Ljósberinn - 01.02.1957, Blaðsíða 18

37. árg., 1. tbl.
Febrúar 1957
Snædrottningin
efti, H. C. ANDERSEN ♦
I
Jæja, nú byrjum við þeg-
ar sögunni er lokið, vitum við
meira en við vitum nú. Því að
einu sinni var gamalt tröll, sem
var með verstu tröllum, því að
það var sá vondi sjálfur. Dag
nokkurn var hann í sólskins-
skapi, því að hann hafði smíðað
spegil. Allt gott og fagurt, sem
speglað var í honum, minnkaði
og varð hér um bil að engu,
en það sem var vont, kom skýrt
í ljós og versnaði. — Fagurt
landslag hvarf og bezta fólk
varð ljótt og afskræmt. -
Þetta er ákaflega skemmtilegt.
sagði skollinn og hann hló að
sinni eigin uppfinningu. Hann
hafði skóla og allir nemendur
hans hlógu að þessu og sögðu,
að það hefði skeð kraítaverk
og nú ætluðu þeir að fljúga til
nimins og gera gys að englun-
um og skaparanum. Því nær
sem þeir komu himnum, því
meira hlógu þeir. Þá misstu
þeir allt í einu spegilinn og
hann féll til jarðar og fór þar
í þúsund milljónir niola og sum-
ir molarnir voru ekki stærri en
sandkorn. Og ef menn fengu
svona korn í augað, sáu þeir
ekkert nema það, sem var ljótt
og vont. Sumir fengu líka ofur-
lítið spegilbrot í hjartað og þá
varð það kalt sem ís. Og þessir
menn urðu rangiátir. Skollinn
hló, svo að hann ætlaði að i'ifna
og ennþá þyrluðust mörg spegil-
brot um loftið. Inni í borginni
þar sem ekki allir geta haft
garð, en verða að láta sér
nægja blómsturpott, voru tvö
fátæk börn, sem áttu garð, sem
var ofurlítið stærri en blómst-
urpottur. Þau voru ekki syst-
kini. en þeim þótti mjög vænt
hvoru um annað. Foreldrar
barnanna voru nábúar og
bjuggu í þakherbergjum. Fyr-
ir utan gluggana voru stórir
timburkassar, og í hvorum
kassa óx rósatré. Börnin fengu
að sitja undir rósunum og leika
sér.
16
LJÓBBERINN