Ljósberinn - 01.02.1957, Blaðsíða 11

—■ Eg er ljkþrár svaraði drengurinn og
gat rétt stamað því fram, því að gráturinn
ætlaði að yfirbuga hann aftur. Faðir hans
færði hann skjótt úr skyrtunni. Þegar hann
sá blettina á bakinu á drengnum, þurfti hann
ekki að efast um, að hann segði satt.
Þeir voru næsta daprir í b-agði, þegar þeir
héldu heim á leið. Fjölskyldan varð harmi
lostin, þegar sagt hafði verið frá því, hvernig
ástatt var. Foreldrarnir hugleiddu, hvað taka
skyldi til bragðs. Þeim þótti sárt að þurfa að
skiljast við drenginn sinn. Samt var þeim
ljóst, að honum mundi verða fyrir beztu að
komast á holdsveikraspítala kristniboðsins.
Feðgarnir lögðu af stað daginn eftir. Þeir
nálguðust takmarkið eftir langa göngu. Þeir
komu auga á sjúkrahúsið og heimili holds-
veiku mannanna í stóru rjóðri í skóginum.
En þeim hafði líka verið veitt athygli. Um
leið og þeir tóku stefnu á sjúkrahúsið, var
tekið að berja trumbur. Menn litu upp frá
vinnu sinni og hlustuðu á mál trumbnanna:
Nýr — mað — ur — kem — ur! — Barn!
Strax og fólkið, sem var að vinnu, hafði
heyrt, hvað trumburnar höfðu að segja, lagði
það öll verkfæri frá sér. Og nú streymdu
sjúklingarnir að feðgunum úr öllum áttum til
þess að bjóða nýja sjúklinginn velkominn.
Faðir M’Vondcs virti fyrir sér, dapur í bragði,
öil þessi afskræmdu andlit, visnar hendur og
fætur. Hér átti nú sonur hans að vera einn
fyrst um sinn, án þess að vita, hvað við tæki.
Mundi hann hljóta sömu örlög og þessir vesa-
lingar?
Allur skarinn safnaðist hringinn í kringum
M’Vondo og bauð hann hjartanlega velkom-
inn. Þegar faðir hans heyrði þetta, skildi hann,
að þessir vesalings sjúklingar vildu honum
aðeins vel. Og til þess að skilnaðurinn yrði
sem léttbærastur, læddist hann út úr hópnum,
sem stóð umhverfis son hans, og hélt af stað
eftir veginum sem lá heim til hans.
En allt í einu uppgötvaði M’Vondo, að faðir
hans var horfinn. Hann kom auga á hann
lensst úti á veginum og þaut strax af stað
hrópandi á eftir honum. Litli fatapinkillinn,
sem hann bar á höfðinu, datt niður á veginn,
en hann skeytti því engu. Hann hljóp eins og
fætur toguðu. Hann nam staðar andartak,
setti hendurnar við munninn og hrópaði.
LJÓSBERINN
Faðir hans heyrði til hans, sneri sér við —
og veifaði. Þá rann það upp fyrir M’Vondo,
að hann var skilinn einn eftir. Hann lét fall-
ast niður á stein í örvæntingu sinni og grét.
Hann hafði ekki hugmynd um_ hversu
lengi hann sat þarna á veginum. En skyndi-
lega varð hann þess var, að hönd strauk blíð-
lega gegnum hár hans. Hann leit upp og sá
gegnum tárin konu standa við hlið sér.
— Gráttu bara, drengur minn. Þú ert ein-
mana. Það er eg líka. Villt þú vera fóstur-
sonur minn, meðan þú ert hérna, og eiga
heima hjá mér?
Og svo fór M’Vondo til Josie í hús hennarj
Sjálf var hún holdsveik. En hún var glöð og
brosleit og hún annaðist um M’Vondo af
mikilli alúð, rétt eins og það hefði verið henn-
ar eigin sonur.
M’Vondo var skcðaður rækilega af trú-
boðslækninum. Því miður lék enginn vafi á
því, að hann var líkþrár.
Og nú hófust læknisaðgerðirnar. M’Vondo
grét fyrstu skiptin, sem læknirinn stakk í
hann stórri nál og sprautaði olíu undir húðina
á honum. En brátt vandist hann þessu, eins
og hinir sjúklingarnir.
Von bráðar hafði M’Vondo tíka eignazt
góða leikfélaga. Enda leið ekki á löngu, þar
til hann kunni svo vel við sig, að hann hafði
varla tóm til þess að láta sig langa heim.
M’Vondo þótti sérlega skemmtilegt að
labba um sjúkrahúsið með nýja vini sínum,
Saka’-íasi, sem félagar hans kölluðu bara
,,Sak“. Það var svo margt að skoða. Sjúkling-
arnir bjuggu sjálfir til múrsteina og tígul-
steina og reistu allar nýjar byggingar. Þar
var líka trésmíðaverkstæði og körfugerð, þar
sem vistmenn bjuggu til ýmsa gripi af hinum
mesta hagleik.
M’Vondo fór líka í skóla og lærði að lesa
og skrifa. Á hverjum sunnudegi fór hann í
sunnudagaskóla, en fullorðna fólkið sótti
guðsþjónustu í hinni stóru, rauðu steinkirkju
sjúkrahússins.
M’Vondo var fullur eftirvæntingar, þegar
hann átti nú að fara í skoðun aftur, eftir að
hafa verið undir læknis hendi í nokkra mán-
uði. Ef hann væri nú orðinn frískur, þá mundi
hann brátt geta farið heim til sín aftur. En
fyrsta rannsóknin leiddi í ljós, að hann var
9