Ljósberinn - 01.10.1957, Blaðsíða 15

>1WP
& J«r* *• ^ »<* tój
6URHAR HENNffi MðM
Beztu meðmœlin
Fyrir mörgum árum kom
ungur drengur út í skip nokk-
urt og spurði eftir skipstjóran-
um.
— Hvað er þér á höndum?
spurði skipstjórinn.
— Ég vildi gjarnan biðja um
vinnu á skipinu, svaraði dreng-
urinn.
—- Hvers vegna vilt þú kom-
ast til sjós? spurði skipstjór-
inn.
— Til þess að geta sent
mömmu peninga. Hún er ekkja.
Skipstjóranum leizt vel á
drenginn.
— Lofaðu mér að sjá skil-
riki þín.
— Skilríki! Ég hefi engin
skilríki.
— Engin skilríki. Þá get ég
ekki tekið þig. Við ráðum aldrei
neinn nema hann hafi einhver
meðmœli.
Drengurinn átti langt heim
og gat því ekki náð í nein með-
mæli. Hann kvaddi því skip-
stjórann kurteislega og ætlaði
að fara. Þá tók skipstjórinn
eftir pakka, sem hann hafði
undir hendinni.
— Hvað ertu með þarna,
drengur minn!
— Þetta eru föt og bók.
— Lofaðu mér að sjá þetta.
Skipstjórinn hugsaði sem
svo. Ef fötin, sem eru í pakk-
anum, eru eins þokkaleg og
þau, sem hann er í, þá eru það
talsverð meðmæli. Honum var
farið að geðjast vel að drengn-
um.
Drengurinn opnaði pakkann.
Innan í pakkanum var bók.
Skipstjórinn hugsaði aftur sem
svo, að ein bók geti gefið mikl-
ar upplýsingar um ungan
dreng. Hann tók bókina i hönd
sér.
Það var Biblían.
Á fýrstu síðu stóð, að þetta
væri gjöf frá sunnudagaskól-
anum, sem drengurinn hafði
gengið i:
— Fyrir ástundun og góða
hegðun, stóð skrifað í bókina.
— Þetta eru nóg meðmæli,
sagði skipstjórinn. Ég skal skrá
þig á skipið þegar í stað.
Dýrctvinur
Einu sinni var Abraham Lin-
coln á ferð með nokkrum fé-
lögum sínum. Þeir voru allir
riðandi.
Einu sinni varð þeim held-
ur en ekki skemmt að sjá til
hans. Hann hafði farið af baki
og bundið hest sinn við tré og
var farinn að elta tvo litla
unga, sem voru að flökta einir
sér undir skógarrunna. Það var
auðséð, að þeir höfðu dottið úr
hreiðri uppi i trjánum, því að
stormur var mikill. Þegar hann
hafði handsamað ungana, gekk
hann frá einu tré til annars,
þangað til hann fann hréiðrið
þeirra og lét þá i það. Þá
hættu þeir að tista.
Er Lincoln kom til félaga
sinna, hlógu þeir að honum, að
hann skyldi vera að tefja sig á
þessu.
— Þið megið hlæja, vinir
mínir, svaraði Lincoln, en ekki
mundi ég sofa vært í kvöld, ef
ég hefði ekki bjargað veslings
litlu ungunum. Neyðartístið í
þeim og mömmu þeirra væri
þá alltaf í eyrunum á mér.
Bœnin bjargaði þeim
Það var stríð. Fjórir her-
menn höfðu orðið viðskila við
félaga sína og höfðu villzt inn
á yfirráðasvæði óvinanna. Á
hverri mínútu gátu þeir átt von
á því að vera teknir til fanga.
Allt í einu komu þeir að
mannlausu húsi. Þeir vissu, að
þeirra mundi leitað. Þeir fóru
þvi upp á loftið og földu sig
þar. Þeir vonuðust til að geta
leynst þar í myrkrinu. En þeir
vissu, að það var úti um þá, ef
þeir finndust.
Þessir hermenn voru allir trú
aðir menn. Þeir komu sér
saman um að biðja Guð um að
miskunna þeim. Þeir krupu á
kné og ákölluðu Guð í hljóðri
bæn.
Á meðan þeir lágu þarna
heyrðu þeir óvinina koma. Það
var leitað um allt húsið, og
nokkrir óvinanna opnuðu dyrn-
ar inn á loftið og litu þar inn.
En þeir sáu ekkert annað i
dimmunni en menn á knján-
um í bæn. Þeir lokuðu dyrun-
um hljóðlega og fóru burtu.
Þeim datt ekki i hug, að her-
menn væru að biðjast fyrir.
Hermennirnir fjórir sluppu.
Um nóttina tókst þeim að
laumast burtu af umráðasvæði
óvinanna.
Mikill munur
Skipstjóri sagði einu sinni við
konunginn á einni af Kyrra-
hafseyjunum, að kristniboðarn-
ir væru ekki annað en hræsn-
arar og kristindómurinn væri
einskis virði.
Konungurinn hlýddi rólegur
á hann, en síðan spurði hann
allt í einu:
— Hafið þér veitt því athygli,
að skugginn af yður fellur á
mig?
Skipstjórinn játaði því. En
hann skildi auðsjáanlega ekki
hvað konungurinn átti við, svo
að hann hélt áfram:
— Nú skal ég segja yður eins
og er. Fyrr á tímum hefði þetta
kostað líf yðar, því að sá, sem
var svo djarfur í heiðni að láta
skugga sinn falla á konunginn,
var tafarlaust höggvinn til
bana, en nú erum við kristnir.
LJDSBERINN
11»