Ljósberinn - 09.01.1926, Qupperneq 15

LJÖSBERINN
13
gi"jbi
Sögurnar hcnnar
{Ærintýri}.
1 cknar úr «HjcmmcT«. — Eítirprentun bönnuð.
Góður sonur.
Einu sinni var yngismaður, Arnaldur að nafni.
Hann var sonur fátækra lijóna. Jjau áttu ekkert neina
kofann, sein þau bjuggu i og tvær akurskákir grýtt-
ar og gróðurlitlar.
Arnaldur var friður sýnum; allar ungu stúlkurnar
i þorpinu litu til luins hýru auga, jafnvel þær, sem
ríkar voru. Allar vildu þær með honum ganga. En
liann leit ekki við þeim, því að liann liafði f ilt ást-
arliug til hennar Elsu, dóttur herramannsins og hún
unni honum á móti. Herramaðurinn var auðugur og
Elsa var einkadóttir hans, svo að álitlegur var
ráðahagurinn,
lin þau Elsa leyndu ástum sinuin fyrir einum og -
sérhverjum. Herramaðurinn elskaði auðæfin sín um
alla hluti fram. Og það hafði hann svarið við sjálfan
sig, að engum skyldi hann gefa dóttur sína, nema
þeim, sem hefði að minsta kosti hálfan auð við sig.
Margir komu til herramannsins, bæði úr nágrenni
og langt að, og beiddu hann að gefa sér dóttur sína.
En hann vísaði þeiin öllum á bug, ]>ví að þeir voru
ekki nándar nærri nógu ríkir. Elsa réð sér ekki fyrir
gleði í hvert skifti, því að hana hrylti við að hugsa