Ljósberinn - 09.01.1926, Síða 16

14
LJÖSBERINN
til l>ess, ef faðir hennar gæíi hana einhverjum, sem
hún hefði engan Img á.
En á endanum bar Elsu pó sú sorg að höndum,
að tnaður nokkur bað hennar, Konráð að nafni og
hann var svo auðugur, að faðir hennar sampykti
óðara ráðahaginn. Auðvitaö póttist herramaðurinn
pegar sjá, að engin ung stúlka gæti orðið ástfangin
af pessum biðlum. En hann fékst nú ekki mikið um
pað. Hann póttist pess fullviss, að auður Konráðs
gæti fullkomlega bætt, pað upp, sem hann skorti á
um fríðleikann.
Pví að pað er synd að segja, að Konráð væri frlð-
ur sýnum. Hann var nú fyrst og fremst einsýnn;
strýhærður var liann, eins og geithafur og flatnefj-
aður, og munnurinn náði út að eyrum til beggja
handa. —
Elsa fór að gráta og sárbað föður sinn uin að gefa
sig ekki pessum nauðaljóta karli. Og pégar liún fékk
engu um pokað við föður siim, pá lét hún hann vita,
að hún vildi livorki eiga hann né hafa nokkuð sam-
an við hann að sælda.
Herramaður varð bálvondur og öskraði upp og
kvað hún. skyldi giftast honuin, úr pví hann liefði
valið hann henni til lianda, pótt svo hann ætti
sjálfur að draga hana inn að altarinu. Og svo mælti
hann viö Konráð, að brúðkaup gaiti farið fram hve
nær sem vera skyldi.
pau Arnaldur og Iilsa létu sér pá til liugar koma
að hlaupa á brott bæði saman.
En pá mintist Arnaldur foreldra sinna. Pau voru