Ljósberinn - 01.07.1941, Blaðsíða 13

LJÓSBERINN
109
og snemma var hún á ferð; vissan um,
að sú nótt, er enginn getur unnið, var að
nálgast hjá henni, gerði hjarta hennar
fundvísara og viðkvæmara. Sérstökum
tíma og um,hugsun varði hún til að fylgj-
ast með teikningum á nýju sjúkrahúsi, að
allt yrði sem bezt og fullkomnast, þar til
brjóstkvef, sem orsakaðist af kvöldheim-
sókn, í ausandi rigningu, til sjúklings eins,
neyddi hana um tíma að breyta um, kom-
ast í annað andrúmslofþ, og með viðkpmu
í London og París, þar sem hún gerði at-
huganir fyrir .sjúkrahúsið, hélt hún, lengra
suður á bóginn. Þegar leið að vori kom
hún þó aftur til Walsall og gerði enn eina
tilraun til að taka upp sín fyrri störf.
Dálítinn tíma blossuðu líka kraftarnir upp
og systir Dóra virtis't, aftur vera orðin full
lífsþróttar — en aðeins skamma stund.
Aft.ur varð hún að leggja upp í hressing-
arferð, í þetta sinn til eyjarinnar Man, og
þó að ajlir umhverfis hana töluðu um end-
urfundi og nýtt samstarf,, fann hún sjálf,
að hún myndi aldrei koma aft.ur til þeirra
sú sama og áður. Og hún hafði á réttu
að standa. Á gistihúsi einu í Birmingham
varð hún allt í einu yfirkomin, og þegar
henni varð sjálfri ljóst, hvað í vændum
var, skrifaði hún til vina sinna: »Ég vil
svio g'jarna deyja á meðal míns eigin fólks«.
Og* síðan bætti hún við: »Eg hefi í und-
anfarna fjóra sólarhringa ekki sofið tvær
klukkustundir samtals, fyrir kvölum, en
Guð er með mér á þjáningarstundun-
um«.
ösk hennar var líka uppfyllt. Hún var
fl.utt á sjúkrahúsið í herbergi, þar sem hún
gat fylgst með byg'gingu nýja sjúkrahúss-
ins. Eins og eldur í sinu breiddist fregn-
in um, að systir Dóra lægi fyrir dauðan-
um, og alsstaðlar þar sem boðskapurinn
kom, var eins og gripið væri með helkaldri
hendi um hjarta fólksins. »Hún getur ekki
dáið«. Það var eng.u líkara en þessi
orð væru almennt, áli't,; í svo mörg ár höfðu
íbúarnir verið vanir að styðja sig við henn-
ar sterka arm, að teyga í sig huggun af
vörum hennar, þegar veikindi og dauði
nálguðust, svo að h.ún var fyrir þá
næstum sem engill, eða einhver, sem væri
öðrum skilyrðum undirorpinn en þeir sjálf-
irw og samt sem áður var svarið,, er hinir
þéttu hópar, sem daglega komu til að vitja
hennar, stöðugt það’ sama: »Það er aðeins
tímaspursmál«. Hversu áríðandi var þaýi
því fyrir hina fátæku vini hennar að sýna
henni ást sína, á meðan þeir fengu að
halda henni; þess vegna var líka herbergi
systur Dóru eins og heilt gróðurhús, fullt
af dásamlegum blómum og ljúffengum
ávöxtum.
öllum til mikilla vonbrigða var hún, dag-
inn, sem vígja átti nýju bygginguna, of
veik, meira að segja til að láta bera sig
þangað, svo hún gæ'ti persónulega vígt
sjúkrahúsið, en'biorgarstcrinn; varð að gera
það »í nafni systur Dóru«. Sjálf var hún
varðveitt í kyrrlátum friði, en full löng-
unar til að fara héðan og vera með Jesú,
og í síðasta bréfinu, til hjúkrunarkonu á
spítalanum, skrifaði hún: »Þegar ég horfi
yfir æfi mína, sé ég aðeins »blöð«. Ö, lát
mig frá dánarbeði minum segja við þig:
Gættu þín, að í öllu, sem þú gerir, hafir þú
aðeins eitt í huga, heiður Guðs! Skcðaðiu
vinnuna sem forróttindi! Líttu ekki á
hjúkrunina sem vísindi, .heldur starf, unn-
ið fyrir Krist. Þegar þú snertir á hvei'j-
um einstökum sjúkling, hugsaðu þá, að það
sé Kristur sjálfur, og þá munt þú, í gegn-
um vinnuna, öðlast nýjan mátt. Ég hefi
sérstaklega reynt þetta af sjúklingum, sem
ég freistaðist til að hafa viðbjóð á. Lifðu
þig sjálfa inn í fagnaðarbicðskapinn, og þú
getur ekki annað ep. sagt öðrum frá hon-
úm; það sem þú hins vegar ekki átt, get-
ur þú ekki gefið. Sjálf hefi ég frið, sem
er alveg óskiljanlegur; óg hefi þráö mjög
að komast; heim og er svo hamingjusöm
núna. Ég hefi engar áhyggjur; það er allt
saman sólskin! Guð hefir algerfega hrifið
ót.tann við dauðann frá mér. Ég get, bara
hallað mér að Jesú«. Og þetta gerði hún,
eins og drukknandi maður grípur dauða-