Ljósberinn - 01.01.1936, Blaðsíða 6

4
LJÓSBERINN

Reiði.
»Vertu ekki að fárast yfir því, þó ég
yrði reiður áðan,« sagði Karl við litlu
systur sína. Hann hafði tekið brúðuna
hennar og kastað henni inn í ofninn.
»Ég skal, gefa þér miklu fallegri brúðu
í staðinn. Reiðin varir aðeins augnablik,
svo er ég góður aftur og hlæ að öllu
saman; gerir ekkert til, þó manni renni
í skap og maður gefi því útrás.«
»Eirtu viss um það,« spurði faðir
Karls. Hefir þú athugað afleiðingar
reiðinnar? Ertu viss um, að hún vari
aðeins augnablik? — Nú skal ég
segja ykkur atburð frá æskuárum mín-
um, atburð, sem ég gleymi aldrei.
Eg var mjög reiðigjarn, eins og þú, og
var þá stundum snar í snúningunum,
og gaf mér engan tíma til íhugunar.
Mér gekk vel í skólanum, var all-oftast
efstur í mínum bekk, og gerði þetta mig
dramblátan, Svo var það dag einn, að
ég var reglulega upplagður og hrósaði
mér af gáfum mínum og dugnaði að
vera alt af efstur.
En, »sá, sem þykist standa, gæti að
sér, að hann ekki falli.« Sama dag svar-
aði ég svo heimskulega einni spurningu
kennarans að öll börnin í bekknum fóru
að skellihlægja. Eg varð sárgramur og
skammaðist mín niður fyrir allar hellur
og forðaði mér sem ffjótast heim, þegar
skólatími var úti, Ég vildi ekki verða
samferða þeim, sem höfðu þannig hætt
mig.
»Nú, þarna gengur maður þá fram á
herra nr. 1 úr skólanum, það bar held-
ur lítið á þér, þegar þú skauzt út úr
skólanum. Einhverntíma hefir nú kveð-
ið meir að kempunni,« sagði skólabróðir
minn, um leið og hann fór fram hjá
mér, og svo æpti hann hið heimskulega
svar mitt til kennarans í eyra mér.
Þá fékk reiðin vald yfir mér. Án
þess að athuga hvað ég gerði, dró ég
úr skeiðum hárbeittan skeiðarhnífinn
rninn og varpaði honum á eftir skóla-
bróður mínum. Ég sá hnífinn skríða al-
veg meðfram kinn hans og hljóp hann
í eik eina er var rétt framundan og stóð
þar fastur.
Drengurinn staðnæmdist, og er ég
leit í hið náföla andlit hans, þá endur-
vitkaðist ég og sá í réttu Ijósi hið hræði-
lega athæfi mitt. 1 megnustu sálarang-
ist, sem greip mig, varpaði ég mér til
jarðar og grét beizklega. Börnin, sem
komu á eftir mér hópuðust utan um
mig og reyndu, að hugga mig. Jafnvel
drengurinn, sem ég ætlaði að skaða,
kom til mín og strauk tár af augum
mér, með huggandi orðum, og sagði, að
þetta hefði alt verið sér að kenna, og
nú væri þetta gleymt, þar eð hann hefði
ekkert meitt sig.
En ég skildi vel, hvað hér hafði gerst,
Hér hafði hönd Guðs hlíft. Honum átti
ég það að þakka, að skólabróðir minn
lá nú ekki liðið lík við hlið mér. Það
var mildi Guðs og náð að þakka, að ég
um aha æfileið var ekki brennimerkt-
ur morðingi, og með það hræðilega sam-
vizkubit, að ég hefði svift mann lífi,
og þá hefði ég aldrei framar getið litið
glaðan dag. Eg var lengi að ná mér
eftir þetta áfall.
Síðan þetta gerðist, hefi ég ekki litið á
reiðina sem smávægilegan, mannlegan
galla, vel má vera, að hún sé oft augna-
blik og hverfi svo fljótt aftur, en á því
augnabliki getum vér oft framkvæmt
það, sem öll vor æfi ekki fær bætt.
Þess vegna segi ég við þig, kæri son-
ur: Hugsaðu um afleiðingarnar, og
reyndu að hafa vajd yfir þér, áður en
reiðin verður þér yfirsterkari.
»Sá, sem hefir stjóm á sjálfum sér,
er meiri maður en sá, sem vinnur
borgir.«