Ljósberinn - 01.01.1936, Blaðsíða 24

Tíu mínútum síðar afhenti hann of-
ursta skjölin, sem honum höfðu. verið
á hendur falin.
»Þú ert hreystimaður,« sagði hann,
hegar Alexander var búinn að segja
honum frá hættureið sinni gegnum skóg-
inn. — »Ég skal mæla með því, að þú
hljótir frarna við herdeildina þína.«
»Ofurstinn verður að fyrirgefa,«
sagði Alexander ógn hljóðlega, svo að
varla. heyrðist, því að svo mæltu hneig
liann meðvitundarlaus niður á gólfið
fyrir fætur ofurstans, Hin ákafa reið
og hin mikla hræðsla hafði eytt öllum
lífsþrótti ha,ns.
Með aðstoð læknanna og með nokk-
urra daga hvíld og góðri hjúkrun náði
hann aftur fuljum kröftum, Skömmu
síðar vai' honum veittur frami við her-
deild sína. Og upp frá þeim degi leit
enginn smáum augum á Alexander,
sem þreytti kapphlaupið við úlfana.
Stafur Hmáfædia mauusins.
I listverkahöU einni í Rómaborg er
mynd eftir frægan málara af blind-
fædda manninum.
Tveir mentamenn voru einu sinni að
skoða þetta málverk. Annar þessara
manna hafði oft athugað þetta, málverk
áður. Hann spurði nú hinn, hvað honum
þætti merkilegast og fegurst við mál-
verkið.
»Ásjóna Krists,« svaraði hinn.
»Jái, vígt er hún fögur, en þó ekki
hið fegursta.«
»Þá eru postularnir, sem standa um-
umhverfis Drottin.«
»Ekki heldur.«
»Þá er það höfuð blinda mannsins?«
»Nei, ekki það heldur. Sjáið þér staf-
inn, sem liggur á gólfinu? Honum hefir
blindfæddi maðurinn varpað frá sér,
áður en hann fékk sjónina. Hann trúir
áður en hann sér, trúir á mátt Jesú
til þess að gefa sér sjónina. Á þennan
hátt hefir listamaðurinn viljað sýna
mátt trúarinnar, sero örugg varpar sér
í Drottins skaut, án þess að byggja von
sína á nokkru öðru en hjálp hans. Þetta
er hið fegursta við málverkið.«
Gleðilegt nýár.
Enn eru ómar þessara orða varla
horfnir. Enn kemur það fyrir, að menn
óska hver öðrum »gleðileg,s nýárs«,
þakka fyrir það gamla, og núna fyrir
nokkrum dögum var það á vörum hvers
roanns, því þá var árið 1935 liðið, en
1936 komið í staðinn.
Við skulum alveg láta það liggja á
milli hluta, að þessi orð eru ábyggilega
oft sögð hugsunarlaust.
Við skulum aðeins reyna að gera það
sem við getum til þess, að árið verði
gleðilegt, fyrir okkur og umhverfi okk-
ar; við skulum öll, sem þetta lesum
reyna með Guðs hjálp að láta þessi orð
ekki vera markleysu eina, heldur veru-
leika í lífi okkar.
Yfir þessum áramótum hvíla skugg-
ar frá ófriði og ófriðarhættu út í heimi,
og skuggar vaxandi örðugleika hér hjá
ckkur, skuggar sorglegra atburða, og
svo óteljandi skuggar, að ef við förum
að leita þá uppi, er hætt við því að við
sjáum alt svart. Þess vegna megum við
ekki nú á þessu ári einblína á hið dökka
í tilverunni, heldur leita hins eina, er
getur gefið okkur í sannleika gleðilegt
ár. Við skulum á þessu ári keppa eftir
að finna hið góða, leita að hinu fagra
og reyna að finna og skilja vilja Guðs.
Ef við lærum að leita hans í erfiðleik-
um okkar og hyggjum ekki á þá fá-
vizku, að treysta á eigin mátt okkai
og megin, þá munum við eignast gleði-
legt ár í anda og' sannléika, þar sem
»gleðilegt ár« verða ekki innantóm orð,
heldur Guð-innblásinn veruleiki.
Guð gefi okkur öllum slíkt gleðilegt
ár! — Ag.