Ljósberinn - 01.05.1941, Blaðsíða 7

LJOSBERINN
83
að þeir þurrkuðu vel af fótunum á sér, ef
þeir komu heim með mér. Eg sá því þrifn-
að íyrir mér alla tíð, og þess vegna var
það engin dyggð, þó að ég vendist á þrifn-
að sjálfur. En svo var svoi margt sem þessu
fylgdii: ég átti að fara vel með fötin mín,
ég mátti ekki »vaða í fæturna«, ég mátti
ekki óhreinka mig, og ótal margt, þessu
líkt. Petta er nú ekkerti spaug fyrir lítinn,
f jörugan dréng. Og auðvitað tókst mér mis-
jafnlega. En mikiíð hefi ég grætt í bein-
hörðum peningum á því, síðan ég varð full-
orðinn', að ég lærði það ungur að vera þrif-
inn og fara vel með fötin mín.
E!n þessu fylgdi nokkur vandi fyrir hana
móður mína, blessaða, því að ég var ekki
stærri en það, að ég »stóð hvorki aftur
eða fram úr hnefa«, þegar ég vildi vera
vel til fara, hvað sem tautaðii. En víst sá
hún ekki eftir því, sem hún þurfti á sig að
leggja til þess að svo gæti verið.
Þetta og margt fleira rifjaðist upp fyr-
i,r mér um daginn. Ég var að grúska í göml-
um myndurn hjá henni mcður minni og
rakst þá á mynd af litlum dreng, sem mér
fannsit, ég’ kannast við. Ég virti, hana fyrir
mér stundarkorn. En þá setti að'mér hlát-
ur,. Þetta var mynd af sjálfum mér, —
4 eða, 5 ára gömlum, í einhverjum »fínustu«
_fötunum, isem mamma hafði saumað á mig,
þegar ég var lítill. Mér er enn minnisstætt,
hvað ég var glaður, þegar hún gaf mér þessi
föt og húfuna, sem þeim fylgdi. Og mér
fannst allt af vera. hátíð, þegar ég fékk að
fara í þau. Enda er nokkuð auðfeéð á mynd-
inni, að litli drengurinn er ánægður. Það
fylgdi þó böggull skammrifi, þessum fína
»galla«, —■ því að þegar ég var skrýddur
honum, þótti það »heýra til« aol ég væri
á »dönskum skóm«, — og það var nú ekki
svo vel, að það væri skór, heldur voru- það
reimuð stígvél. En hversdagslega var ég
allt af á léttum og liprum íslenzkum skóm.
Þessir dönsku skór voru mér hálfgert kval-
ræði, þó að ég þegði. Mér fannst ég ekk-
ert geta hreyft mig, eða ekki nægilega,
VORSÖNGUR
Vetri hallar, vorar aftur,
vonir lifna í hverri sál;
daudann sigrar Drottins kraftwr,
dýrleg hefjast sumarmS.
Kór:
Höldwm lífsins hátíð nú,
heitri fögnum vorsins sól;
hefjwm nú í helgri trú
hjört-un Guðs að náðarstói.
Komum, þökkum Gu®i góðum,
gengins vetrar sæld og þrant;
fögnmn nú me& lofsöngsljóðwm
leiðsögn hans á nýrri braut.
Göfgi Drottin land og lýðnr,
lofi Drottin. verk hans öil:
sólin, jörðin, fuglinn fríðwr,
fögur blóm, sem skreyta völl.
BlesSi Drottin borg og sveitir,
blessi vora kæru þjóð;
blessun enginn annar veitir,
öll hans stjórn er vís og góð.
Höldum lífsins hátíd nú, o. s. frv.
B. J.
—• og ef ég gleymdi stáss-skónum og ætl-
aði að bregða mér á sprett, þá rak ég tærn-
ar í og datt, — og oftast á nefiö, enda er
það síðan ákaflega af sér gengið. En ef
ég hefði farið að fjargviðrast út af stíg-
vélunum, hugsaði ég, að ég fengi þá
ekki heldur að fara í »fínu fötin«, — og
kaus þá heldur aðl þegja og vera prúðbú-
inn svo um munaði, þó að ég yrði þá að
vera athafnalítill þann daginm. Mikið skal
til mikils, vinna,!
Af því að ég er nú búinn að segja ykk-
ur sva margt, sem á ^a-gana dreif á þess-
um árum, ætla ég að lofa ykkur að sjá
þessa mynd. Ykkur kann nú að þykja fátt
um búninginn, — ég veit það ekki. En
þetta þótti nú rétt litandi á, »í mínu ung-
dæmi«. — Framh, Th. Á.