Ljósberinn - 01.07.1941, Blaðsíða 16

112
LJÓSBERINN
THEODÓR ÁRNÁSON
ÞEGAR EG VAR DRENGUR
Pað bar ótt til tíðinda, svona hvers-
dagslega, í litla kaupstaðnum, par sem ég
var uppalinn. Pessvegna pótti pað stórtíð-
indi í hóp okkar drengjanna, pegar pað
fréttist, að nú ætti að fara að kenna okkur
að synda og búið væri að ráða til pess
kennara norðan úr Svarfaðardal. Fáeinir
piltar kunnu rétt aðeins að fleyta sór og
höfðu víst lært pað upp á eigin spýtur og
með mikilli fyrirhöfn, pví að peir höfðu
sjálfir búið sér til sundpoll í grasi grónu
en pröngu lækargili, uppi í fjallshlíð. Par
ltöfðu ýmsir drengjanna líka fengið að
skvampa, pví að í pollinum, sem var lítill,
gat vatnið órðið notalegt, pegar sólar naut.
En pað er um sjálfan mig að segja, að
aldrei hafði ég í pennan poll komið, og
raunar aldrei komið í kalt vatn, nema
einu sinni og pá óviljandi, í sjóinn, og var
pá nærri druknaður. Annars pekkti ég ekki
annað af pví tagi en pvottabala móður
minnar, og pótti mér pað oft ærin praut
að fara ofan í hann og láta ausa mig
vatni og sápulöðri hátt og lágt.
Og af pví að ég var enginn hetja, eins
og pið munuð nú vera farin að renna
grun í fyrir löngu, pá var mér talsvert ó-
rótt, að farið var að tala um sundið og
sundkennarann.
Við lékum okkur lítið dagana, sem mest
var um petta talað, — heldur söfnuðust
drengirnir í hópa og ræddu málið og létu
uppi ýmiskonar hugleiðingar um pað,
hverjar prekraunir peir myndu vinna, pegar
peir væru orðnir sundgarpar. Ég lét pá
venjulega lítið á mér bera, — færði mig
sem yzt í hópinn, eða pá að ég laumaðist
í burtu. Pví að pað var nú eins og gengur
og gerist, gaman drengjanna að gera gys
að peim, sem einhverstaðar lét á sér finna
böggstað. Og peir voru fljótir að taka eftir
pví, að ég inyndi hafa einhvern ímugust á
öllu pessu uppistandi og sund-skrafi. Og
pað var satt. Pað fór um mig hrollur, pegar
ég heyrði sundiö nefnt, — pví að ég vissi,
að ég átti að læra að synda, hvað sem
tautaði og alveg i trássi við minn eigin
vilja. Það var faðir ininn, sem hafði útveg-
að peniian sundkennara, er var kunningi
hans. Og ég vissi, að búið var að ákveða
að „bleyta í mér“, eins og hinum drcngj-
unum. Hú-ú-ú!
Og drengirnir sögðu: „Sá verður burð-
ugur, hann Tiddi! — sem aldrei hefir porað
að bleyta á sér tærnar í sundpollinum! Og
svo lilógu peir, — en mér lá við að fara
að kjökra.
Pví að pctta var ekkert tilhlakk, ég segi
ykkur satt. Ekki voru parna til heitar
laugar, — og ekki var hægt að nota litla
sundpollinn. Nei, nú átti að nota gríðarstóra
ístjörn, sem útlent athafnafélag hafði einu
sinni látið gera, en aldrei hafði verið til
annars notuð en skautaferða á vetrum, —
og til pess var hún ágæt. En til sund-
kenslu? — Hamingjan góða! í liana var
hleypt jökulvatni og pað látið standa í
lienni 2—3 vikur í senn. En pað hlýnaði
aldrei svo, að pað gæti talist boðlegt til
pess að reka út í pað smádrengi, — svo
var tjörnin stór á alla vegu og djúp. Að
öðru leyti var parna sæmileg aðstaða til
sundkenslu, — mismunandi dýpi og vel
hlaðnir bakkar.
Við vorum víst 30—40, drengirnir, sem
skráðir voru pátttakendur upphaflega, —
og ég var meðal peirra yngstu í hópnum,
átta ára eða svo.
Og svo kom nú kennarinn! Pá varð aftur
uppi fótur og fit, — allir purftu að sjá
hann. Og mér féll eiginlega allur ketill í
eld, pví að mér leizt illa á manninn. llann