Ljósberinn - 01.07.1941, Blaðsíða 5

LJÓSEERINN
101
Þá gekk Aucassin á fund föður síns. —
Hann vissi, að það mundi að boði fööur
síns, að Nicolete var á braut. Hann sagði
því, að ef hann fengi aðeins að sjá Nicol-
ete, skyl,di hann ráðast á óvi,naherinn með
stríðssveitum borgarinnar. Faðir hans hét
honum því„ að hann skyldi fá að hjt'ta ást-
mey sína skamma stund að prustulokum.
Aucassin hervæddist því næst, í skyndi.
steig á bak fáki sínum og hélt til móts við
fjandmeunina. En hugur hans var svo
tengdur Nicclete, að hann gekk þeim beint
í greipar.
Hann vaknaði, fyrst til vitundar um,
hversu kpmið var fyrir honum, þegar óvin-
irnir voru í þann mund að taka hann til
fanga. Hann bjóst þá til varnar eftir beztu
föngum og felldi marga óvinina. Að lok-
um kom foringi óvinaliðsins, Bougart greif.i
af Valence, á vettvang. En Aucassin særði
hann mörgum isárum og hafði hann með
sér sem fanga til, bprgarinnar. Hann gekk
nú á fund föður síns og krafðist þess að
fá að sjá Nicdete. En faðir hans brá heiti
sínu og' lét varpa Aucassin í dýflissu.
Um þessar mundir hafði Nicplete þreytzt
á að sitja hreyfingarlaus uppi í turnin-
urn. — Mánanótt eina, meðan gamla konan
svaf, hnýtti hún lök og þurrkur saman 1
eins konar reipi. Síðan kfifraði hún út um
herbergisgluggann. Hún komst heilu cg
höldnu niður á jörðu cg hraðaði sér sem
mest, hún mátti eftir strætum borgarínnar.
Af tilviljun varð henni gengið framhjá
dýflissunni, þar sem vinur hennar var
hnepptur. Hún heyrði hann harma hlut-
skipti, sitt og reyndi að hugga hann.
Meðan þau ræddust við„ kom hervórð-
urinn á vettvang. Honum hafði verið boðið
að handtaka Nicolete, því að gamli greif-