Ljósberinn - 01.10.1957, Blaðsíða 12

Kristniboðinn var alveg viss um, að ræn-
ingjarnir hefðu ekki verið eins margir og
Belatjo vildi vera láta, en hann lét ekki á
því bera. Hann bað Belatjo að segja sér eins
greinilega og' hann gæti frá framferði ræningj-
anna. Belatjo skýrði að mestu leyti frá, en
gerði meira úr hetjulegri vörn sinni en ástæða
var til.
Mæðgurnar sátu einar sér og grétu. Kristni-
boðinn las bréfið aftur.
— Við verðum að biðja góðan Guð að varð-
veita drengina, sagði hann. En hvað eig'um
við nú til bragðs að taka?
Konan hans leit upp.
— Við verðum að senda peningana, sagði
hún.
— Já, en þrjú þúsund dalir .. .! Við eigum
ekki það mikla peninga. Og hugsaðu þér, ef
þeir svíkjast svo um að láta drengina lausa.
— Við verðum að taka af peningum kristni-
boðsins. Þú ert nýbúinn að fá yfir þrjú þús-
und dali. Það er engu líkara en að ræningj-
arnir hafi vitað það.
— Þá peninga getum við ekki snert. Þeir
eiga að renna til skólans og starfsins hér og
nægja til margra mánaða. Og við höfum ekki
peninga til að endurgreiða með. Ég sé ekki
önnur úrræði en að snúa mér til lögreglunnar.
— En drengirnir, þeir verða drepnir, svar-
aði konan hans í angistar róm.
Hann svaraði engu. Hann reis á fætur og
gekk þungt hugsi fram og aftur á svölunum.
Hvað átti hann að taka sér fyrir hendur?
Hann hefði getað fengið að láni gamlan vöru-
bíl og ekið á honum til höfuðstaðarins, Addis
Abeba, á fund yfirvaldanna. En hann hefði
ekki verið skemur en viku í því ferðalagi.
Honum fannst ekki á það hættandi. Ræningj-
um var trúandi til alls, þeir mátu mannslíf
ekki mikils.
Steinn var emkasonur hans, sem hann
gerði sér miklar vonir um. Hann var einstak-
Jega vel gefinn drengur og mikið mannsefni
fannst öllum, sem honum kynntust. —Kristni-
boðinn bað til Guðs fyrir drengnum sínum.
— Hjálpaðu mér, ó Guð, og vísa mér hvað
ég á að gera, bað hann. Þú sérð, að nú verð
ég að taka af fjármunum starfsins til að
bjarga lífi barnsins míns. Fyrirgefðu mér, ef
það er rangt af mér, en ég sé engin önnur
úrræði.
Hann fór til konu sinnar og settist við hlið-
ina á henni.
— Ég tek peningana traustataki, sagði
hann. Belatjo getur farið með þá á morgun.
Á Andafjalli.
Steinn og Abebe sátu fyrir utan smákofa
uppi á einni hæðinni. Maður með barefli í
liendi gætti þeirra.
— Hér getið þið verið, sagði hann. Ykkur
er óhætt að hreyfa ykltur, en ef þið reynið
að flýja þá verður ykkur tyllt með þessu
þarna.
Hann benti á digra járnhlekki með ökla-
hringi á endunum og rjálaði dálítið við þá
til þess að drengirnir tækju vel eftir. Með
hlekki eins og þessa á fótunum var ekki hægt
að ganga heldur aðeins hoppa á báðum fótum.
— Þið verðið að matbúa ofan í ykkur sjálfir,
sagði gæzlumaður þeirra enn fremur. Við höf-
um enga þjóna fyrir menn eins og ykkur. Þið
sækið ykkur mjöl einu sinni á dag til kofans
þarna hjá ojkalypustrénu. Og vatn getið þið
sótt í leirkerum, sem eru inni í kofanum
ykkar.
Að svo mæltu fór hann. Drengirnir fóru nú
að skoða kofann, sem þeir áttu að vera í.
Kofagrindin var úr spýtum og kvistum. Uian
á hana hafði verið klesst blautum leir, sem
svo hafði þornað og harðnað. En þakið var úr
hálmi og strýtumyndað. Þannig eru venjulega
kofar, sem hafðir eru til mannabústaða í
Eþíópíu. En þessi kofi var gamall og' með
göt á veggjum og þaki.
Inni í kofanum voru alls konar óhreinindi.
Hálmi hafði einhvern tíma verið dreift á
moldargólfið. Steinn var viss um, að í hálm-
inum mundi vera fló í þúsunda tali.
— Það verður ekki sagt, að þetta sé fyrsta
flokks hótel, sagði hann. En bót í máli, að það
er ódýrt. Það er bara hræðilegt að vera svang-
ur. Við verðum að fá eitthvað að borða, og
það tafarlaust.
— Ég skal sækja mjöl og vatn, sagði Abebe.
Hann tók tvö leirker og lagði af stað. Steinn
settist í grasið og beið.
Hópur barna safnaðist að honum. Þau voru
ákaflega dökk, hér um bil alveg svört. Steinn
skildi ekki orð af því, sem þau sögðu. Hann
reyndi að tala við þau, en þau gátu heldur
ekki skilið hann. Hann hafði enga ánægju af
116
LJD5BERINN