Vikan - 24.01.1952, Page 7

VIKAN, nr. 4, 1952
7
Gigolo og gigolette.
Framhald af bls. 4.
Jiaft svo margt skemmtilegt um að tala væna
mun.“
Þjónninn kom og sagði Cotman, að Espinel
hefði verið að leita að honum.
,,Já, nú förum við,“ sagði frú Penezzi og stóð
upp. „Komið og borðið hjá okkur hádegisverð
einhverntíma. Mér þætti gaman að sýna ykkur
myndirnar mínar og blaðaúrklippur. Að hugsa
sér að þið skuluð aldrei hafa heyrt talað um
fallbyssukúluna lifandi. Ég sem var eins víð-
fræg og Tower of London.
Þau kvöddust og Stella lét fallast aftur í hæg-
indastólinn.
,,Ég ætla bara að klára bjórinn minn,“ sagði
Syd, „og svo ætla ég að vita hvað Paco vill.
Ætlarðu að bíða hérna, vina, eða inni í bún-
ingsherberginu ?“
Hendur Stellu voru fast krepptar. Hún svaraði
ekki. Syd leit á hana og síðan fljótt af henni
aftur. „Það voru naumast læti í þeirri gömlu,“
hélt hann áfram í glaðlegum tón. „Það er sjálf-
sagt rétt sem hún sagði, þó að erfitt sé að
trúa því að hún hafi sett London á annan end-
ann fyrir fjörutíu árum. Og svo heldur hún að
allir þekld sig.“
Hann gaf Stellu gætur í laumi og sá að hún var
að gráta. Hann þagnaði. Tárin runnu niður fölar
kinnar hennar. Hún gaf ekki frá sér neitt hljóð.
„Hvað er að, ástin mín?“
„Syd, ég get ekki stokkið aftur i kvöld,“ sagði
hún kjökrandi.
„Af hverju ekki?“
„Ég er hrædd.“
Hann tók í hönd henni. „Þú sem 'ert svo hug-
rökk. Fáðu þér staup af brennivíni, það hressir
t>isr“
„Nei, það gerir aðeins illt verra.“
„Þú mátt ekki bregðast fólkinu."
„Þessu viðbjóðslega fólki. Þessum svinum, sem
•éta og drekka sér til óbóta. Þessum lýð, sem
veit ekki hvað hann á að gera við peningana
sína. Það er ekki hægt að bregöast því. Hvað
lætur það sig skipta þó ég hætti lífi rninu?"
„Auðvitað er það hin hrollkennda eftirvænt-
ing sem dregur það að, það er ekki til neins að
neita því,“ sagði hann vandræðalega. En við
vitum bæði, að þetta er alveg hættulaust, ef
J)ú hefur vald á taugum þínum."
„En ég er búin að missa valdið á þeim, Syd.
Ég drep mig.“
Hún hafði hækkað lítið eitt röddina, og hann
leit á þjóninn, en þjónninn var niðursokkinn í að
lesa blað.
„Þú veizt ekki hvernig er að vera þarna efst
uppi á pallinum og horfa niður í kerið. Síðast
hélt ég að það ætlaði að líða yfir mig. Ég get
ekki gert það aftur í kvöld, þú verður að fá
mig lausa, Syd.“
„Ef þú lætur undan þér í kvöld, þá verður
það enn verra á morgun."
„Nei. Það sem fer með mig er að þurfa að
hafa tvær sýningar á dag. Biðin og allt sem
henni fylgir. Segðu Espinel að ég geti ekki sýnt
aftur í kvöld.“
„Hann samþykkir það aldrei. öll matsalan
byggist á þér. Fólkið kemur aðeins til að sjá
þig.“
„Ég get ekki gert að þessu. Ég get ekki meir.“
Hann var þögull stundarkom. Tárin héldu
áfram að streyma niður föla vanga hennar, og
hann sá að hún var að missa stjórn á sér. Hann
hafði fundið í nokkra daga að eitthvdð var í
aðsigi. Hann hafði forðast að gefa henni tæki-
færi til að tala. Hann hafði óljóst hugboð um
að betra væri fyrir hana að færa ekki tilfinn-
ingar sínar í orð. En hann hafði verið áhyggju-
fullur. Því að hann elskaði hana.
„Espinel vill finna mig,“ sagði hann.
„Hvað vill hann?“
„Ég veit það ekki. Ég ætla að segja að þú
gætir ekki sýnt nema einu sinni á kvöldi og
vita hvað hann segir. Ætlarðu að biða mín
hérna?"
„Nei, ég verð í búningsherberginu."
Hann kom þangað tíu mínútum síðar, léttur
í spori og hratt upp hurðinni.
„Ég hef miklar gleðifréttir handa þér, elskan
mín. Við erum ráðin næsta mánuð fyrir tvöföld
laun.“ Hann bjóst 'til að taka hana í fang sér
og kyssa hana en hún ýtti honum frá sér.
„Þarf ég að sýna aftur í kvöld?"
„Það er víst óhjákvæniilegt. Ég reyndi að
fá samningnum breytt í eina sýningu á kvöldi,
en hann tók það ekki í mál. Hann sagði að
kvöldmatarsýningin yrði að vera með, og það
er vissulega tilvinnandi fyrir tvöföld laun.“
Hún fleygði sér á gólfið og brast í grát.
„Ég get það ekki, Syd. Ég drep mig.“
Hann settist á gólfið, lyfti höfði hennar og
tók hana í faðm sér.
„Hertu upp hugann, ástin mín. Þú getur ekki
neitað þessum launum. Þau nægja okkur í allan
vetur. Það eru ekki nema fjórir dagar eftir
af júlí og svo bara ágúst.“
„Nei, nei, nei. Ég er hrædd. Ég vil ekki deyja,
Syd. Ég elska þig.“
„Ég veit það, ástin mín. Ég elska þig líka.
En við höfum aldrei haft svona góðar tekjur
og munum aldrei fá þær. Þú veizt hvernig þetta
er, við erum á tindinum núna, en við getum ekki
vænzt þess að vera þar til eilífðar. Við verðum
að hamra járnið meðan það er heitt.“
„Viltu að ég deyi, Syd?“
„Segðu ekki svona vitleysu. Hvar væri ég án
þín? En þú mátt ekki láta svona undan sjálfri
þér. Þú verður að hugsa um sjálfsvirðingu þína.
Þú ert heimsfræg."
„Eins og fallbyssukúlan lifandi var,“ æpti
hún tryllingslega. „Það var hún sem opnaði augu
mín. Til hvers kemur fólkið til að sjá mig aftur
og aftur? Til að missa ekki af því ef ég skyldi
drepa mig. Og viku eftir að ég er dauð er það
búið að gleyma nafninu minu. Þannig er fólkið.
Þegar ég horfði á farðað andlit kerlingarinnar
sá ég það allt fyrir mér. Ó, Syd, mér líður svo
illa.“ Hún vafði handleggjunum um háls honum
og þrýsti andliti hans að andliti sínu. „Syd,
þetta er ekki til neins, ég get ekki gert þetta
aftur.“
„Þú átt við í kvöld? Ef þú tekur þetta svona
nærri þér, þá get ég sagt Espinel þú hafir fengið
yfir höfuðið. Ég býst við hann taki það ekki
illa upp i þetta eina sinn.“
„En ég á ekki bara við kvöldið i kvöld, held-
ur alltaf."
Hún fann, að hann stirðnaði lítið eitt.
„Elsku Syd, ekki að halda að ég sé rugluð.
Þetta kom ekki fyrst í kvöld, það hefur verið að
smávaxa inni í mér. Ég get ekki sofið á næt-
urnar af umhugsun um það, og komi mér dúr
á auga sé ég sjálfa mig standa efst í stiganum
og horfa niður. 1 kvöld ætlaði ég varla að kom-
ast upp, ég titraði svo og þegar þú kveiktir
logana og sagði stökktu, var eins og eitthvað
héldi aftur af mér. Ég vissi ekkert af því, þegar
ég stökk. Hausinn á mér var tómur, þangaö til
ég var aftur komin upp á pallinn og heyrði það
klappa. Syd, fyrst þú elskar mig hleypirðu mér
ekki aftur í þvílíkar pyntingar."
Hann stundi. Augu hans flutu í tárum. Því að
hann elskaði hana svo ákaft.
„Þú veist hvað það þýðir," sagði hann. „Lífið
í gamla daga. Maraþondans og allt það.“
„Fyrir mér er allt betra en þetta."
Lífið í gamla daga. Bæði mundu þau það
greinilega. Syd hafði verið gigolo* frá því
hann var átján ára. Hann var mjög lag-
legur, dökkur yfirlitum og spánsklegur og
þrunginn lífi. Gamlar konur sem miðaldra þótt-
ust hólpnar að mega dansa við hann fyrir borg-
un, og hann hafði alltaf nóg að gera. Hann lét
reka frá Englandi yfir á meginlandið, og þar
hélt hann sig á flakki milli hótelanna, í Rívíeru
á veturna, við baðstrendur Frakklands á sumrin.
Þeir lifðu alls ekki svo slöku lífi. Venjulegast
héldu þeir sig tveir þrír saman, karlmennirnir,
og leigðu herbergi í ódýrum leiguhúsum. Þeir
gátu sofið frameftir á morgnana, og klæddu sig
rétt tímanlega til þess að komast í hótelið um
tólfleytið og dansa við digrar konur, sem þráðu
að lækka þyngd sína. Svo voru þeir frjálsir ferða
sinna til fimm, þegar þeir héldu aftur til hótels-
ins og settust við borð, þrír og þrír saman, og
höfðu gát á öllum, sem sýndust til í tuskið. Sum-
ir þeirra höfðu fasta viðskiptavini. Á kvöldin
fóru þeir inn í matsöluna, og hótelið sá þeim
fyrir ríkulegum dagverði.
Svo dönsuðu þeir, þegar tími gafst til. Það
færði mikið í aðra hönd. Iðulega fengu þeir fimm-
tíu eða hundrað franka hjá hverri konu. Stund-
um voru þær auðugar, og þegar hann hefði dans-
að drjúgum við eina þeirra tvö eða þrjú kvöld,
fékk hann kannski allt að þúsund frönkum í
einu. Stundum báðu miðaldra konur hann um
að eiga með sér nótt, og fyrir það fékk hann
alltaf hundrað og fimmtíu franka. Og svo gat
alltaf hent, að einhver skrukkan tapaði sér al-
veg, og þá gat vinningurinn orðið platínu- og
safírhringir, sígarettuveski, föt og armbandsúr.
Kunningi Syds hafði kvænzt einni, sem vel gat
verið móðir hans, en hún gaf honum bíl og
peningana til að leggja i fjárhættuspil, og þau
bjuggu í fallegu skrauthýsi í Biarritz. Á þeim
góðu gömlu dögum höfðu allir átt morð fjár.
En kreppan skall yfir, og þá urðu gigoloarnir
hart úti. Hótelin tæmdust að fólki, og konurnar
* Gigolo: maður sem lifir af að leigja sig
sem dansherra og friðil.
Framhald á bls. 10.
★
Danssalur í Ritz-
hóteli í kvikmyndinni
„Encore". Þarna fer
fram mestur hluti
sögunnar „Gigolo og
gigolette".