Ljósberinn - 01.01.1936, Blaðsíða 23

LJÖSBERINN
21
er hann lagði af stað í þessa háskareið
og fyltu hjarta hans gleði og hugrekki.
Það er óvíst að vita, hvað hann hugs-
aði, er hvatstígi klárinn hans brunaði
áfram, hann vissi það varla sjálfur;
hann vissi aðeins eitt, að það var ógur-
lega kalt, og að höfuðsmaðurinn hafði
talað um hættur — að hann gæti ef til
vill hitt úlfa á leiðinni; en framar öllu
öðru hafði hann meðvitund um, að hann
átti að ríða með erindi, sem ekki mátti
bíða.
En smám saman fór honum að verða
rórra innan brjósts. Hreyfingar hestsins
voru æ hinar sömu og höfðu friðandi á-
hrif á hann. Ennþá hafði ekkert ófyrir-
séð borist honum að höndum, en hann
átti fult í fangi með að halda sér vak-
and'i, svo þreyttur sem hann var.
Nú bar hann að skógi einurn, og er
hann hafði riðið spölkorn inn í skóginn,
þá fann hann, að hesturinn fór að
skjálfa undir honum af hræðslu; hann
henti sér upp í loftið, svo að hann hafði
nærri varpað Alexander úr söðlinum.
Nú glaðvaknaði hann og þreif skamrn-
byssu sína.
Nú fór hann að heyra ýlfur og gól
úlfanna inni í skógarþykkninu. Og í
sömu svifum stökk úlfur út úr kjarr-
inu og tók að elta hann. Því næst kom
annar og hver af öðrum, allir tryllings-
legir, hungraðir og græðgislegir. Hann
sá, að eina undanfærið var það, að hann
gæti komist út úr skóginum. Hann vatt
sér við í söðlinum og miðaði skoti á
forystuúlfinn, einmitt í því augnablik-
inu, er hann ætlaði að stökkva að klárn-
um. Úlfurinn féll dauður til jarðar og
námu þá hinir staðar augnablik, en
héldu síðan eltingaleiknum áfram. Alex-
ander sá, að líf hans var í veði og nú
reið á, að nota hvern möguleika sér
til bjargar. Hann keyrði hestinn sinn
sporum og knúði hann fram með því
sem næst yfirnáttúrlegum hraða. En
þess var ekki þörf, að herða á skepn-
unni, — hræðslan í veslings hestinum
var eigi minni en í honum sjálfum.
Hann brunaði hratt, sem vindur færi
gegnum skóginn; loks komust þeir út
á bersvæði hinum megin skógarins. Olf-
arnir eltu, hvæsandi af ákafanum í það,
ao læsa tönnum í hestinn hans, sem
honum þótti svo vænt um.
Alexander skaut hverju skotinu af
öðru og úlfarnir féllu dauðir niður öðru
hvoru, aðrir urðu helsærðir og ýlfruðu
ámátlega. Tveir þeirra námu staðar og
hættu eltingaleiknum, en hinir héldu
áfram. Einn af þeim var svo nærgöng-
ull, að hann var að setja opið ginið ut-
an um annan fótinn á honum í sömu
svifunum og hann skaut í hausinn á
honum.
En nú gerðist hið versta, sem fyrir
gat komið. Skammbyssan bilaði; hann
gat ekki hnikað lásnum. Hvað var nú
til ráða? Ekkert annað en að gefa sig
Guði á vald og halda áfram undanreið-
inni. Alexander skaut höfðinu alveg nið-
ur á bringu og lokaði augunum, til þess
a.ð hlífa sér við því sjálfum að sjá hin-a
gráðugu úlfa, sem hann vissi, að á hann
mundu ráðast á hverri stundu og hest-
inn með. Hesturinn flaug nærri því á-
fram. Skyldi hann geta riðið úlfana af
sér?
Þá fann hann alt í einu, að hestur-
inn varð rólegri og hægði á sprettin-
um. Hvað hafði nú gerst? Voru úlfarn-
ir farnir? Hvernig gat staðið á þessum
umskiptum. Var honuni óhætt að líta
upp? Hann hóf upp höfuðið, lyfti sér
í söðlinum og leit til baka. En þá sá
hann engan úlf framar. Hann sá þá
ýms merki mannabygða; fram undar.
honum lá þorpið X, þar sem Ivanovitch
ofursti hafði sína bækistöð. Hann gat
næstum ekki áttað sig á því, að hann
skyldi vera kominn svo langt,
»Guð, ég þakka þér,« mælti hann fyr-
ir munni sér, »ó, Guð, en hvað ég þakka
þér!«