Nýtt kirkjublað - 01.01.1915, Qupperneq 12

8
NÝTT KIRKJUBLAÐ
er þetta ólíkt ])ví, sem vakir fyrir einum lœrisveina hans, er
gefur oss þessa áminningu: verið hver öðrum fyrri til að veita
hinum virðingu. Það er nœrrí því svo oft og tiðum, sem
menn snúi ])essu alveg við, séu hver ftðrum íljótari til að
gera hinum óvirðipgu, og þar sem slíkt viðskiftalögmál kemst
á, þar er ekki við neinu góðu að búast. Dæmalaus munur
á þessu og hinu, ef vér legðumst allir á eilt, að hefja hver
annan, gera hver öðrum sem mesta virðingu, búast ekki við
neinu öðru en öllu því bezta hver af öðrum, meðan vér höf-
um ekki annað reynt. —
Eg hygg að segja megi með sanni, að menning vor sé
enn mest falin í ytri breytingum — hún er ekki komin nærri
eins og hún þarf að komast inn í hjörtu vor, og hún kemst
þangað ekki eftir öðrum vegum en vegi trúar og kristilegs
kærleika. — Vér erum snyrtilegri í framgöngu, betur búnir
og íróðari um margt, en forfeður okkar voru, en umbótaverk-
inu er ekki lokið, fyr en vér erum orðnir menn meiri mann-
kostum búnir, menn með göfugri hugsunarhætti, stærri og
kærleiksríkari hjörtum og — færri göllum en þeir voru.
Og þessa kosti, þessa breytingu verðum vér að sækja í lindir
kristindómsins.
Það var þetta, sem mig langaði til að minnast á, áður
en vér skildum. Hér er margt ungra manna, sem bera eiga
uppi framtíð tands vors og þjóðar. Starfið saman sem bræð-
ur. Ætlið ekki hver öðrum að óreyndu annað en alt hið
bezta. — Styðjið hver annan til þess að verða sem mestur.
Látið ykkur verða það fagnaðar — en ekki öfundunarefni, er
einhver ber af öðrum. Eins gagn og sómi er annars gagn
og sómi. —
Eg vona að það verði þó nokkrir ávextir af þessu náms-
skeiði. Látið einn ávöxtinn verða: Meiri kærleika. Kærleik-
anum ér hvergi ofaukið. Land vort þarf kærleika; vér þurf-
um að elska það, og sú elska á að birtast í því, að vér rækt-
um það, og sýnum því allan þann sóma, seni vér megnum
— og mun það launa slíka ræktun með margföldum afrakstri.
Vér þurfum að elska hver annan, hafa trú og traust hver
til annars — með því munum vér fá hver út úr öðrum alt
það bezta, er hver hefir að bjóða — og vér þurfum loksins