Vikan - 17.01.1952, Qupperneq 11

VIKAN, nr. 3, 1952
11
IFramhaldssaga: | j Eftir ARNOLD BENNETT
ÆabílcHáhctelit
„Því ekki það? Úr því að Reginaldur Dimm-
oki var myrtur hér vegna óljóss gruns um, að
hann mundi snúa baki við samsærismönnum, því
skyldi ekki geta farið eins fyrir Áka prinsi?"
„Það væri óskapleg glópska, ískyggilegt fyrir
velgengni hótelsins."
„Satt er það!“ sagði Rakksoll og brosti.
„Hvernig ætti hann að geta þetta?" spurði
Babílon.
„Dimmoka var byrlað eitur."
„Já, en þá var Rokkó hér. Það er mjög skilj-
anlegt, að Rokkó skyldi geta gert það, mjög
skiljanlegt. En án Rokkós er það óhugsandi. Sjúls
mundi aldrei færast slíkt í fang. I Babilonshóteli
fer maturinn um hendur svo margra, að það
hlýtur að vera ákaflegur vandi að byrla einum
eitur, án þess að tugir fylgi með. Ennfremur
þjónar sérstakur þjónn Áka prinsi til borðs, Hans
gamli, og það hlýtur að vera miklum vandkvæð-
um bundið að lauma eitri í réttina hjá honum,
áður en hann ber þá fyrir prinsinn."
„Já,“ sagði Rakksoll. „En vínið? Auðveldara
væri að koma eitri í vínið. Hafið þér hugsað um
það ?“
„Að visu ekki,“ sagði Babílon. „Slunginn eruð
þér, en nú er mér kunnugt um, að Áki prins
lætur ævinlega opna flöskurnar í návist sinni.
Og vafalaust er það Hans, sem opnar þær. Þess
vegna er þetta með vínið heldur hæpið."
„Það sýnist mér ekki,“ sagði Rakksoll. „Ég
hef lítið vit á vínum og fæ mér sjaldan i staup-
inu, en mér virðist samt auðvelt að setja eitur
í flöskurnar niðri í kjallaranum, sérstaklega ef
einhver af starfsmönnunum er í vitorði með bóf-
unum."
„Þér haldið þá, að ennþá séu einhverjir með-
sekir meðal starfsmanna hótelsins."
„Ekkert er líklegra en einhverjir séu þar
á bandi Sjúls."
„Og haldið þér, að hægt sé að opna flösku og
setja í hana eitur?" sagði Babílon."
„Ég hef aldrei reynt að byrla mönnum eitur í
víni," sagði Rakksoll ,,og ég held ég sé að nátt-
úru klaufi við allt slíkt, en samt held ég, að ég
gæti viðhaft þetta bragð með ýmsu móti. Auð-
vitað má vel vera mér skjátlist í því, að Sjúls
hafi slíkt í huga.“
„Vinkjallarinn undir hótelinu er ein af furð-
um Lundúna," sagði Felix Babílon. Þér hljótið
að vita það, Rakksoll, að með Babílonshóteli
keyptuð þér einar beztu byrgðir af víni, sem til
eru í Englandi, ef ekki í allri Evrópu. Ég býst
við þær séu svona sextíu þúsund punda virði. Og
í minni tíð sá ég ævinlega um, að þeirra væri
grandgæfilega gætt. Jafnvel Sjúls mundi eiga
erfitt með að komast niður í kjallarann án þess
að lenda í brösum við kjallaravörðinn, og kjall-
aravörðurinn er, eða var, ekkert lamb að leika
sér við.“-
„Þvi miður hef ég aldrei farið að skoða vin-
birgðirnar," sagði Rakksoll og brosti. „Mér hef-
ur aldrei orðið til þeirra hugsað. Einu sinni eða
tvisvar hef ég lagt það á mig að fara um ger-
vallt hótelið, en í bæði skiptin hljóp ég yfir kjall-
arann."
„Það þykir mér ótrúlegt, kæri vinur!" sagði
Babílon og furðaði sig mjög á þessu og fannst
það ósennilegt, þvi að hann hafði gott vit á vín-
um og þótti gaman að fá sér í staupinu. „Þér
rerðið strax í fyrramálið að fara og skoða þær.
Ég skal koma með yður, ef þér viljið."
„En því ekki að fara núna í nótt?" sagði
Rakksoll.
„1 nótt! Það er svo framorðið: Höbbarður er
eflaust kominn í rúmið."
„Hver er þessi Höbbarður, með leyfi að
spyrja? Mig minnir ég hafi heyrt þetta nafn
einhverntíma áður."
„Höbbarður er kjallaravörðurinn í Babilons-
hóteli," sagði Felix með þungri áherzlu. „Mesti
stillingarmaður um fertugt. Hann hefur lykla-
völdin. Hann þekkir hverja flösku í hverjum
klefa: aldur vínsins, gæði og dýrleika. Og hann
er bindindismaður. Höbbarður er einstakur mað-
ur. Engin flaska fer upp úr kjallaranum án hans
vitundar, og enginn kemst niður í kjallarann án
hans vitundar. Að minnsta kosti var það þann-
ig í minni tíð," sagði Babílon.
„Við vekjum hann," sagði Rakksoll.
„En klukkan er orðin eitt," sagði Babílon.
„Gerir ekkert — ef þér viljið koma með mér.
Það er sama, hvort maður skoðar kjallara að
degi eða nóttu. Því skyldum við þá ekki fara
núna?"
Babílon yppti öxlum. „Mér er þá sama," sagði
hann.
„Og nú förum við og finnum Höbbarð og fá-
um hjá honum lyklana," sagði Rakksoll, um leið
og þeir gengu út úr herberginu. Hótelinu hafði
enn ekki verið lokað, þó að framorðið væri.
Nokkrir gestir voru ennþá í sölunum, og nokkr-
ir örþreyttir þjónar gengu ennþá um beina. Þeir
báðu einn þeirra að fara og hafa upp á Höb-
barði, og það kom í ljós, að Höbbarður var ekki
ennþá genginn til hvílu, þó að hann hefði verið
í þann veg að gera það. Hann afhenti Rakksoll
lyklana og þegar hann hafði spjallað stutta stund
við fyrrverandi húsbónda sinn, héldu þeir Babílon
og Rakksoll áfram ferð sinni niður í kjallarann.
Kjallararnir liggja undir endilöngu hótelinu,
þeim helmingi þess, sem nær er Strandgötu.
Vegna þess að landinu hallar frá Strandgötu að
Temsá, stendur Babílonshótel dýpra Strandgötu-
megin en Temsármegin. Temsármegin eru tveir
kjallarar hvor niður af öðrum. Strandgötumegin
eru tveir kjallarar hvor niður af öðrum, og neðst
vínkjallarinn. Þeir Rakksoll héldu niður fjóra
stiga, síðan gengu þeir eftir geysilöngum gangi,
sem lá samsíða eldhúsunum. Því næst komu
þeir að dyrum, sem voru ólokaðar og lágu að
kjailarastigunum. Við rætur þeirra var aðal inn-
gangurinn að kjöllurunum. Úti fyrir inngangin-
um var vínlyftan og þar rétt hjá skrifstofa
Höbbarðs. Hvarvetna lýstu rafmagnsljós. Babí-
lon opnaði dyrnar með einum af lyklunum, og
því næst héldu þeir inn í fyrsta kjallarann —
hinn fyrsta í röðinni af fimm. Þarna var ískuldi,
og Rakksoll fann sárt til kuldans.
Stærð kjallaranna olli honum mikillar furðu.
Babílon greip til rafmagnsluktar, sem fest var
á snúru. Hann lýsti um alla kjallarana til að
sína Rakksoll, hvað þeir væru stórir. Ljósið
glampaði eyðilega á veggjunum, tölusettir klefar
lágu út frá þeim i röðum og lengst í burtu varð
ekkert séð í skini ljóssins, nema þegar það brotn-
aði á öxlum gljáandi flasknanna og sendi frá sér
skæran glampa á broti andartaks. Svo kveikti
Babílon rafmagnsljósin, og Rakksoll hélt af stað
til þess að skoða með eigin augum þessa furðu-
legu eign sína.
Við enda kjallaranna voru glerdyr, sem lágu
að deild smærri klefa — sú deild var eitthvað
um fimmtán fet á hlið.
„Er eitthvað sérstakt geymt þarna?" spurði
Rakksoll forvitnislega, þegar þeir námu staðar
við glerdyrnar og horfðu yfir flöskubreiðurnar.
„Finnið þér ekki af þeim smjörþefinn ?“ sagði
Babílon og lá við hann sleikti út um.
„Er það bezta kampavínið?" sagði Rakksoll.
„Já,“ sagði Babílon, „þarna er bezta kampa-
vínið — afbragðstegundir frá Silleríu, það bezta,
sem þekkist. En, kæri vinur, yður skjátlast í því
að telja kampavín fremst allra vina. Búrgundar-
vín er öllum vinum betra. Þarna er það geymt
líka, Rakksoll. Og hvað haldið þér, að ég hafi
borgað fyrir flöskuna? Áttatíu pund. Kannski
verður það aldrei drukkið," bætti hann við og
dæsti. „Það er jafnvel af dýrt fyrir prinsa og
auðkýfinga."
„O, ætli það gangi ekki upp einhvern tíma,“
sagði Rakksoll. „Við skulum fá okkur eina flösku
í fyrramálið."
„Svo eru þarna," hélt Babílon áfram og lét sér
dátt við þetta umræðuefni. „Svo eru þarna nokkr-
ar flöskur af rínarvíni frá 1706, en það vakti
hvað mesta hrifningu á Vínarsýningunni 1873.
Þarna er líka dýrlegt, persneskt vín frá Síras,
það er engum vinum líkt. Einnig er þarna hið
óviðjafnalega vín, rómaní konti, en það er bezt
búrgunzkra vína. Mig minnir, að Áki prins hafi
æ.vinlega drukkið það, þegar hann var hér á ferð.
Það er auðvitað ekki á vínlista hótelsins, og að-
eins örfáir gestir vita af þvi. Það er ákaflega
sjaldan pantað í borðsalnum."
„Einmitt það,“ sagði Rakksoll. „Við skulum
fara þarna inn.“
Þeir gengu inn í smáklefadeildina. Með öllum
veggjum stóðu raðir af hinum dýrmætustu vín-
tegundum. Rakksoll skyggndist um spenntur og
hnýsinn á svip. Við hinn enda deildarinnar var
rimlagluggi. Daufir geislar féllu gegnum hann.
„Hvað er þetta?" spurði Rakksoll ákafur.
„Þetta er op til lofthreinsunar. Hér verður ætíð
að vera hreint loft.“
„Mér sýnist hann hafi verið brotinn upp.“ Allt
í einu lagði Rakksoll hönd á öxl Babílons: „Það
er einhver hérna í kjallaranum. Heyrið þér ekki
andardráttinn, þarna fyrir handan klefann?“
Mennirnir tveir stóðu spenntir og þögulir stutta
stund. Eina rafmagnsljósið í deildinni var beint
yfir höfði þeirra. Skuggsýnt var í hinum enda
hennar. Að síðustu gekk Rakksoll föstum skref-
um innar eftir ganginum milli klefanna og beygði
síðan fyrir hornið til hægri.
„Gakktu frarn!" sagði hann lágri, grimmilegri
röddu og greip síðan til einhverrar mannveru,
sem stóð þarna í hnipri.
Hann hafði búizt við, að þetta væri einhver
viðsjálsgripur, en það var þá engin önnur en dótt-
ir hans, Nella. Og hann hafði þrifið til hennar
harðri hendi.
22. KAFLI.
Framhald atburðanna í kjallaranum.
„Sæll, pabbi," sagði Nella, en faðir hennar stóð
á öndinni af undrun. „Þú ættir að gera þér að
venju að ganga fyrst úr skugga um, hvort um
réttan aðila er að ræða, áður en þú ferð að beita
þessu ægilega vöðvaafli þínu. Ég held þú hafir
sprengt á mér axlarbeinið." Hún neri öxlina með
spotzkum sársaukasvip, og rétti síðan úr sér
frammi fyrir mönnunum tveim. Hún var í dökk-
gráum kjól, en pilsið var allt sundur tætt og
atað óhreinindum. Það var eins og hún væri
nýsloppin úr eldsvoða og hefði látið fallazt niður
á brunadúk af fjórðu hæð. Ósjálfrátt fór hún að
laga til kjólinn og hagræða hárinu.
„Gott kvöld, ungfrú Rakksoll," sagði Felix
Babilon og hneigði sig. „Óvænt ánægja að hitta