Vikan - 13.03.1952, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 11, 1952
5
Ný framhaldssaga: 4
Konkvest skerst í leikinn
Eftir BERKELEY GREY
vilt ekki missa umráðaréttinn yfir peningum
mínum.“
,,Ég ætla ekki að fara að rífast við þig, Ró-
berta,“ sagði hann höstuglega. ,,Það er bezt að
þú farir inn í herbergið þitt. Ég hef annrikt í
kvöld, og þetta sífellda rifrildi er farið að þreyta
mig. Reyndu ekki að læðast út aftur.“
Hann einblíndi í augu henni, og hún hrökkl-
aðist ósjálfrátt undan augnaráði hans. Hún gat
vel skilið, hversvegna vitnin í réttarsalnum gugn-
uðu fyrir litla, harðsnúna lagahrottanum. Hún
gekk út úr lesstofunni án þess að segja fleira.
Eins og alltaf áður, hafði Ólífant enn unnið
sigur. Viðurkenning Bobby á ósigri hennar kom
fram í áköfum gráti, þegar hún kom fram á
ganginn, og var orðin ein.
Henni tókst þó brátt að hafa hemil á tilfinn-
ingum sínum; hún þerrði af sér tárin og snyrti
sig fyrir framan gangspegilinn. Síðan opnaði
hún hurðina og fór út úr íbúðinni. Hún hljóp
niður stóran, dimman stigann; hann var jafngam-
all húsinu. Hún var glöð yfir því, að miðíbúðin
á fyrstu hæð var ekki í notkun. Neðan við stig-
ann opnaði hún litla hurð og kom þá niður í
neðri forstofuna eða réttara forsalinn. Það var
eins og að koma í annan heim. Þótt efri hæðir
hússins væru að mestu leyti í sinni upphaflegu
mynd, þá hafði stofuhæðinni verið breytt í fyrir-
myndar nýtízku íbúð með allskonar skrauti úr
plasti og málmi, og endurkastslýsingu. Gamli i
stiginn var ekkí notaður I þessari íbúð og einu
dyrnar þar sem komizt varð inn og út úr íbúðinni
voru litlu dyrnar á innri enda forsalsins. 1 kjall-
araibúðinni, sem var algerlega fráskilin öðrum
hlutum hússins, bjó húsvörðurinn og kona hans.
Eini inngangurinn í þá íbúð var á úthlið hússins.
Um leið og Bobby kom inn í skrautlega for-
■salinn, opnuðust aðrar dyr og öldruð kona,
skrautklædd, kom út. Beeding, húsvörðurinn,
sem var í látlausum einkennisbúningi, fylgdi
konunni út að bifreið, sem beið hennar. ... 1
þessari íburðarmiklu íbúð bjó Dr. Paul Merri-
valé Cardew, hinn nafnkunni geðveilíilæknir,
sem var meðal hinna þekktustu sérfræðinga í
Harley- og Wigmorestræti. Meðal viðskiptavina
hans var margt auð- og virðingamanna.
Bobby beið þangað til Beeding kony' aftur.
Vissan tíma dagsins fór hann I þennan einkennis-
búning og stóð á verði í fordyrinu. Hann var
gamall og góðlegur. Þegar hann tók eftir stúlk-
unni í hálfopnum dyrunum, um leið og hann sneri
aftur að húsinu, flýtti hann sér til hennar.
„Þarfnist þér mín, ungfrú ?“ spurði hann nær-
gætnislega, þegar hann veitti þrútnum augum
hennar eftirtekt.
„Já, Beeding. Getið þér komið fram fyrir
augnablik?"
„Get ekki hætt á það, ungfrú Bobby,“ svaraði
hann og leit í áttina til stóru vængjahurðanna.
„Ef ég get gert eitthvað . . .“
„Vinnutími yðar er bráðum á enda, er það
ekki ?“
„Eftir um það bil fimmtán minútur."
Þrátt fyrir annríki sitt, smeygði hann sér
gegnum litlu dyrnar og lokaði hurðinni. Þau
stóðu i rökkrinu við gamla stigann.
„Heyrðuð þér nokkuð Beeding?“ spurði hún
og snerti handlegg hans.
„Ég er hræddur um það, ungfrú Bobby. Ég
hélt það væri eitthvað mikið að, og hálfopnaði
FORSAGA: Haustnótt eina er Nor-
man Konkvest á ferð í bil. Kona hans,
Joy, situr við hlið hans. Skyndilega geys-
ist stúlka út úr þokunni og brunar fyrir
bílinn. Norman tekst að hemla, en stúlk-
an biður hann að leyfa sér stiga upp í
bílinn. Hún er dauðhrædd. Hún fer síðan
að segja sögu sína. Ólífant lögfræðing-
ur, frændi hennar, bauð henni til veizlu,
en fór þess í stað með hana í lítið úti-
hús. Þar var staddur Everdon lávarður.
Ólífant taldi hana ákaft á að dveljast
hjá Everdon um nóttina. Þeir gerðust svo
aðgangsharðir, að stúlkan varð að flýja.
Konkvest kannaðist við báða þrjótana.
Þau doka stundarkorn við í bílnum.
Þá kemur Ólífant gangandi. Norman á
orðasennu við Ólifant, en að þvi loknu
ekur hann heim til sín með stúlkuna.
Þegar hún er sofnuð fer hann að segja
konu sinni frá Everdon lávarði. Hann
segir henni, að Everdon sé forrikur, en
beiti fjármunum sínum til hinna fyrir-
litlegustu athafna. Hann heitir því, að
klekkja á báðum skálkunum. Næst segir
frá því, að unga stúlkan, Bobby, ætlar
að ganga út úr húsi frænda síns, Óli-
fants, en hann fyrirbýður henni að fara,
þau fljúgast á. Bobby ætlaði að hitta
unnusta sinn, Gillespie. Ólífant þykir
hann henni ósamboðinn, en hún segist
elska hann.
hurðina hérna. Rækallinn! Hvað kölluðuð þér
gamla skrjóðinn . . . gamla manninn? Viðbjóðs-
lega ófreskju, var það ekki ? Og þér sögðust geta
stútað honum . . .“
„Við heyrðum yður opna hurðina, Beeding. Já,
við vorum að rífast, eins og oftar. Matthew
frændi er svo ósanngjarn og harðbrjósta. Ég
veit ekki hvernig ég gæti lifað án ykkar hjón-
anna.“
Þau voru líka í sannleika sagt, vinir í raun.
Alltaf síðan Bobby hafði farið úr heimavistar-
skólanum og komið á þetta svo kallaða „heim-
ili“, hafði hún fundið lAggun og hlýju í litlu
kjallaraíbúðunni hjá Beeding-hjónunum. Þau
höfðu verið hjá frænda hennar frá þvi hún mundi
eftir sér. Þau vissu bæði um ástir hennar og
Roy Gillespie. Ungi maðurinn hafði, satt að segja,
stundum notað fátæklegt heimili gömlu hjónanna
til stefnumóta þeirra Bobby, þar sem honum var
bannað að heimsækja hana á heimili hennar. Frú
Beeding, sem var jafn góðhjörtuð og maður henn-
ar, hafði stuðlað blákalt að þessum fundum hjóna-
leysanna, þrátt fyrir bann húsbóndans.
„Ég vona, að útlitið sé ekki mjög dökkt, ung-
frú Bobby,“ sagði Beeding vandræðalega.
„Þetta lítur illa út. Frændi minn er gallharður.
Hann bannar mér að koma með Roy heim, og
lika að hitta hann nokkurs staðar annars stað-
ar.“ Málrómur Bobby lýsti sárri gremju. „Hver
heldur hann, að hann eiginlega sé? Herra Barr-
ett?“
„Hef engin kynni af þeim manni,“ sagði
Beeding vandræðalega.
„Hafið þér aldrei séð sjónleikinn „The Barrets
of Wimpole Street"? Barrett var andstyggilegur
harðstjóri frá Viktoríu-timanum, sem drottnaði
yfir fjölskyldu sinni með ógnum og ótta. Jæja, ég
lifi í Wimpolestræti, og frændi minn er orðinn
eins og Barrett. En þetta er ekki Viktoriu-tím-
inn.“
„Það er ekkert vit, að tala sig æsta ung-
frú,“ sagði Beeding höstugur. „Það leiðir ekkert
gott af sér. Herra Ólífant er hörkukarl . . .“
„Ég hata hann — ég fyrirlít hann,“ sagði hún
grimmdarlega. „Hann er svo litill og horaður
— svo litilfjörlegur. Þó er hann sterkur. Hann
er rotta í mannsmynd . . . og stundum finnst
mér, að ég gæti drepið hann eins og rottu.“
Beeding sperrti upp augun.
„Þér megið ekki tala svona, ungfrú Bobby,“
tautaði hann óttasleginn. „Heyrið þér, ég verð
að fara. . . . Hvað ætluðuð þér að biðja mig að
gera?“
„Æ—já, símið þér til Roys á skrifstofuna, og
segið honum, að ég geti ekki staðið við loforðið
um stefnumót í kvöld, og biðjið hann að koma
síðar, þegar hann sé laus. Þér ætlið að lofa
þessu, — er það ekki?“
„Auðvitað, ungfrú,“ sagði Beeding og klapp-
aði á handlegg Bobbys. „Líklega er engu verra,
að þér fóruð ekki út í kvöld. Það er óvanalega
dimm þoka núna.“
„Þér eruð alltaf jafn góður,“ sagði Bobby og
brosti. „Þér reynið alltaf að hughreysta mig, er
það ekki?“
Þau skildu. Hún læddist á tánum aftur upp
stigann, en hann fór inn í íburðarmikinn forsal-
inn. Þegar hann losnaði, fór hann í næsta götu-
síma og símaði á skrifstofu blaðsins, þar sem
Roy Gillespie vann.
„Ég er skolli glaður, að þér hringduð mig upp,
Becding," svaraði glaðleg rödd i símanum.
„Þessi rækalls ritstjóri — þetta er í lagi, hann
heyrir ekki til min — hefur falið mér starf,
sem mun taka mig allt kvöldið og fram á nótt;
svo að mér hefði orðið ómögulegt að hitta ung-
frú Bobby, hvort sem var. Þar að auki er veðrið
afleitt. Ég lít inn seinna.“
„Við kella mín munum hafa gát á því, er þér
komið.“
„Þið eruð bæði hvort öðru betra,“ sagði ungi
blaðamaðurinn glaðlega. „Einhverntíma munuð
þér fá maklega umbun, Beeding minn, — tvo
ríflega skammta af giftingartertunni."
„Það getur nú orðið bið á því,“ sagði hús-
vörðurinn kankvíslega. „En, í alvöru talað, herra
Gillespie, ég vildi gjarna að þér lituð inn vegna
ungfrú Bobby; það liggur illa á henni í kvöld.
Henni varð sundurorða við frænda sinn, eins
og oftar.“
„Auðvitað deilt um mig. — Karlskömmin! —
Jæja, ég skal líta inn, en ég get ekki tiltekið
tímann."
Beeding gamli fór brosandi frá símanum. Sið-
ustu vikurnar höfðu þau gömlu hjónin séð Gille-
spie talsvert oft, og hann féll þeim vel í geð.
Roy hafði sérstaklega unnið vináttu frú Beeding.
Hann var síkátur og fullur af glensi, og var
óspar á „brandarana", er færi gafst. Hann var
líka mjög örlátur á fé.
Þokan varð æ svartari. Beeding var að núa
saman höndunum, til að halda á sér hita á leið-
inni heim, er skuggalega veru hillti uppi í dyr-
um á afarmiklu byggingarporti, sem skag-
aði fram á gangstéttina á þessum stað.
„Komdu inn fyrir og vermdu þér, kunningi,"
sagði brjóstþyngslaleg en góðleg rödd.
Beeding stanzaði.
„Hver skollinn! Þú gerðir mér hverft við,
Sam,“ sagði hann. „Þokan er að verða enn dimm-
ari, finnst þér ekki? Eklti svo að skilja, að
þokurnar nú séu svipað því eins dimmar og
áður fyrr. Til dæmis þegar ég var drengur ...“