin alvarlegasta,
»Mér virðist nú að traust þessarar
litlu stúlku á Guði sé svo átakanlegt, að
við megum blygðast okkar fyrir henni,«
sagði hún, »Við höfum staðið hér roeð
lífið í lúkunum af hræðslu í allan dag,
en hún, þessi ókunna og fátæka einstæð-
ings stúlka, hefir lagt allar áhyggjur
sínar á Guðs hendur. Og þó eigum við
sama Guð og hún.«
Þessi orð höfðu mikil áhrif á alla og
háðsbrcsið hvarf samstundis af vörum
þeirra.
Meðan þessu fór fram hélt skipið á-
fram cðfluga. Nóttin leið og nasti dag-
ur, og nálgaðist nú óðum meginland
Ameríku. Skipstjórinn gaf ákveðnar fyr-
irskipanir sínar með hinni mestu still-
ingu, skipverjar börðust fyrir lífinu af
fremsta megni og unnu sigur að lokum.