Ljósberinn - 01.01.1936, Blaðsíða 21

LJÖSBERINN
19
urgullið, en lofaði fiskinum að fara
frjálsum ferða sinna aftur í vatnið.
»ÍEg hefi nú aldrei vitað annað einsk<
sagði hann við sjálfan sig. »®g er víst
í'vreiðanlega hamingjubarniðk Svo hljóp
hann eins og fætur toguðu heim til hall-
arihnar.
En þegar kóngu.r fékk fingufgu.ll sitt
endurheimt, þá varð hann svo glaður, að
hann gleymdj því alveg að tengdason-
ur hans var fátækur fiskimaður. Þegar
í stað var slegið upp hinni veglegustu
veizlu og öllu stórmenni ríkisins var
boðið og að veizlunni endaðri voru allir
leystir út með stórum gjöfum, en
tengdasyni sínum afhenti hann helming
líkisins. En foreldrum sínum, fóstur-
foreldrum og gömlu konunni í skóginum
Lauð hann til sín og lét þau hafa skraut-
lega bústaði að búa í, góðan mat að
eta hvern dag, því ungi kóngurinn var
ekki aðeins hamngjubarn, hann var líka
góðw sonur og' þakklátur þeim, sem
höfðu gert honum gott.
Litli pílagrímurinn.
Sjá miff, pílagrím smáav,
svo sem útlending,
syndum hlaðinn heimur
hlcer mig dátt í kring.
Heimiand á ég œðra:
ilt þar finna’ ei má,
hrygð og harmatónar
livergi þangað ná.
Sjá mig, pílagrím smáan,
sannri heimbygð fjær,
en 'irdtt lúmneskt óðal
alt af færist nær.
B. J.
^•••••.

KamÉaui) Yid úlfa.
Þessi saga gerðist í Rússlandi á stríðs-
árunum.
Alexander Nasowitch stappaði snjó-
inn af stígvélunum sínum cg gekk sícan
inn í tjaldið, og varpaði sér þar niðui
á gólfdýnu og leit ekki á siðleysingja
þá, sem þar voru fyrir. Hann vissi það
eitt fyrir víst, að hann var óumræði-
lega þreyttur og hvíldin var hið eina,
'sem honum var þörf á.
Þá kallaði höfuðsmaður þeirra, svo að
heyrðist um alt tjaldið.
»Hér er þá eftir þessu enginn, sem viU
fara með þessi skjöl til Ivanovitch of-
ursta? Getið þið ekki skilið, að það muni
baka oss mikla hættu og ófarir, ef hann
fær ekki skjölin svo fljótt sem unt er?«
Hermennirnir litu hvcr á annan: einn
beið þess að annar gæfi sig fram, og
svo þögðu allir eins og steinai'. Þeir þótt-
ust ekki geta það, þeir voru allir þreytt-
ari en svo. Þeir voru búnir að berjast
í samfleytta þrjá sólarhringa, svo að
þetta var fyrsta. hvíldarstundin þeirra.
Hið eina, sem þeir þráðu, var svefn,
svefn og- ekkei't annað, þó að það yrði
svo þeirra síðasti svefn hér á jörðu,
Það stóð þeim á sama. En þótt þeir allir
væru svona dofnir af þreytu og svefn-
leysi, þá skyldu þeir þó, að hættan, sem
höfuðsmaður þeirra talaði u.m, var eng-
in önnur en það, að óvinir þeirra gaetu
skyndilega ráðist á þá, og þá var um
líf eða dauða að tefla. En þeir vildu
heldur kjósa hel, en að ríða í snjó og
liörkugaddi margai' mílur á þeim slóð-
um, þar sem búast mátti við að stór-
hópar af hungruðum úlfum hefðust við.
»Fyrst enginn vill gefa sig fram sjálf-
viljuglega, tók höfuðsmaður til máls,