Ljósberinn - 09.01.1926, Qupperneq 8

c
LJÓSBERJiYiY
teiningínn og- settí hann niöur í g-óða inold í g-ömlum
pjáturdósum. Hann fór þegar í stað að vaxa. Eg hefl
vökvað plöntuna vel og Iátið Jiana fá að njóta svo
mikils af sólskini, sem mér heör verið unt«.
s’Pú hefir pá víst miklar mætur á bláa blóminu,
hug'sa eg!«
»Já, pér meg'ið nærri geta, að mér þykir vænt um
það. Eg ann því næstuin eins og sjáaldri auga míns«
»Jæja, barnið gott, en fyrst þér þykir svona vænt.
um blóiníð. hvernig stendur þá á því, að þú vilt
selja það?«
»Eg mundi nú heldur ekki selja það, ef ekki stæði
svo á, að mig langar svo til að hjálpa Guði til að
svara bæninni hans Billa litla. líaldið þér að það sé
ekkí gott verk að hjálpa Guði til að svara bænum
manna?«
»Hvernig g'etur [)ú vitað að eg trúi á bænlieyrslu?«
»Ó, eg er hárviss um það, eg sé það á svip yðar,
að þér eruð bíðjandi maður«.
Ilún brosti glaðlega um leið og hún sagði þetta og
eg gat ekki annað en brosað líka.
»Já, eg' hefi trú á bæn og bænlieyrslu!« sagði eg,
»en segðu mér: Hver er Itessi Billi?«
Pá brosti litla stúlkan svo undur barnslega, og
bláu augun hennar Ijómuðu. Það hefði verið ómaks-
ins vert að ganga Iangt til að sjá svo hreinan og
barnslegan svip eins og var yfir henni.
»Hann Billi, ó, hann er fríðasti og bezti drengur-
inn í borginni, hann er góðinenskan, sólskinið og
sönglistin í einni persónu. Barnfóstran misti hann