Nýtt kirkjublað - 01.04.1911, Síða 8

80
NÝTT KIRKJUBLAÐ
ar smælingjana. Vera má að yður komi það undarlega fyrir
sjónir að tala um frelsandi trú, sem maðurinn sé sér ekki
meðvitandi. Benda mætti þó ó börnin, sem óskírð deyja. Vera
má að einhver trúi því, að slík börn glatist, en sá hinn sami
hefir þá aldrei átt barn sjálfur. Því að enginn faðir eða móðir
mun geta trúað slíku. Sé nú trúin skilyrðið af mannsins
hálfu fyrir eilifa lífinu, þá hljótum vér þar að tala um óvit-
andi trú. En geti óvitandi trú ótt sér stað í barnslijartanu,
ætti hún einnig að geta átt sér stað í hjarta fullorðins manns
og þar borið ávexti í lífinu.
011 u þessu gleymum vér svo þráfaldlega, þegar vér erum
að dæma aðra. En Jesús gléýmdi því ekki. Jesús var víðhjart-
aðri en margur lærisveinn hans á umliðnum öldum. Hann
var víðhjartaðri en vér, af því að hann hafði meiri kærleika
en vér. Því að vafalaust er það af kærleiksleysi sprotlið, er
menn af vandlætingu vegna drottins vilja gjöra dyrnar sem
mjóstar og hliðið sem lægst, — svo mjóar og svo lágar, að
sú verður niðurstaðan, að einungis örlitið brot allra þeirra
manna, sein guð skóp í þeim tilgangi að veita þeim sælu
eilífs lífs, nær þessu takmarki. Þegar eg hugsa til hinna
mörgu miljóna miljónanna, sem lifað hafa á þessari jörð, finst
mér það vera að gjöra of lítið úr dásemdum droltins, að
trúa því, að mikill meiri hluti þessara manna muni fara á
mis við það hið eilífa líf, sem hann skóp þá til að öðlast
hlutdeild í. Og sannast að segja held eg, að þeir menn, sem
halda slíku fram, gjöri það fremur af því, að þeir hafa aldrei
hugsað um það í alvöru, hvað þeir eru að segja með þessu,
en af J)ví að þeir í alvöru trúi því sjálfir. Vér sjáum þá líka,
að það er helst þá, er menn tala alment um þessi 'efni, að
þessi skoðun kemur fram. En þegar þeir standa gagnvart
einhverri ákveðinni persónu (t. d. við jarðarfarír!), að eg nú
ekki nefni, sé hún þeim vandabundin eða sé hún þeim inni
lega kær, þá kemur hik á þá. Þá grípa menn fegnir til orð-
anna, sem eg áður nefndi um kærleikann til smælingjanna,
já, þá grípa þeir jafnvel minsta hálmstrá, sem þeirgetahönd
á fest, — eins og t. d. það að liinn látni kunni að hafa á síð-
ustu stundu snúið sér til guðs, — til þess að binda við ]>að vonir
sínar um, að vinurinn sem þeir eru að kveðja, rnuni eiga
sér góða heimvon. Er slíkt ókristilegt? Er slíkt rangt? Nei,