Ljósberinn - 01.01.1936, Blaðsíða 19

LJÓSBiERINN
17
?•##«•• A 0 »••••••
• v,„. »»••••»•» •••••, v ,••••• ••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••»••••••• •••••, v.•••»• ••«•••••» •
...T...................................................**".........'**'..
SÖGURNAR
HENNAR MÖMMU
.••-p. ; * ; '.b**‘*
IE* hamingjubarnid :• H!
Eillu einhi Voru íatæk hjón, þau áttu
einn son; hann var fædd.ur á jólanótt-
ina. Gamall spekingur, sem komið hafði
ti! þeirra, hafði sagt þeim, að sonur
þeirra mundi verða mikið hamingju-
barn og' að hann mundi g-iftast kongs-
dóttur.
Svo bar við nokkrum árum síðdr, öð
kóngur ferðaðist um þetta hérað og
heyrði þá söguha um hamingjubarnið
og að hahn ætti að eignast dóttur hans
fyrir konu. — Kortgur hafði þá einmitt
nýlega eignast yndislega falíega dóttur,
og hartn hafði þegar ákveðið, að hún
ætti ekki að giftast öðrum en hinum
Aoldugasta keisara heimsins. Hann lét
því menn sína ræna drengnum, settu
þeir hann í kassa og reru síðan með
kassann út á sjó og skild,u hann þar
eftir.
En svo bar til, að fiskimaður var að
fiska ekki all-langt burtu. Kassinn barst
í áttina til hans og hann tók hann upp
í bátinn sinn og reri honum í land. En
mikið urðu hjónin hissa, þegar þau opn-
uðu kassann og sáu fallega drenginn,
sem svaf í kassanum. Þau tóku hann til
fósturs, því þau áttu ekkert barn.
Nú liðu mörg ár, drengurinn óx upp
og varð stór og mannvænlegur- ungur
maður og stundaði hann sjómensku,
eins og fóstri hans.
Einhverju sinni bar svo við, að
kongur hafði íarið á dýraveiðar og vilst
í skóginum. Hafði hann þá síðla kvölds
hitt fyrir fiskimannskofa og- orðið mjög
feginn að mega hvíLast þar um nóttina.
En þetta var nú einmitt kofi fóstra
clrengsins. Og fóstri drengsins sagði
kongi alla söguna um það, hvernig hann
hefði fundið barnið í kassanum og svo
alið það uþþ.
Nú heyrði kðngurinn, að þetta var
sámá barnið, sem hann hafði ætíað ftð
fyrirfara; bann sftgði við fiskimanhínn:
»Pú munt ekki vilja lána mér fóstur-
son þinn tií þess að fara með bréf til
cl.rothihgát minnár;«
Jú, ekkert vár því tii fyrirstöðu, ög
svo lagði hamingjubarnið á stað með
bréfið tii drotningar.
En hamingjubarnið vissi ekki, að í
bréfinu stóð: »Hinn unga mann, sem
færir þér þetta bréf, áttu tafarlaust að
láta deyða og grafa, og þetta á alt að
vera búið, þegar ég kem heim.«
Hamingjubamið fór svo af stað með
bréfið, en viltist á leiðinni. Seint um
kvöid bar hann að litlu húsi í skógin-
um, þar bjó gömul kona, sem lá sjúk
í rúminu og þar var enginn, sem hugs-
aði um hana og mat hafði hún ekki
bragðað í marga daga. Hamingjubarn-
ið kendi í brjósti um konuna og eldaði
handa henni ljúffengan hafragraut og
gaf henni svo á eftir brennancli heitt og
gott kaffi. Svo sofnaði gamla konan og
svaf alla nóttina, en um morguninn var
hún orðin heil heilsu.
Svo sagði hamingjubarnið henni alt
um ferðaiag sitt. Hún bað hann að
höggva fyrir sig í eldinn, áður en hann
færi, en á meðan hann var að því, tók
hún bréfið og las það. Henni blöskraði