Vikan - 01.03.1951, Síða 11

VIKAN, nr. 9, 1951
11

Framhaldssaga:
VERULFURIIMIM
"'j IIMMIMMMMMMMMMMMMMMMMIMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMtUMimMM
Eftir EDEN PHILLPOTTS
IMIMMMtMMMIItMMMMIMIMIIMMMIMt*
Vilhjálmur sat á sínum venjulega stað í skóg-
inum og las. Eftir skamma stund lagði hann frá
sér bókina, kveikti sér i pípu og hugurinn flaug
víða, en loks fór hann að hugsa um Ölmu, svip-
ur hans varð dreymandi. Og einmitt, á meðan
hann vai- að hugsa um hana, kom hún gangandi
eftir skógarbrautinni. Hún kom frá Stormbury,
og Vilhjálmur gat sér þess til, að hún hefði komið
þangað til að 'heimsækja hann, og Meadows
hefði sagt henni, hvar væri helzt að finna hann.
Vilhjálmur sat og horfði á ástmey sína, og í
huganum dáðist hann að því, hve hraustleg og létt
í spori hún var. En hve hún var ólík honum.
Alma nam augnablik staðar og leit upp i krónu
kirsuberjatrés, sem óx villt þama. Einmitt i
sama mund kom andvari og blóðrautt haustlauf-
ið féll af tréinu yfir hana.
„Það var eins og það rigndi yfir þig blóði,“
sagði Vilhjálmur, þegar hann faðmaði hana að
sér augnabliki síðar. „Það var yndislegt, að þú
skyldir koma einmitt núna. Ég var að hugsa um
þig, og ætlaði mér að fara yfir á prestssetrið
til þín.“
„Þú hefðir átt að koma i morgtm, Bill. Þú hefð-
ir átt að skilja, að ég þráði að frétta af þér
eftir alit, sem skeði í gærkveldi."
„Það hefur ekkert nýtt komið fyrir, annars
hefðir þú áreiðanlega fengið fréttirnar fyrst allra.
John leitaði við vatnið og fann hvergi spor, og
í morgun sagðist hann vera sannfærður um að
sér hefði skjátlazt i gær.“
„Ekkert mundi gleðja mig meira," sagði hún
og dauft bros færðist yfir andiit hennar.
„Það var aðeins vegna þess, hve John þykir
vænt um mig, sem hann skrökvaði að mér í dag.
Honum skjátlazt ekki hvað þessu viðvíkur. Hann
sagði sannleikann í gærkveldi. En mig undrar
það ekki, að hann skuli reyna að halda öðru
fram í dag. Ef hann hefði ekki gert það, hefði
ég undrazt. — 1 gær ætlaði ég að tala alvarlega
við þig, og ætla að gera það í þess stað núna.“
Og hann hóf einmitt máls á þvi, sem Dafna hafði
verið að ræða um.
„Það er brúðkaupið okkar, Alma. Um þessar
mundir steðja að mér miklir erfiðleikar, og ég
fæ ekki umflúið örlög mín. Ég vildi að þið gæt-
uð skilið mig. En það hræðilega er, að þið virð-
ist vera alveg blind fyrir hvað yfir mér vofir.“
ölmu varð samstundis ljóst, hvað hann mundi
nú segja, en hún greip ekki fram í fyrir honum.
„Það er ákaflega eðlilegt," hélt hann áfram,
,,að þar sem þið eruð öll á sama máli og á móti
mér, að þið séuð sannfærð um að ég vaði í villu
og svima. Ég veit að þið eruð öll á sama máli.
Ég veit að þið hljótið að hugsa svona og
það gleður mig að svo skuli vera, því að stund-
um reyni ég að hanga á skoðun ykkar eins hún
væri siðasta hálmstráið. En hinsvegar er ég allt-
of sannfærður um sannleiksgildi kvæðisins, og
ég þori ekki að hugsa þá hugsun til enda, hvem-
ig fer fyrir mér. Þú veizt hvaða augum ég er
nauðbeygður til að líta á þetta mál. Ég finn
það sjálfur, að mér er engri undankomu auðið,
brautin þrengist og hana verð ég að feta, hversu
hryllilegir sem þeir atburðir verða, sem leynast
á þessari leið. En ég væri hræðilega eigingjarn
og sjálfselskufullur, ef ég færi að draga þig á
þessa braut, og eyðileggja þannig líf þitt, sem
ég elska svo heitt."
,,En hvers virði væri ást mín,“ svaraði hún,
„ef ég gæti ekki tekið þátt í áhyggjum þínum
og erfiðleikum? Ef ég héldi, að eitthvað hræði-
legt ætti að koma fyrir þig, mundi ég segja, að
ef þú kvæntist mér ekki strax, svo að ég gæti
staðið við hlið þér í erfiðleikunum, þá vildi ég
alls ekki giftast þér. En það segi ég þér satt,
að þar sem ég er sannfærð um, að guð mundi
aldrei láta neitt hræðilegt koma fyrir þig, ætla
ég að fara að ósk þinni.“
„Ég kem með þér heim á prestssetrið og drekk
með ykkur feðginunum,“ sagði hann. „Þá er
bezt að við segjum honum hvemig komið er.
Jæja, það er vist bezt að við förum heim á
Stormbury og sækjum bílinn, svo að ég geti ek-
ið þér heim."
„Ekki býst ég við að pabbi verði mjög undr-
andi eftir allt sem á undan er gengið," svaraði
hún, og þegar þau rúmum hálftíma síðar sátu
inni hjá prestinum, ísagði Vilhjálmur honum,
hvernig komið væri, og presturinn gerði sínar
athugasemdir.
„Þú álítur sem sagt, Vilhjálmur, að það væri
hyggilegast af þér að fresta brúðkaupinu þar til
óveðrið er um garð gengið, og engar ógnir vofa
lengur yfir þér?“
Vilhjálmur kinkaði kolli.
„Ölmu vegna," svaraði hann.
,,En ef hún er andvíg því? Ef hún segir nú,
að ekkert óveður sé svo geigvænlegt, að hún
sé ekki nægilega sterk til að standa við hlið
þér í því? Ef hún skyldi nú álita, að hún geti
fundið kraft og guðdómlegan stuðning til að
sigra hin illu öfl sem þú álitur því miður að séu
til, en hún neitar að trúa á.“
„Það er til einskis að neita tilveru illra afla,“
svaraði Vilhjálmur. „Við erum öll börn í leit að
sannleikanum, trú okkar getur verið mismun-
andi, en við megum ekki fordæma þá, sem hafa
ólík lifsviðhorf og við. Trúið mér, að mér fellur
það mjög þungt að fresta brúðkaupinu til næsta
árs, en mér finnst það vera skylda min eftir
allt, sem skeði í gærkveldi. Ég veit hvað Alma
gæti verið mér mikils virði þennan tima, en ég
veit að ég verð að líða þá eldraun, sem örlögin
hafa búið mér, og það væri bæði 'illa gert og heig-
ulsháttur frá minni hálfu, ef ég byndist henni
nú. Ég elska hana svo heitt að ég gæti aldrei
gert neitt slíkt. Ef til vill eigið þið rök að mæla,
þegar þið segið að kvæðið sé meiningarlaust
þvaður, en ég trúi því aldrei, sannanirnar eru
of áþreifanlegar. Dómgreind min segir mér að
spádómurinn eigi eindregið við mig. 1 það
minnsta bið ég ykkur um að andmæla mér ekki.“
„Það mundi hvorki ég né nokkur annar, sem
þekkir þig, gera, Bill minn," svaraði Boyd.
Hvað segir þú Alrna?"
„1 fyrstunni var ég mjög andvíg ráðagerðum
Vilhjálms, en ég er nú búin að sætta mig við
þær,“ sagði hún. „Ég þrái að fá að standa við
hlið hans í baráttunni. En ég þrái ennþá heit,-
ar að það komi aftur friður í sál hans, og bar-
áttan sé á enda.“
„Og þú heldur, að hér sé aðeins um stuttan
tíma að ræða?-“‘ spurði presturinn tengdason
sinn.
„Ég er sannfærður um að um leið og þetta
ár er á enda runnið, þá er reynslutímanum lokið."
„Það er þá bezt, að þetta verði að þínum vilja,
og guð gefi að þessar hugmyndir þínar hverfi
um leið og kirkjuklukkurnar hringja þetta ár
út."
„Vertu viss um það,“ svaraði Vilhjálmur.
Hjónaleysin ákváðu að mætast næsta dag og
Vilhjálmur kvaddi. Þegar hann var farinn áttu
presturinn og dóttir hans alvarlegt samtal. Boyd
komst að raun um, að Alma var sátt við þær
ákvarðanir sem þau höfðu tekið.
„Ég efast ekki um,“ sagði hún, „að fólk mun
undra sig á því, að við skulum hafa breytt fyrir-
ætlunum okkar, en eins og nú er ástatt með hann
var það nauðsynlegt. Það er augljóst, að fólk
með heilbrigðan hugsunarhátt getur ekki skilið,
hvað þetta er hræðilegt fyrir Bill. Hann trúir
því að allskonar ógnir bíði hans."
„Mér er það einnig ljóst,-“ sagði presturinn,
,,að það er eitthvað geigvænlegt við þetta allt.
Óskiljanlegir atburðir eiga sér stað. En hvernig
ættum við að geta skilið, hvað þar felst á bak
við. Að atburðirnir séu yfimáttúrulegir, og að
satan sjálfur ætli að eyðileggja Vilhjálm, er auð-
vitað ekkert annað en heimska. Bill er ekki
harðgerður. En öfl, sem okkur eru óskiljanleg,
ásækja hann; það er auðséð."
Alma játti þvi.
„Já, það er satt, einhver öfl eru að reyna að
tortíma Bil), og ef til vill færa þau sér einmitt
hjátrú hans i nyt, og það gerir allt miklu eríið-
ara viðfangs. En hvemig stendur á þessu? Hvaða
fjandmenn á Vilhjálmur, sem gætu sótzt eftir
lifi hans? Allir, sem þekkja hann, þykir vænt
um hann, og kunningjahópur hans er ekki stór.
Við þekkjum vel alla vini hans og kunningja,
og enginn þeirra gæti átt nokkuð að vinna, en
allt að tapa, ef hann félli frá. Ég hef sjálf spurt
hann, hvort hann ætti nokkum fjandmann, eða
hvort hann gæti ímyndað sér, að nokkur bæri
kala til hans, en hann neitaði þvi eindregið. „Til
þess að verða óvinir þarf tvo aðila alveg eins
og til þess að verða vinir,“ sagði hann aðeins.
„Og ég veit hreint ekki hvernig ég gæti fjand-
skapazt við nokkum mann,“ sagði hann, og ég
veit heldur ekki, hvernig það ætti að ske.“
„Menn með sterkan persónuleika eignast alltaf
ósjálfrátt óvini,“ svaraði faðir hennar. „Auðugur
og ættgöfugur maður eignast líka óhjákvæmi-
lega óvini. En hér em þessar hugleiðingar til
einskis, ökkur sjálfum er málið alltof skylt til
þess að við séu dómbær á þetta mál. Mér finnst
að kunningjahópur hans sé hafinn yfir allan
grun, en ég álít að réttast væri að fá einhvern
ókunnugan mann til að taka málið i sínar hend-
ur, en vitanJega verður þar að gæta ýtrustu
varfærni."
Alma var honum samþykk, en sagði þó hik-
andi: „Það má ekki vera fagmaður, þeir eru
allir vísir til að heimfæra þetta undir sína sér-
grein. Læknir mundi álita þetta sálsýki. Leyni-
lögregluþjónn mundi samstundis álíta að hér
væri um glæp að ræða. En hér er ekki hægt
að hallast að neinu ákvéðnu. Flestir yrðu einung-
is óþolinmóðir og myndu fullyrða, að það sem við
segðum þeim, væri ósköp einfalt, bara ef við
værum nógu skynsöm til að sjá hvað lægi á bak
við atburðina."
Boyd varð hugsi.
„Þegar ég hugsa um atburðina, er ég þér ekki
sammála, barnið mitt," sagði hann. „Eins og
þú segir, höfum við ekki mikið að halda okkur
við, en eitt er þó augljóst . . . einn hyrhingar
steinn í óskapnaðinum. Mér var hugsað til þess,
vegna þess, sem þú sagðir sjálf."
„Hvað er það? Þú talar svo óljóst," sagði
Alma, en hann vildi ekki svara henni.
„Leyfðu mér að hugsa' þetta nánar, áður en
ég tek nokkra ákvarðanir," sagði hann. „Maðúr
verður að vita hvaða stefnu maður á að taká