Nýtt kirkjublað - 01.10.1914, Blaðsíða 10

226
NÝTT KIRKJUBLAÐ
að bægja hinu fra sem teygt getur út á eyðimörkina og valdið
spillingu eða eyðileggingu.
Eftirdæmið til góðs og hin þegjandi dagfarslega kenning
prédikarans er oft kröftugri en nærri því alt annað. Vanti
þar samúð, hlvttekning og nœman skilning, verður orðið á
prédikunarstólnum eins og hljómandi málmur eða hvellandi
bjalla og nær ekki til hjartnanna. Þá myndast þetta djúp á
milli, sem ekki verður brúað, og hvor kennir svo öðrum um
hinar ófarsælu afleiðingar.
Að endingu vil eg aftur taka það fram, að þetta sem nú
hefi eg sagt, er talað frá sjónarmiði og reynslu lærisveinsins,
án þess að hafa nokkurn einstakan mann eða prédikara fyrir
augum, og síst nokkurn hér viðstaddan.
Að eg eigi minnist á framkomu lærisveinsins stafar af
þvi, að eigi er hægt að taka tvö allumfangsmikil efni fyrir í
þessu stutta máli, enda vil eg mega vænta þess að einhver
ykkar geri það síðar meir.
Það eru ])á þessi þrjú meginatriði sem mér finst að komi
til greina þegar svara skal spurningunni: „Hvað skal eg pré-
dika?:
1. Hin einföldu sameiginlegu sannindi trúarbragðanna séu
framsett með hiklausum dliuga og krafti sannfæringar-
innar; orðið sé frjálst og taki í þjónustu sína allar sið-
bcetandi lífshreyfingar hvar sem þær finnast.
2. Kenningin þarf að leggja alla stund á að ná áhrifum á
œskulýðinn og mynda þannig, smám saman, andlega
heilbrigða og siðbætta kynslóð.
3. Eftirdœmi og dagfar prédikarans þarf að vera í fylsta
samrœmi við orðið, og kennarinn þarf að lifa með söfn-
uðinum, en ekki standa utan við liann.
estanbr
éf
frá tveim fyrverandi alþingismönnum.
Kunningjar mínir fiá þingi senda samtímis kveðjur, og hygg
eg báðum sé meinlaust að sjáist á prenti. Fyrra bréfið er frá
Halldóri Daníelssyni fyr í Langholti, Só eg um hann í Löghergi