Nýtt kirkjublað - 01.04.1910, Qupperneq 12

84
NÝTT KIRKJUBLAÐ
— HirSirinn góði bættir ekki fyr en hann hefir fundið hið
frávilta lamb og ber það heim á herðum sér. Enginn er of-
lítilmótlegur til að verða guðsbarn. Hverri einstakri persónu
er ætlaður sívaxandi ])roski og fullkomnun upp til guðs, inn
i sambandiö við hann. Og það i gegnum stríð og baráttu,
hrösun og viðreisn. Og það er einmitt lífið að verða æ ]»rosk-
aðri persóna fyrir eigin vilja. Og það er kærleiki guðs sem set-
ur eilífðarstimpilinn á sérhverja mannssál.
Og vér sem um margar aldir höfum i feðrum vorum og
forfeðrum andað að oss þessu vesturlenzka lofti, vér getum
svo illa sætt oss við það, að vera ekki annað en gári, vak-
inn eitt augnablik á tímans kvika straum, og lenda síðan að
eilífu í algleyminu.
Osjálfrátt verðr sú ráðgáta fyrir huganum, að það skuli
vera sælumarkið fyrir fullan þriðjung alls mannkynsins sem
öðrum þriðjungnum er óbærileg hugsun Það er stór hugar-
þraut, og getur mint oss á, hve skamt vér skiljum, en það
er ekki viðfangsefni Páskadagsins.
Hún tekur miklu nær til vor blessuð Páskahátíðin. Hún
þrengir sér inn í hugskot vor, hvers og eins, með frásögunni
um guðs dásemdarverk, og krefst undirtekta og andsvara hjá
skilningi og tilfinningu og vilja hvers einstaks í vorum hóp.
Þeir eru sjálfsagt fáir vor á meðal, og sízt er þeirra að
vænta hér inni í kirkjunni, sem hafa fest þá hugsun með sér,
og gert sér rök fyrir henni, að tilverunni sé lokið með þessu
jarðneska líti. Langflestir munu taka undir orðin sem farið
var með í upphafi þessa máls, að þá sé afarilt að sætta sig
við þá hugsun að eiga að afmást og að engu að verða. En
hvað eru þeir aftur margir sem hafa svo sterka og lifandi trú
á öðru lífi, á framhaldi sinnar eigin veru, vitundar og vilja,
að það sé þeim jafntraustur og viss virkileiki og lífið það
sem þeir nú lifa? Mundu þeir eigi vera heldur fáir.
Oss óar við þvi að hafna öðru lífi, lífsþráin er oss öll-
um samgróin, en oss vantar þá trúarvissu, að hún gagngert
móti hugsun vora og breytni.
Ástvinur vor fer i fjarlæg lönd. Vér fylgjum honum
niður á bryggjuna, og kveðjum og erum vissir i því, að vér
eigum hann áfram, skiftumst áfram við hann hugum og
kveðjuin, orðum og handtökum. Með óbifanlegri og lifandi