Ljósberinn - 01.10.1957, Blaðsíða 11

Drengirnir létu þetta tal ekkert á sig fá.
Þeir voru svo þreyttir, að þeim stóð á sama
um allt.
— Ég vona, sagði ræningjaforinginn, að þið
kunnið vel við ykkur hérna. Annars er ykk-
ur velkomið að fara heim til foreldra ykkar,
langi ykkur til þess. En varðmanninum í
grjótgarðshliðinu hef ég gefið skipun um að
skjóta alla, sem gera tilraun til að flýja héð-
an. En þið getið reynt að fara aðra leið niður
f jallið, — bætti hann við og skellihló að fyndni
sinni.
Hræðileg skilaboð.
— Mamma, mamma! Þeir eru að koma!
Birgitta kom æðandi inn á moldugum skóm
og sporaði með hverju skrefi nýskúrað gclf
móður sinnar. En hvorug þeirra tók eftir því.
Þær voru að hugsa um allt annað. Þær hlupu
út á svalirnar og horfðu út á þjóðveginn. Það
stóð heima, bíllinn var að sveigja heim að
hliðinu.
— Guði sé lof! sagði móðir hennar í hljóði.
Hún hafði ekki á heilli sér tekið frá því
kvöldinu áður, að búizt var við, að Belatjo
og drengirnir kæmu, en sú von brást. Kristni-
boðinn hafði reynt að hughreysta hana.
— Það er engin ástæða til að óttast um þá,
hafði hann sagt. Hafi eitthvað smávegis orðið
að bílnum, þurfti ekki aðrar tafir til þess,
að þeir kæmust ekki heim fyrir nóttina. Þeir
eru vel búnir og hafa með sér nóg nesti.
Belatjo getur áreiðanlega gert við bílinn,
hann er svo bráðlaginn.
Kristniboðinn hafði þó ekkert farið að
heiman. Hann var eitthvað órólegur líka, þó
að hann vildi ekki láta á því bera.
Bíllinn staðnæmdist við húsþrepin. Belatjo
kom einn út úr bílnum. Hvað var orðið um
drengina? Komu þeir ekki líka?
Konu kristniboðans lá við yfirliði.
— Hvar eru drengirnir, Belatjo?
Belatjo hneigði sig, en leit ekki upp.
— Hér er bréf, frú, sagði hann, hneigði sig
djúpt og rétti henni bréfið.
Hún opnaði bréfið og las — varð náföl og
settist á þrepin.
— Hvað er að þér mamma? spurði Birgitta.
Kemur Steinn ekki? Pabbi, pabbi, komdu,
hrópaði hún og hljóp inn eftir honum.
Það stóð ekki á, að hann kæmi. Konan hans
LJÓSBERINN
!-------------------------
A ÖLDUM HAFSINS
I____________ ____________

Fyrsta kínverska skipið, sem sigldi til Evr-
ópu hét Keying. Það var árið 1848, og hér
sjáum við mynd af því. Það er vissulega eng-
in smásmíði. Þessi kínversku seglskip eru
venjulega flatbotnuð og hafa 1—3 siglutré.
Seglin eru fléttaðar mottur og rárnar eru
bambusstengur.
sat í þrepunum og fól andlitið í höndum sér.
Við hliðina á henni lá böglaður bréfmiði með
amharískri skrift. Hann tók bréfið og las:
Til forstöðumanns kristniboðsstöðvarinnar
í Ersó.
Vér höfum tekið að oss tvo drengi, annan
hvítan hinn dökkan. Þér skuluð, ef þér óskið,
að þeir verði látnir lausir, senda þrjú þúsund
eþíópska dali til Valdóárinnar, — með Belatjo.
Áskilið er, að hann komi einn í bílnum og
verði við ána kl. 6 annað kvöld. Komi hann
ekki, eða ef þér sigið lögreglu eða hermönnum
á oss, þurfið þér ekki að ætla, að þér sjáið
son yðar aftur. — Hassan.
Kristniboðinn leit upp. Belatjo hafði horft
á hann meðan hann las bréfið, en nú horfði
hann niður fyrir sig.
— Hvernig atvikaðist þetta? spurði kristni-
boðinn.
— Þetta gerðist í íjöllunum hinum megin
dalsins. Þeir höfðu fellt tré yfir veginn. Þeg-
ar við staðnæmdumst réðust þeir á okkur. Ég
reynai að verja drengina, en enginn má við
margnum.
— Hve margir voru þeir?
— Að minnsta kosti hundrað. Þeir voru all-
ir með byssur, en við óvopnaðir. Við hefðum
skotið á þá, hefðum við haft byssur.
115