Nýtt kirkjublað - 01.01.1915, Blaðsíða 16

12
á fót díakonissustoÍDun í Reykjavík með líku fyrirkomulagi og í
Finnlandi.
Það myndi óefað verða til mikillar blessunar fyrir land og lýð.
Þá þyrftu fslenzkar stúlkur ekki að fara til útlanda t.il þess að
nema bjúkrunarfræði, því þá gætu þær lært á stoínuninni heima,
og ekki myndi þuría að líða á löngu, þangað til að dugleg hjúkr-
unarkona væri í hverri sýslu — ef til vill i hverri sveit.
Dalhoíf hefir beðið mig að fara heim, til þess að hrinda þessu
máli af stað, hann vill senda diakonissu með mér, og sjálfsagt
myndi norska díakonissustofnunin senda aðra, ef á þyrfti að halda“.
Fyrsta hjúkrunarkonan í sveit kom árið sem leið i söfnuðum
síra Þorsteins á Hrafnagili. Eitt má telja víst, að hvar sem sveit
hefir komið sér upp hjúkrunarkonu, vill hún ekki framar missa af
því starfi. En alment koma eigi hjúkrunarkonur hér álandi, nema
skólinn sé í landinu sjálfu.
Eröken Ingibjörg telur vandkvæði á að hún sé rétt kjörin til
forgöngu, en hver mundi líklegri ? Væri meiri hégóminn að setja
tyrir sig hnútukast blaða fyrir fleiri árum, En félagsskapur K.
E. D. K. erlendis hefir raargfalt starf fyrir hana. Vill ýmist fá
hana austur i heim, eða suður á Þýzkaland.
Blaðið leggur drögur fyrir að fá að vita um þetta finska fyr-
irkomulag.
Enn um prestahugvekjurnar.
Leikmaður ritar að norðan:
Seint ætla prestahugvekjurnar að koma. Eg hafði gjört mér
von um nýtt safn, þar sem finna mætti innan um: eldheitt samtal
við guð, innilegar þakkir fyrir liið liðna, og bænir um fyrirgefn-
ingu og um styrk í framsókn lifsbaráttunnar, og alt ritað i nú-
tíðar anda.
Eg hafði búist við að hitta þar ræður, sem ættu við öll tæki-
færi, og þá eins t. d. sláttarbyrjun og sláttarlok.
Guðsorðabækur eru reyndar nógar til, en þær vekja ekki berg-
mál í sálunum, nema sálmabókin og Pálsbók. En i Pálsbók eru
ræðurnar altof fáar, og ekki til við þessi sórstöku tækifæri.
Eg hefi nokkur undanfarin haust boðið fáeinum utanheimilis
þegar slátturinn er úti, til að skemta sér með heimafólkinu. Eg
er þá svo þakklátur bæði við guð og menn og innilega glaður, að
eg vildi getað lofað guð og þakkað svo, að allir viðstaddir yrðu
að taka undir í hjörtum sínum. Við höfum sungið í sálmabók-
inni og eg stundum lesið fáein vers í Davíðssálmum; en áhrifin
hefðu þó orðið meiri og betri, ef þá hefði verið til stutt ræða sem
ætti við tækifærið.
NÝTT KrRKJUBLAD