Ljósberinn - 14.09.1935, Síða 11

LJÖSBERINN
285
ur viljað láta það bíða, þangað til búið
væri að fletta utan af bögglunum.
En auðvitað varð allt að vera eins og
pabbi vildi. Eg var líka búinn að lofa
því að vera ósköp þægur á jólunum, —
og hreyfði því engum mótmælum. — Eg
átti lítinn stól, sem pabbi hafði smíðað
og gefið mér á afmælinu mínu. Setan
var þó það mikið »við vöxt«, að það var
rétt svo að ég gat mjakað mér upp á
hana.
Ég tók nú stólinn og settist á hann,
fyrir miðju borðinu, eða öllu heldur und-
ir því, pabbi tók úr bókaskápnum sín-
um stóra bók, og síðan settust þau bæði,
mamma og pabbi, ákaflega alvarleg á
svipinn. Pabbi fletti upp í bókinni og
fór að lesa. Fyrst las hann jólaguðspjall-
ið, söguna um fæðingu Jesú. Hana kunni
ég nú næstum því utan að. En svo kom
óralöng þula, sem ég botnaði ekkert í,
þó að hálfleiðinlegt sé frá því að segja.
En varla er við því að búast að tveggja
ára barn skilji hrókaræður eftir bless-
aðan Jón biskup Vídalín. Og ef ekki
hefði verið bögglarnir á borðinu, sem ég
sá þó varla, úr hinum lága sessi mín-
um, og öll ljósin, þá hefði ég steinsofnað,
En umhugsunin um bögglana hélt mér
vakandi. Loksins var lestrinum lokið, og
stóðu þau þá upp, foreldrar mínir og
óskuðu hvort öðru gleðilegra jóla með
kossi. Ég fór að dæmi þeirra: mjakaði
mér ofan af stólnum og þau kysstu mig
bæði og óskuðu mér gleðilegra jóla. —
Pabbi lét stóru bókina upp í skáp aftur,
og ég spurði nú undur hógværlega, hvort
jólin væru ekki alveg komin.«
Mamma kvað það vera, og sagði að
mig mundi vera farið að langa til þess
að skyggnast í bögglana. Eg gat ekki
neitað því að svo væri.
Eftir Thorleif Markman.
Theódór Árnason íslenzkaði.
Smælki.
l’étrl litla fylfft úr lilaði.
Sagan þessi, sem nú hefst í Ljósberanum, er um lítinn
dreng, sem ég á von á að lesendum Ljósberans þyki þvf
vænna um sem þeir kynnast honum betur. Pétur litli er að
vlsu söguhetjan, en annars lýsir sagan fullorðnu fólki, eink-
um sjðmönnum, með ýmiskonar skapgerð og er það því senni-
legt að fullorðna fólkið hafi ánægju af að lesa söguna engu
síður en hinir yngri lesendur Ljósberans, þvl að frásögnin
er svo snilldarleg samsteypa af gamni og alvarlegum um-
hugsunarefnum.
En vegna þess að ýmsir annmarkar eru á þvl að íslenzka
svo þessa sögu um litla Pétur, að skiljanlegt yrði öllum
þorra Islenzkra lesenda, ýmislegt sem fyrir ber, ogVel fari á
Islenzku máli, ef þýða ætti orði til orðs af frummálinu, þá
þykir mér rétt að láta þess getið fyrir fram, að út af því kann
að verða brugðið, og verða þá sllkir kaflar öllu fremur end-
ursagtfir en þýddir,þó þannig, að leitast verður við, að efnið
raskist ekki á neinn hátt.
Annað atriði vil ég llka taka fram: Mér þykir sjálfum
illa fara á þvl, að sjá erlend mannanöfn I þýðingum. þvl
oft kemur það fyrir, að lesendurnir kunna ekki deili á að
lesa þau eða bera þau fram. Þau geta orðið eins og hnull-
ungar, sem hætt er við að menn hnjóti um. Stundum er
Eftirfarandi saga er sögð
sem dæmi þess, hve kæn krák-
an getur verið:
Einu sinni bar svo við, að
kráka nokkur sá ref, sem hafði
stolið stóru kjötstykki, en var
í vandræðum með að komast
undan með það, svo að enginn
sæi. Nú hafði krákan séð þetta,
en húh gat ekki tekið stykkið
af refnum. Pá datt henni I
hug, að hún gæti ef til vill
gert refinn hræddan, svo að
hann sleppti stykkinu og flýði.
Hún flaug þá til hunds nokk-
urs, sem . mókti I sólskinii.u,
settist á hann og hjó I eyrað
á honum með nefinu, svo aö
hundurinn rauk upp öskuvond-
ur.
Krákan hoppaði undan hon-
um þvert yfir garðinn, sem
þau voru I, þangað, sem refur-
inn stóð með kjötið í kjaft-