Ljósberinn - 01.02.1957, Blaðsíða 10

:11*41,'rf r >1 iii;j;{| nf.nmpnnw m q ; '•< i ■1 _• ■ ■ , ,- ■ , ,
m

ÆjfcfsBBÍnff
SVERTINGJADRENGSINS

SAGA
FRÁ
AFRÍKU
M’Vondo átti heima í litlu þorpi í Afríku,
ásamt föður sínum og móður og litlu systur
sinni.
M’Vondo var átta ára gamall. Honum leið
svo fjarsltalega vel. Faðir hans var mikill
veiðimaður, svo þau höfðu alltaf nóg að borða.
í þorpinu voru margir leikfélagar. Og M’Vondo
þótti mjög vænt um foreldra sína og systur
sína litlu. Fjölskyldan var kristin, svo að
M’Vondo óttaðist ekki illu andana_ sem svo
margir félaga hans voru hræddir við.
Einu sinni voru félagar M’Vcndo að hlaupa
úti á götunni og leika sér. Þá læddist M’Vondo
bak við kofann, sem hann áttiheimaí.Þarhafði
pabbi hans strengt út hlébarðaskinn á grund-
ina með smánöglum, svo að það þornaði í sól-
skininu. M’Vondo dró upp naglana í flýti og
sveipaði skinninu um sig. Því næst læddist
hann hljóðlega út á milli kofanna fram á
leikvöllinn. Þegar hann var kominn alla leið
til félaga sinna; rak hann upp hlébarðaöskur
og skreið áfram. Allir drengirnir urðu skelf-
ingu lostnir og hlupu með ópum og óhljóðum
heim til sín; — en M’Vondo varpaði brosandi
skinninu af sér. Félagar hans komust brátt
að raun um, að þetta var bara M’Vondo, sem
var að stríða þeim, og það leið ekki á löngu,
unz þeir voru aftur niðursokknir í að leika
sér.
Stuttu síðar datt drengjunum í hug að baða
sig. Þeir héldu niður að ánni, glaðir og kátir,
og brátt voru þeir allir farnir að busla í sval-
andi elfinni. Þegar M’Vondo var kominn úr
skyrtunni, stakk hann sér í vatnið og naut
þess að vera kominn út í ána. En gleði hans
fékk skjótan endi. Einn drengjanna hætti allt
í einu að busla og hamast og benti á bakið á
M’Vondo. Drengirnir þyrptust allir aftur fyrir
M’Vondo og störðu á ljósa blettina á hryggn-
um á honum. Og allt í einu hrópuðu dreng-
irnir svo að undir tók í trjám frumskógarins:
Holdsveikur! Holdsveikur!
Drengirnir þutu upp úr ánni eins og storm-
sveipur, þrifu föt sín og þustu til þorpsins.
M’Vondo óð hægt upp úr ánni. Hann kastaði
sér niður á árbakkann og grét með sárum
ekka, svo að líkami hans hristist allur. Hann
var holdsveikur! Óhrainn!
Brátt hljóðnaði gráturinn. M’Vondo fór í
fötin sín og gekk í hægðum sínum upp til
þorpsins. Drengirnir sátu og þreyttu kapp-
leik með smásteinum, eins og þeir voru vanir,
en þegar M’Vondo nálgaðist þá, stóðu þeir
strax upp og fóru í burtu.
M’Vondo stóð eftir, einn og yfirgefinn.
Tárin streymdu niður kinnarnar. Hann gekk
rólega heim á leið. Litla systir hans sat fyrir
framan kofann. Hún ljómaði í andliti, þegai
hún sá stóra bróður, og teygði hendurnar á
móti honum. Nú langaði hana til að sitja
á háhesti, eins og svo oft áður. M’Vondo beygði
sig niður til þess að taka hana upp. En þá
mundi hann allt í einu eftir, að hann var ó-
hreinn. Hann lét systur sína eiga sig og hljóp
grátandi inn í skóginn.
Hann gekk í örvæntingu eftir mjóu skóg-
arstígunum. Kinnarnar urðu rennvotar aí
tárum.
Drengurinn var svo yfirkominn af sorg að
hann tók varla eftir neinu, þegar hann gekk í
gegnum kjarrið. En skyndilega hrökklaðist
hann aftur á bak. Hann hafði sáð sólina spegl-
ast á spjótsblaði, sem beint var að honum.
Spjótinu var þó ekki kastað, því að á síð-
asta andartaki komst veiðimaðurinn að raun
um, að þetta var ekki villidýr, sem var á ferli
í lcjarrinu, heldur maður. Veiðimaðurinn gekk
fram úr runnanum. Það var faðir M’Vondos.
Þegar drengurinn sá, hver þetta var, varpaði
hann sér grátandi í faðm hans.
Faðir hans settist á tréstofn, sem lá á hlið-
inni, og lét son sinn gráta út. Þegar drengur-
inn var farinn að jafna sig, spurði faðir hans:
— Heyrðu, drengur minn, hvað ertu að
ráfa hér um í skóginum, þar sem þú getur
orðið villidýrum að bráð?
8
LJÓSBERINN