Ljósberinn - 01.01.1936, Blaðsíða 20

18
L JÖS BERINN
alveg innihaldjð og skrifaði í snarkasti
?. nnað bréf og- í því stóð, að drotning-
aifti þegar í stað að sifta |3essurn unga
efnilega manni dóttur sína, og alt þetta
R'tti að gerast áður en kongur kerni
heim.
Svo fylgdi gamla konan hamingju
barninu á leið svo Iangt, að hann sá
gvlta kúpla kóngshallar bera við blá-
loftið tæra. Hún gaf honum fiskinet og
reku til minningar um það, að fundum
þeirra hefði borið saman, og fyrir það,
a(. hann hefði hjúkrað sér veikri. Hinn
u.ngi maður þakkaði henni mjög vel fyr-
ir, en hann hugsaði með sjálfum sér,
hvað hann eiginlega ætti að gera við
þessi barnaleikföng, því hvorttveggja
var svo lítið, að vel mátti stinga því í
vasa sinn.
Þegar kóngur, nokkru síðar, ■■ kom
heim, og frétti að hinn ungi maður væri
hvorki meira né minna en giftur dótt-
ur sinni, réði hann sér ekki fyrir reiði
og húðskammaði drotnipguna sína, En
hún sagðist bara hafa hlýtt skipun
háns, sem í bréfinu hefði staðið. Hvorki
kongur né drotning gátu skilið, hvernig
í þessu lá. En kongur sneri nú allri reiði
sinni að u.nga manninum og sagði, að svo
skyldi hann ekki sleppa með konukaup-
in. Ef hann gæti fært sér armband,
sem drotningin sín hefði týnt úti í skógi
og aldrei hefði fundist, þá skyldi engu
raskað með giftinguna.
Nú var hamingjubarnið klætt úr öll-
um fínu' fötunum og færður í gömlu sjó-
mannsfötin aftur. Og svo gekk hann
hryggur í huga út í skóg — allar fram-
tíðarvonirnar - og fallega höllin með
gyltu kúplana hvarf nú að baki bonum.
Hann leitaði nú og leitaði þar til hann
bæði þreyttur og svangur settist niður
síðla kvölds.
»Ó, að ég fyndi nú aðeins lítinn brauð-
mola í vösum mínum,« sagði hann og
fór að leita í vösum sínum. Ekkert fann
liann þai-, sem satt gæti hungur hans;
en hann rakst á litlu rekuna sína og
tók hana upp.
»Já, litla rekan mín, bara þú værir
nú orðin svo stór, að ég gæti grafið me.)
þér í moldinni og leitað að armbandinu,«
Og alt í einu var rekan orðin eins stór
og vanalegar rekur. Svo stakk hann
henni niður í jörðina og rekan hamaðist
sjálf og rótaði upp moldinni og alt
í einu gióðu g'imsteinarnij' í armbancb
drotningar í moldinni.
Nú varð hann' glaður, því megið þið
ti'úa, og hann flýtti .scr til hallarinnar
'og rnikið hýrnaði yfir kongi, þegar hann
handlék armbandið. En honum fanst
það nú samt eitthvað lítillækkandi að
eiga þennan fiskimann fyrir tengdason.
»Þú skalt finna fingurgullið mitt,«
sagði hann. »Ég glataði því í hyidjúpa
vatnið, sem er hérna utan við höllina.
Ef þú kemur með það, þá skaltu ekki
aðeins fá dóttur móna, heldur og alt
kóngsríkið eftij- minn dag.«
Ungi maðurinn gekk nú hryggur út
úr höllinni og settist við vatnið djúpa.
Hvernig gat hann náð í fingurgull.
kóngsins, sem lá þar á vatnsbotni?
Svo datt hon.um alt í einu í hug fiski-
netið smáa, og hann tók það upp úr vása
sinum.
Já, væri það nú orðið svo stórt að
hann gæti rent því til botns í vatninu,
þá væri þó reynandi að slæða fingur-
gullið upp. Og samstundis var netið orð-
ið stórt,
Hamingjubarnið vaj-paði nú netinu út
í vatnið og hugsaði: »Já, aðeins að ég'
væri nú svo heppinn að fingurgullið
flæktist í netinu! En það var ekki fing-
iirgull kongsins, sem hann dró upp,
heldur gulifallegur fiskur. En þegar
hann ætlaði að varpa fiskinum aftur í
vatnið, sá hann eitthvað glitra á ugga
fisksins, og hversu varð hann ekki
undrandi og glaður, er hann leit þar
fingurgull kóngsins, Hann tók nú fing-